Vikan - 25.11.1965, Síða 35

Perlurnar
Framhald af bls. 17.
— Þetta er ótrúlegt, andvarpaði
Lisl.
— Bíddu bara, hlustaðu nú vel,
því nú kem ég að því allra bezta!
Ég var búin að sitja um stund með
þetta yndislega barn í kjöltunni, —
sjóðu til, — ég var í kvöldkjól, því
að ég var boðin út um kvöldið, og
ég var líka með perluhólsbandið,
sem Reiffenstein hafði gefið mér.
Krakkinn var alltaf að leika sér að
perlunum og allt í einu fór hún að
tala við mig.
— Heyrðu, fallega kona, segir
hún, mamma er að gróta. Hefir
þú tekið perlurnar hennar mömmu?
Aumingja mamma, hún ó ekki leng-
ur neinar perlur . . .
Mitzi hermdi eftir barninu af
hreinustu snilld. Hún stóð upp.
Nú hlýtur lokaatriðið að nólgast.
— Barónsfrúin fer aftur að gróta
og barnið æpir. Ég veit hreint ekki
hvað ég ó að gera. Ég reyni að
spyrja barónsfrúna, skora ó hana
að segja mér hvað ég geti gert í
þessu móli, en hún fæst ekki til
að segja, orð. Hún stendur kjökrandi
ó fætur, dregur blæjuna fyrir and-
litið og gengur til dyra. — Látið
mig í friði, verið miskunnsöm, hvísl-
ar hún.
— Dásamlegt, Lisl sýpur hveljur.
— Veiztu hvað það var sem hún
vildi? Mitzi þagnar, og andrúms-
loftið er hlaðið spennu. — Perl-
urnar, perluhálsbandið mitt, skil-
urðu? Hún átti það, þetta voru
hennar perlur, gamall ættargripur
og síðasta djásnið hennar! Barón-
inn hafði tekið þær frá henni og
sagt henni að hann ætlaði að pant-
setja perlurnar til að borga skuld.
Gegnum góðan vin komst hún að
því að hann hafði gefið mér háls-
bandið, og nú var hún hér komin,
hún og saklaust barnið þeirra, til
að skírskota til göfuglyndis míns . .
Nú er löng þögn, svo hvíslaði
Lisl: — Og þú, hvað gerðir þú?
Mitzi sagði einfaldlega: — Ég, —
ég lét hana hafa perlurnar.
Hún teygir úr sér á feldinum og
horfir á vinkonuna, hálflokuðum
augum. Hún sér að trompspilið hef-
ir náð tilætluðum árangri.
— En nú skal ég segja þér það
lýgilegasta. Barónsfrúin tók við
perlunum, greip hönd mína og
reyndi að kæfa grátinn. Svo breiddi
hún blæjuna fyrir andlitið, tautaði
einhver þakkarorð og gekk út. Þú
getur ímyndað þér að hún var varla
komin út úr dyrunum, þegar ég
fór að hágráta og grét þangað til
ég var uppgefin. Hugsa sér, að
Reiffenstein skildi vera þessl
skepna, og ég sem alltaf hafði ver-
ið svo góð við hann, hafði elskað
hann og boðið honum að borða
þrisvar í viku. Það kostar ekki svo
lítið að kaupa mat, vín og allt því
tilheyrandi. Og hann hafði aldrei
gefið mér neitt, nema þessar perl-
ur.
Mitzi tekur eftir því að hún hefir
færzt úr stellingunum á feldinum og
flýtir sér að laga sig til.
— Þú skilur mig vonandi, Lisl,
sagði hún og dró upp vasaklút.
— Ég er hvorki eigingjörn né til-
ætlunarsöm, en þetta var einum
of mikið. Nú skal ég halda áfram
með söguna. Reiffenstein kom svo
í heimsókn til mín, og ég lét segja
honum að ég væri með höfuðverk
og vildi ekki sjá hann. En hann
lætur ekki reka sig burt. Nú jepja,
þá það. Mitzi setur upp hátíðlegan
svip. — Gerðu þér í hugarlund á-
sjónuna á vesalings Reiffenstein þar
sem hann nemur staðar, hikandi
og steinhissa í gættinni . . .
— Þú hefir vonandi gert uppi-
stand? sagði Lisl eftirvæntingarfull.
— Þú getur bókað að ég gerði
uppistand, og það svo um mun-
aði. Ég grét, ég öskraði, ég féll í
ómegin og ég sagði honum allt, —
en hann skilur ekki neitt, reynir
að róa mig, spyr og tekur fram í
fyrir mér ... Og nú kemur það,
Lisl, nú kemur rúsínan í pylsuend-
anum, sagði Mitzi, rétt eins og hún
væri að lesa svardaga. Svo sezt
hún upp. — Sagan var öll upplog-
in, samvizkulaus svik og lygi, frá
upphafi til enda . . .
— Hvernig þá? spurði Lisl, með
galopinn munn.
— Einfaldlega það sem ég er að
segja, — viðbjóðsleg svik. Hann er
ekki giftur, það er enginn Reiffen-
stein barónsfrú til, hann á ekkert
bam, enga ættardýrgripi, yfirleitt
ekki neitt. Og þarna var ég búin
að gefa þessu svikakvendi perlurn-
ar mínar, þessu viðbjóðslega svika-
kvendi! Mitzi hnígur örmagna niður
á hlébarðafeldinn.
— Og hvað á ég nú að gera?
— Snúa þér til lögreglunnar, til
dómstólanna, eða einhvers lög-
fræðings, ráðlagði Lisl. — Segðu
honum að hann verði að ná (
hálsbandið, eða að gefa þér ann-
að!
— Tj-a-a, sagði Mitzi háðslega. —
Það hugsar þú auðvitað, þú veizt
að ég er heiðarleg manneskja, sem
aldrei gæti hugsað mér að gera
neitt á hluta annarra. En ég skal
segja þér hvað ég er, auðtrúa fífl,
já það er eina orðið yfir mig.
Veiztu hvað hann sagði? Elsku,
litla dúfan mín, við skulum ekki
gera neitt veður út af þessu máli.
Við getum ekki tilkynnt þetta til
lögreglunnar, — það er svolítið sem
ég verð að segja þér, — Það er,
hm, — já í raun og veru hefirðu
verið heppin, því að, — að ( hrein-
skilni sagt, þá voru perlurnar alls
ekki ekta.
— Sviknarl endurtók Mitzi og
yppti öxlum kæruleysislega og
þessi hreyfing breiðir á einn hátt
yfir raunalegan veruleikann.
Þetta er áhrifarík hreyfing, hugs-
aði Lisl. Ég verð að reyna að muna
að æfa mig ( henni. . .
Þær sitja hljóðar um stund, en
svo segir Mitzi hugsandi: — Ég er
þó sannarlega glöð yfir þv( að ég
er búin að halda fram hjá honum,
að minnsta kosti f hálft ár.
SAUMLAUSIR NET-
NÝLONSOKKAR I
TÍZKULITUM.
SÖLiUS.TAÐIR:
RAUPFÉLÖGIN UM.LAND
ALLT., SÍS AUSTURSTRÆTU
UÞfGFRÚ YNDISFRÍÐ
býður yður hið landsþekkta
konfekfc frá, N Ó Á.
HVAR ER ÖRKIN HANS NOAI
M er slltat saml leUmrlnn I hénnl Tinl-
lsfrlS okhkr. Bún hefnr fallS Srklna hans
N6a elnhvers itaSár i hlaSlnn'oB heltlr
cSSum vetSlaunum handa þelm, sem getur
fundlS Srklna. TerSIannln eru atðr kon-
fektkaiil, fullnr af hezta konfcktl, oe
frwntelSándlnn er auSvltaS SmlsœtlsgcrS-
Sn 8U-
ÖHdn útiu.
SlSait er dreglS var Maut verSIaunln:
Ástríður B. Bjarnadóttir,
Ásvallagötu 7, Reykjavík.
Vinninganna má vitja í skrifstofu
Vikunnar. 47. tbl.
VIKAN 47. tbl. gg