Vikan - 29.07.1965, Blaðsíða 41

ert ríkur, eins og Sallý hafði ímynd-;
að sér. Heimilið var ósköp einfalt,
og þau óttu engan bíl, já, og hjól-;
hesturinn var riðgaður garmur, semj
hún og Elsie skiptust á um að nota.
En hundur var á heimilinu, lítill,
loðinn bastarður, r.em virtist vera!
miðdepill heimilisins.
Mörgum árum seinna, þegar hún
sem fullorðin kona hugsaði til þess
tíma þegar hún kom á þetta heim-
ili, fann hún að hún hafði aldrei;
orðið fyrir vonbrigðum. Það varj
hlýlegt og indælt heimili sem hún'
hafði eignast og hún var alltaf;
hamingjusöm þar, frá fyrstu stund.
Nú hafði hún búið í hamingju-
sömu hjónabandi með Ben Ander-
son í mörg ár. Hann var dugandi
kaupmaður og þau áttu tvö elsku-
leg börn, átta ára dreng og fimmi
ára telpu. Þau áttu líka fjölda góðra
vina og hún kunni vel við sig sem
húsmóðir á stóru heimili. Hún var
eins hamingjusöm og frekast var
hægt að hugsa sér.
En einhversstaðar í innsta hug-'
skoti hennar fann hún stundum
sting, einskonar andlega tannpínu,
sem lét hana ekki í friði. Henni
fannst hún eiga eftir að borga
skuld, og í þeim erindum var hún
nú . . . .
Dunkelwald var í litlu dalverpi,
umkringt skógi, og þegar bíllinn
nálgaðist flóttamannabúðirnar var
byrjað að rigna. Sallý hafði það á
tilfinningunni að þarna væri alltaf
rigningarlegt, jafnvel þótt veðrið
væri gott Hún reyndi að láta ekki
á því bera hve taugaóstyrk hún
var og sagði við lækninn:
— Þér leiðbeinið okkur kannski,
Harz læknir, með að velja það
barn sem hentar okkur bezt....
— Ef þér óskið þess.
Hann var kuldalegur, jafnvel
dálítið ónotalegur og Sallý hugs-
aði með sér að hún hefði átt að
haga orðum sínum öðruvísi.
En svipur hans breyttist, þegar
að hann kom inn í dagstofuna þar
sem börnin voru að leik. Allt í
einu fann Sallý augu tólf barna
hvíla á sér, en svo kom lítil telpa
í hópnum auga á Harz lækni og
kastaði sér í fang hans og hróp-
aði:
— Werner frændi!
Læknirinn lyfti litlu stúlkunni upp
og ávarpaði Sallý á ensku:
— Það mundu margir velja llonu
litlu ....
Sallý kinnkaði kolli. Auðvitað
mundu margir velja llonu litlu, hún
var bersýnilega fallegasta barnið
í hópnum. Það yrði örugglega ekki
nein vandræði með að finna heim-
ili fyrir hana. Henni komu í hug.
nokkur hálfgleymd orð: — Hún er
heldur ekkert sérlega lagleg. . . .
Hikandi nálguðust börnin ókunn-
ugu konuna, þau eldri hálftortrygg-
in á svip en þau yngri með greini-
legri forvitni. Lítill kubbur, sem
hafði verið að leika sér að dóti á
gólfinu, skreið í áttina til hennar
og snerti varlega á loðkápunni
hennar.
— Muschi, skríkti hann ánægður,
húsgögn
í elcflhús
Hverfisgötu 82 - Símí 21175
Muschi....
Hún fann að Ben kom til hennar
og lagði höndina á öxl hennar.
Hann hafði staðið fyrir aftan hana
og nú fann hún að hann hallaðist
að henni, eins og til að veita henni
styrk. Harz læknir hafði sagt Sallý
að von væri á amerískum hjónum,
sem ætluðu að taka tvö börn, eða
jafnvel þrjú. Þau voru vel efnuð,
en þau voru búin að gefa upp alla
von um að eignast sjálf börn. Þau
mundu örugglega taka llónu litlu,
hugsaði Sallý og kannski líka litla
drenginn með klumbufótinn.
Tvær litlar telpur, sem héldust í
hendur komu til hennar og sögðu:
— Við erum vinkonur og viljum
helzt fylgjast að. . . . Svo stokk-
roðnuðu þær, eins og af skömm
yfir frekjunni. Sallý hló og Harz
læknir sagði undrandi:
— Skiljið þér þýzku?
— Já. Fyrir tuttugu og fimm árum
síðan var ég sjálf....
Hún leit í kringum sig og kom
auga á Rebu, sem sat í glugga-
kistunni. — Fyrir tuttugu og fimm
árum var ég eins og þessi litla
stúlka . . . . Sallý benti í áttina til
Rebu.
Öll börnin horfðu á Rebu. Hún
renndi sér niður á gólfið, gekk eitt
skref í áttina til Sallýar, en stóð
svo grafkyrr.
— Ich. . ? var eina orðið sem
hún gat komið upp.
Sallý horfði hálfringluð á barna-
hópinn, sem nú hrópuðu í öllum
tóntegundum: — Konan hefur valið
Rebu. Reba á að fara til Englands.
En hvað Reba er heppin ...
Sallý sneri sér hjálparvana að
Ben, sem misskildi augnaráð henn-
ar og sagði hlægjandi:
— Þú hefur valið þá réttu, Sallý.
Hún minnir mig á myndirnar, sem
voru teknar af þér fyrir tuttug.u
og fimm árum
— Ég veit ekki, sagði Sallý og
leit í áttina til læknisins. En hann
hafði setzt í stól, með litlu, fallegu
telpuna í fanginu og virtist ekki
taka eftir neinu, nema því sem hún
var að segja honum. Sallý hafði
grun um að hann skemmti sér yfir
þessu í laumi. Nú hugsaði hann
eflaust hvernig frú Sallý Anderson
frá London kæmist frá þessum
vanda.
Sallý horfði aftur á Rebu. Lítið
fölt, alvarlegt andlit, alls ekki lag-
legt. Var hún greind? Var hún
hugmyndarík. eða hjálpsöm og
hjartagóð .
Máske var hún allt þetta og
meira til, en á þessu augnabliki
sýndi andlit telpunnar ekkert ann-
að en hjálparvana undrun . .
Eða ef til vill einhverja von?
Eða var þetta allt eitthvað sem
Sallý ímyndaði sér. Hún rétti fram
VIKAN 30. tbl. ^