Vikan - 25.11.1965, Qupperneq 9

alheimsleg. Hún hugsaöi um hetjuna í honum, hetjuna, sem var á
borð við prinsa ítalska endurreisnartímabilsins, því eins og þeir var
hann ungur, sjálfsöruggur, aðlaðandi og unni fegurð og virðingu. Berg-
mál raddar hans fylgdi henni eftir. Hann hafði gripið hana fastari
tökum með ræðu sinni heldur en hann hafði gert af öllum þeim koss-
um, sem hann hafði dreift í kringum hana.
IMPERIAL
19. KAFLI
Baktiari Bay stökk léttilega i söðulinn. Ceres virtist mjög róleg undir
austrænum reiðtygjunum með viðum Istöðum, og leit ekki einu sinni í
áttina til Angelique, sem var nýkomin til Surenses.
Persnesku reiðmennirnir með rýtingana á bringunni og bjúgsverðin
við lendarnar, riðu niður eftir trjágöngunum. Allir héldu þeir á Ijósum
stöngum, máluðum með ljósum litum, og mynduðu hálfhring um prins-
inn. Hann tók við stöng af hirðsveini sínum, tyllti öðrum enda hennar
í vítt, gullbryddað ístaðið og leiddi síðan allan hópinn á eftir sér. Ridd-
ararnir hurfu fyrir horn á litla garðinum.
Angelique fann til auðmýkingar, af þvi að hún var skilin eftir á
þrepum hússins, án þess að nokkuð væri sagt við hana, þótt hún
heíði tilkynnt komu sína sama morgun. Agobian, Armeníumaðurinn,
sem stóð hjá henni sagði:
— Þeir koma aftur. Hérna fyrir framan okkur munu þeir skipta
sér í tvær jafn fjölmennar raðir, og síðan sýna þeir burtreiðar. Þetta
er gömul íþrótt, sem hermenn okkar hafa æft I aldaraðir. Hans há-
göfgi hefur skipulagt þetta yður til heiðurs.
Nei, riddararnir höfðu ekki farið lahgt. Það heyrðist til þeirra rétt
fyrir utan garðinn, fyrst rólegt tölt, en síðan hratt stökk. Síðan komu
þeir í ljós í tveimur röðum, hrópandi og sveiflandi þungum stöngum
i loftinu. Sumir voru svo þjálfaðir, að þeir gátu kastað sér undir
kvið á hrossinu og komizt aftur I hnakkinn, án þess að koma við jörðina.
— Við köllum þessa æfingu dijguits, og sá allra bezti í þeirri íþrótt,
er hans hágöfgi sjálfur. En hann sýnir ekki alla sína kunnáttu, af
ótta við að skelfa nýja hestinn. Það hlýtur að valda honum nokkqrri
óánægju, að geta ekki sýnt yður, hversu fimur hann er, Madame, út-
skýrði Armeníumaðurinn.
Þegar riddararnir voru komnir að tröppunum, námu báðar fylking-
ar mjög snöggt staðar, svo sumir hestanna runnu á snjónum. Rað-
irnar komu sér fyrir sin hvorum megin við trjágöngin, eins og tvær
óvinafylkingar. Eftir gefnu merki frá Baktiari Bay nálguðust þær hvor
aðra; riddararnir sveifluðu stöngum sínum reiðilega; en síðan, um
leið og Þeir mættust, renndi hver um sig stönginni undir handlegginn
eins og lensu, til að slá andstæðing sinn af baki eða vopnið úr hönd-
um hans. Svo skildust raðirnar i sundur, riðu hvor í sína áttina og skullu
síðan saman i nýrri keppni. Riddararnir, sem féllu af baki eða misstu
vopnin, véku til hliðar.
Þrátt fyrir reynsluleysi hestsins, var hans hágöfgi meðal þeirra,
sem lengst héldu út, ekki vegna þess að andstæðingar hans sýndu hon-
um neina miskunn, heldur vegna þess, að hann var sterkari og fim-
ari en þeir. Þegar gerviorrustunni var lokið, reið hann upp að tröpp-
unum með bros á brúnu andlitinu.
— Hans hágöfgi langar að þér vitið, að þetta hefur verið uppáhalds-
íþrótt þjóðar okkar um aldaraðir. Þessi íþrótt var jafnvel til
á stjórnunardögum Dariusar konungs. Við höfum líkast til tekið þessa
venju upp frá Samarcand, höfuðborg Turkestan, þar sem einu sinni
blómgaðist mikil menning
Á opinberum vettvangi lét Baktiari Bay sem hann kynni ekki orð
í frönsku, og talaði eingöngu með aðstoð túlks. Angelique vildi ekki
vera minni manneskja en hann í þessum fræðum.
— Franskir riddarar miðaldanna héldu einnig slíkar burtreiðar,
sagði hún. — Þeir fluttu íþróttina með sér heim frá Krossferðunum.
— Áður en langt um líður, hugsaði Angelique með sér, — ætlar
hann að telja mér trú um, að við eigum þeim menningu okkar að
þakka. Svo var henni skyndilega Ijóst, að það var satt. Hún vissi í
rauninni lítið um það, en hún hafði heyrt nóg til að vita nokkuð um
hina fornu menningu. Þar sem Baktiari Bay var afkomandi hinna
glæstu Assiríumanna, var honum enn ekki ljóst, að þjóð hans hafði
dregizt aftur úr.
Angelique gerði sér grein fyrir, að sum umræðuefni voru hættu-
laus. Meðal þeirra voru hestar. Hans hágöfgi hrósaði Ceres einu sinni
enn.
— Hann segist aldrei hafa séð hest í sínu eigin landi, sem væri svo
vel taminn og þó svo vel gefinn. Konungur Frakklands hefur sannar-
lega heiðrað hann með því að færa honum slika gjöf. Heima hjá okk-
ur myndi konungleg prinsessa vera hæfilegt endurgjald fyrir slíkan
hest.
Angelique sagði að hesturinn væri spánskur.
— Mér myndi Þykja mjög gaman að heimsækja það land, sagði
ambassadorinn.
En hann var ekki illa staddur, þvi starf hans hafði leyft honum
að hitta, ekki aðeins valdamesta þjóðhöfðingja vestursins, heldur
einnig fegurstu konuna við hirð hans, og það var töluvert. Angelique
notfærði sér gott skap hans til að spyrja hann, hvenær hann myndi
ganga fyrir þennan mikla þjóðhöfðingja.
Baktiari Bay var hugsi. Með andvarpi útskýrði hann, að Það væri
að verulegu leyti komið undir stjörnufræðingi hans, og að nokkru
leyti því, hversu virðulega yrði tekið á móti honum og föruneyti hans.
Meðan þau töluðu gengu þau inn í húsið og inn í stofuna, sem hafði
verið endurskreytt í austurlenzkum stíl. Strax og dyratjöldin höfðu
fallið á eftir þeim, tók hann til máls á frönsku.
— Ég get ekki gengið fyrir konunginn, nema með athöfn, sem sæmir
honum, og þeim sem sendi mig.
—• Er það ekki það, sem.... stórvesírinn okkar, de Tercy mark-
greifi, stakk upp á?
— Alls ekki, þrumaði Persinn. — Hann ætlaði að flytja mig eins
og fanga í vagni, umkringdan fangavörðum .Og svo sagði hann, þessi
andskotans lygari, að ég ætti að kynna mig berhöfðaður fyrir kóng-
inum! Það er ekki aðeins óvirðulegt, heldur einnig ósvifið! Við slik
tækifæri ætti maður að vera hjúpaður eins og I moskunni frammi
fyrir guði sjálfum.
öll réttindi áskilin — Opera Mundi, Paris. Framhald i nœsta blaöi.
RADIOVER S.F.
Skólavörðustíg 8 • Reykjavfk - Sími 18525
VIKAN 47. tbL g