Vikan - 25.11.1965, Síða 37

Vig sigldum ...
Framhald af bls. 23.
sólarhringa við stýrið, það var
of erfitt fyrir mig, ég réði ekki
við sveifina. Ég reyndi að gera
allt sem ég gat fyrir hann. Ég
hitaði stanzlaust kaffi og talaði
við hann, gerði allt sem ég gat
til að halda honum vakandi. Rudi
var dásamlegur. Hann kvartaði
ekki, en fékk sér sjálfur corn-
niður um morguninn. Við tókum
stórseglið niður. Lágum í einn
sólarhring án segla og veltumst
á öldunum. Það var hræðilegt
þegar öldurnar lömdu bátinn.
(Getið þið hugsað ykkur hel-
víti? Hvítfyssandi, ofboðslegar
öldurnar. Við heyrðum hávað-
ann í þeim löngu áður en þær
brotnuðu á bátnum og komu æð-
andi yfir þilfarið. Pelle batt sig
fastan til þess að komast út til
að pumpa og hann hafði ekki
um tókst að festa vírana og á
meðan reyndi Syrene á alla sína
krafta, henni fannst höfuðið á
sér ætla að springa. En guði sé
lof, Pelle komst niður aftur.
Hann sat og skalf í stýrissætinu
í hálftíma á eftir.
Það ískraði í öllum köðlum
og Syrene tók stýrið, meðan Pelle
skifti um kaðla og setti stálvíra,
þar sem því varð komið við.
Rudi svaf allan tímann.
14. sólarhr: Óróleg nótt. Við
15. sólarhr: Háar öldur £ dag.
Lítil sól, svolítil rigning. Við sá-
um 25 — 30 hvali. Óróleg nótt.
(Hvalirnir komu alveg að bátn-
um og við lofuðum Rudi að koma
upp í stýrissætið til að horfa á
þá. Þeir léku sér í kringum okk-
ur og okkur fannst þeir vera að
hlæja að okkur. Evo köfuðu þeir
undir bátinn og syntu í kafi.
Þeir voru grábrúnir og heldur
ófélegir, greyin.
16. sólarhr: Háar öldur, hvasst.
TIPP-TOPP rúmiS fæst úr teak og álmviði.
TIPP-TOPP rúmið er með bólstruðum höfðagafli.
TIPP-TOPP rúmið er breitt.
TIPP-TOPP rúmið er ódýrt - aðeins kr. 14.790.
HÚSGAGNAVERZLUN ARNA JÓNSSONAR
Laugavegi 70 — Sími 16468.
flakes og niðursoðna mjólk, þeg-
ar ég gat ekki sinnt honum.
12. sólarhr: Hræðilegt veður
allan daginn. Almenntaugaveikl-
un. Himinháar öldur.
(Antigua liggur á 17. breidd-
argráðu, en eftir því sem okkur
taldist til vorum við á fimmt-
ándu. Við reyndum að breyta
stefnunni og komazt sem næst
þrettándu, ef ske kynni að við
fengjum eitthvað betra veður.
Pelle var orðinn taugaveiklaður
og þreyttur. Hann var búinn að
sitja við stýrið á fjórða sólar-
hring. Ef ég spurði hann hvort
hann langaði í eitthvað sérstakt,
svaraði hann með bölvi og ragni.
Það eina sem hann vildi borða
var rúgbrauð með lauk, pipar og
salti.
13. BÓlarhr: Framseglið datt
undan, því að alltaf komu nýjar
og nýjar öldur yfir bátinn. Um
morguninn slitnaði stálvírinn í
framsiglunni. Pelle varð að fara
upp, annars vorum við í bráðri
hættu. í fjóra klukkutíma undir-
bjó hann þessa hættuferð, tók til
verkfæri og yfirfór allt, því ekk-
ert mátti bregðast. Hann gat ekki
haldizt þar uppi nema tvær sek-
úndur. Hann tuggði þetta allt
upp fyrir Syrenu, því að hún
varð að hjálpa til. Hann sagði
við hana: — Segðu já, ef þú
treystir þér til þess að gera þetta,
en nei, ef þú treystir þér ekki til
þess. Það er allt undir þér kom-
ið. Það eru aðeins tíu sekúndur
milli lífs og dauða. — Ég er
reiðubúin, sagði Syrena. Hún
vissi að ef hún missti taks, var
allt búið. Pelle fór upp og hon-
sáum spýtu í sjónum. Stagið
fauk. Pelle varð að fara upp í
mastrið aftur.
(Pelle festi framseglið í stað-
inn fyrir stagið. Bóman fauk og
við sáum ekki urmul af henni.
Allt virtist vonlaust. Syrene
sagði: — Eigum við ekki að
reyna að biðja til guðs, Pelle?
En Pelle heyrði ekki einu sinni
til hennar, hann sat bundinn í
stýrissætinu, lamdi hnefunum í
þilfarið, öskraði og bölvaði.
Þau voru einna líkust draug-
um, stokkbólgin í framan og
hendurnar svo bólgnar að þau
gátu ekki haldið á sígarettu. Þau
töluðu ekkert saman. Það eina
sem þau hugsuðu um, var Rudi.
Loksins gat Pelle komið romm-
snaps í Syrenu, svo hún gæti
kannske sofnað um stund.
en samt öðruvísi en áður. Storm-
hviður um nóttina.
(Syrene segir: — Ég hlýt að
hafa verið orðin eitthvað undar-
leg. Mér fannst öldurnar vera
eins og jarðföst fjöll. Það var
eins og einhver væri að horfa á
okkur aftanfrá. Svo sá ég allt i
einu þrjár vofur, labbandi á öld-
unum, við hliðina á bátnum.
Tvær stórar og eina litla, á milli
þeirra. Ég passaði mig á því að
tala ekkert um þessar sýnir við
Pelle. Við vorum búin að glata
öllum virðuleik. Það var óbragð
í munnum okkar af spönsku síg-
arettunum, en við höfðum ekki
einu sinni rænu á að bursta tenn-
urnar. Það eina sem við gátum
hugsað um, var að halda bátnum
í horfinu.
17. sólarhr: Pelle sá hvítan
VIKAN 47. tbl. gy