Vikan - 08.04.1965, Blaðsíða 16

„Ég treysti því Guðmar að þú
hafir vit til að óska henni Svein-
björgu til hamingju því sjálfur
veiztu hvað hann Gunnar á Skál-
um er mikið mannsefni," sagði
frú Jónhildur og renndi aftur
í kaffibollann hans.
„Og ætli ég fari ekkj nærri um
mannsefnið,“ sagði Guðmar, „en
ég þylcist vita jafnlangt nefi mínu
um konuefnið."
„Þú ert þesu vonandi ekki mót-
fallinn pabbi minn?“ spurði
Sveinbjörg litla ángistarfull.
„Hann Gunnar er svo dæma-
laust góður og þó pabbi hans
hafi komið skammarlega fram
við þau systkinin og liana
mömmu þeirra þá er hann áreið-
anlega ekkert líkur honum pabba
sínum.“
„Og það er nefnilega það. Og
það var og,“ sagði Guðmar. „Þar
stendur sumsé hnífurinn í kúnni,
hann er svo fjandi líkur honum
pabba sinum.“
13. KAFLI
Guömar á Bakka heim-
sækir frú Sigríði
læknisfrú
Næstu daga var Guðmar á
Bakka i þungum þönkum og
fór mikið einförum gekk fram
og aftur um húsin eða úti við
og var i þungu skapi. Það var
algengt að hann sæti uppi undir
Hádegishæð þaðan sem vel sást
til mannaferða og þegar einhver
fór u mgötuna skyggndi hann
liönd fyrir augu til að sjá hver
þar væri á ferð. Einn daginn sá
hann loksins það sem hann var
að bíða eftir mann í fínum föt-
um á brúnum hesti með brúnt
hár undan hattinum sem fór á
mikilli ferð fram í sveitina. Þá
flýtti Guðmar sér heim og lagði
á StóraBlakk og reið fram að
Skálum til að finna hana frú
Sigríði. Hún var heima og bauð
honum inn upp á kaffi. Guð-
mar þáði það og þegar hann
var kominn til stofu sagði hann
„Ég held nú bara Sigga mín
að þetta sé í annað skifti á æv-
inni sem við hittumst i almenni-
legu einrúmi en það ætla ég þó
að leyfa mér að vona að það
verði ekki eins afdrifarikt og
það fyrra.“
„Það hélt ég ekki Guðmar
minn að þú hefðir haft mikið
af þeim afdrifum að segja,“
sagði frú Sigríður og brosti
mildilega. „En það er hætt við
það hefði orðið lieldur þungur
róðurinn hjá mér hefði blessað-
ur læknirinn amast við börn-
unum mínum.“
„Það er nú sosum óþarfi að
fara í einhvern meting Sigga
mín,“ sagði Guðmar. „En það
mætti kannski minna þig á, að
fyrir kom að þú fyndir salt-
kjötstunnu ellegar kindarkrof
á tröppunum hjá þér meðan
þú varst í skúrnum þarna úti
á Tánganum eftir að hann Gúð-
raúnd fældist úr landi. Ekki það
að þáð skifti neinu máli mér
bara svona datt það í hug. En ég
er liingað kominn núna Sigga
min að máli við þig að ég sé
ekki betur en að hérna stefni i
beina ófæru og liana dáltið
vonda því mér er sagt að hún
Sveinbjörg mín litla stráið og
strákskarnið hann Gunnar grey-
ið séu bara að trúlofa sig.“
„Ójá. Hann Gunnar minn sagði
mér það blessaður en það á víst
að fara dult til að byrja með
skildist mér.“
„Og þú tekur þvi bara si-
svona?“
„Og af hverju ætti ég ekki að
taka því svona?“
„Ég hélt einu sinni tveimur
kvigum undir tudda, sem var
þeim samfeðra og þessar kvíg-
ur áttu báðar kvigur sem ég setti
á. Önnur varð stritla en hin datt
einu sinni dauð niður á básnun?
sínum án þess að nokkuð væri
að henni.“
„Finnst þér rétt að ýfa gömul
sár Guðmar?'
„Og ekki segi ég það nú kann-
ski, en ég veit ekki hvort það
Jg VIKAN 14. tbl.