Vikan - 25.11.1965, Síða 39

mmé
þessi snjór
endastaviá
Sílver_
G-íllette?,
wSS

llilli
lillil
+ « *>’(
■
iigiatpiip
|É|lIÉIlÉll|
I. , 11
iililliilwli
,
ttiÉniM
iWl > ' '
lill
vl'-i
ffiiiSjS;®;

Þetta er fljótasta sigling yfir haf-
ið á bát af þessari stærð.
í venjulegu veðri hefði ferðin
tekið 40 sólarhringa. Þau hafa
bókstaflega fokið yfir hafið.
Fimm aðrir smábátar höfðu lagt
af stað frá Las Palmas um svipað
leyti. Einn brotnaði í spón á
kóralrifi, annar fórst á hafinu en
hinir voru týndir um tíma, en
komu svo fram.
Hvað gerði það að verkum að
þessi fjölskylda bjargaðist svona
giftusamlega? Ef til vill hefir
það verið dugnaður, — sam-
heldni, —- heppni — og ást...
★.
Verstu menn veraldar
Framhald af bls. 13.
lega slakað lítið eitt á reipinu,
venjulega með þeim afleiðing-
um, að fórnarlambið hrökk úr
axlarliðunum. Ef þetta nægði
ekki til að framkalla játningu,
var steinn eða blýkúla bundinn
við fætur fangans, svo rykkur-
inn yrði þyngri.
Vatnspyndingin var þó líklega
enn verri. Meginatriði hennar
var fólgið í því að troða tusku
uppí fórnarlambið og rennvæta
hana síðan. Við þetta þrútnaði
tuskan og fanginn mátti hafa
sig allan við að kyngja svo hann
kafnaði ekki.
Brennudauðinn beið þeirra,
sem voru nógu harðir af sér til
að standast þessar aðfarir og aðr-
ar þvílíkar. En ef hinn ákærði
gugnaði og játaði villu sína, var
honum auðsýnd sú náð að vera
kyrktur áður en honum var varp-
að á bálið.
Eitt sinn tókst Torquemada að
pynda mann nokkurn, sem hann
grunaði um þátttöku í samsæri
gegn sér, til að koma upp um
félaga sína. Voru þeir þegar
handsamaðir og ýmist hengdir,
kæfðir eða limaðir sundur að
undangengnum hæfilegum pynd-
ingum. Uppl j óstrunarmanninum
var sýnd sú náð, að hann var
ekki handhöggvinn áður en hann
var tekinn af, eins og gert var
við félaga hans.
Torquemada var nú kommn til
þeirra metorða, að engum þýddi
að æmta eða skræmta móti hon-
um, og fsabella og Ferdinand
maður hennar máttu ekki neita
honum um nokkra bón. Hatur
bans á Gyðingum fór sívaxandi
og tók hann von bráðar að fara
þess á leit við konungshjónin, að
þau gerðu þá landræka. Leiðtog-
ar Gyðinga voru á verði og buðu
hátignunum 30.000 dúkata sér til
friðar. Þau hjónin, fjárþurfi að
vanda, hefðu líklega fallið íyrir
mútunni, hefði Torquemada ekki
á úrslitastundu vaðið inn til
þeirra með krossmark á lofti,
æpandi: „Júdas seldi Guðs son
fyrir þrjátíu peninga á sínum
tíma. Nú ætlið þið að pranga
Honum út fyrir þrjátíu þúsund.
Hérna hafið þið Hann þá, (svo
mælandi grýtti hann krossmark-
inu á borðið framan við hjónin)
en ef illa fer á eftir, skuluð þið
kenna einhverjum öðrum um en
mér“.
Þetta hafði tilætluð áhrif. Öll-
um spænskum Gyðingum, sem
neituðu að láta skírast til kristni,
var með konunglegri tilskipan
gert að yfirgefa landið innan
þriggja mánaða að viðlögðum
dauða og eignamissi. Að minnsta
kosti þrjú hundruð þúsund Gyð-
ingar flýðu þá land, til Englands,
Frakklands, Hollands og Tyrk-
lands. Hlutu þeir allir að selja
eignir sínar, sem voru miklar,
fyrir smánarverð og þoldu marg-
ir hræðilegar raunir á hrakning-
um sínum til ókunnra lan^da.
Sumir gugnuðu fyrir þeim raun-
um, sneru til baka og létu kristn-
ast, en fleiri ýmist dóu af eymd
og volæði eða staðfestust í fjar-
lægum löndum.
Fyrir Spánverja varð afleiðing
þessa sú, að þeir misstu úr landi
flesta beztu kaupmenn sína og
iðnaðarmenn, þjóðarbúskap sín-
um til óbætanlegs tjóns, sem átti
drjúgan þátt í þeirri skjótu og
dapurlegu hnignun, sem beið
heimsveldis þeirra og þeir hafa
Silver Gillette-þægilegur rakstur
með rakblaði, sem endist og endist
VIKAN 47. tbl. gg