Vikan - 09.12.1965, Blaðsíða 10

:::

'
:
' • " v^VW. ••
VVJWA* s ,
”
,, ,,,, .
ss-

mmm

•■-■
í,:

■O Þegar maSur hugs-
ar til þess aS
grindahvalurinn hef-
ir ólíka greind og
kettir og hundar, verð-
ur þetta grinda-
dróp æði grimmi-
legt, sérstaklega þar
sem hvalirnir geta ekki
gefið frá sér hljóð
sem mannlegt
eyra heyrir.
>>
Börn á öllum aldri
léku sér þarna við
höfnina, og ekkert
þeirra, jafnvel ekki
þau minnstu, virtust
nokkuð snortin afþess-
um óhugnaniegu
aðförum.
Nokkrir hvalir l>
fæddu af sér afkvæmi,
meðan á veiðinni
stóð og úr öðrum voru
tekin fóstur, sem
eru líka talin sér-
stakt hnossgæti.
JQ VIKAN 49. tbl.
Nú er grindin komin
Vestmanna, —• suður til Sand-
eyjar, en því fylgdu þau óþæg-
indi að þá þurfti að fara yfir
opið haf, og að lokum til Þórs-
hafnar, en á því var sá agnúi að
sigla fyrir suðurenda Straumeyj-
ar, á móti straumi. En þar sem
tveir fyrst nefndir staðir höfðu
fengið grind um vorið, ákvað
formaðurinn að reka þessa grind
fyrir suðuroddann til Þórshafn-
ar og slátra henni þar, síðdegis
sama dag.
Um ellefuleytið yfirgaf ég vest-
urströndina og fór aftur til Þórs-
hafnar, til að sigla á móti grind-
inni á smábáti.
fylgja þeirri stefnu, sem formað-
urinn hafði ákveðið fyrirfram.
Hver bátur, þeir voru allir vel
mannaðir, hafði meðferðis stóra
steina, sem bundnir voru í trossu.
Þeir köstuðu þessum steinum
stöðugt í sjóinn, til þess að hræða
hvalina til að halda réttri stefnu.
Hálfri sjómílu frá Þórshöfn fór
ég í land aftur, og þá voru allar
bryggjur orðnar fullar af fólki,
íbúum Þórshafnar, sem biðu í
ofvæni eftir því að þetta stór-
kostlega, þjóðlega sjónarspil byrj-
aði.
Klukkan 15.15 komu hvalirnir
í ljós í hafnarmynninu og voru
Eins og eldur í sinu fór fréttin
um Þórshöfn og allir bjuggu sig
undir fyrirfram ákveðin skyldu-
störf við grindadrápið.
Allir bátarnir voru tilbúnir,
spjót, lensur og hnífar brýndir,
og klukkan 14.00 voru allir bát-
arnir á leið út úr höfninni, til að
mæta grindinni.
Um 100 bátar söfnuðust saman
rétt utan við Þórshöfn, röðuðu
sér í skeifu og ráku svo hina
ugglausu hvali hægt en ákveðið
inn í höfnina. í því óðagoti sem
ríkti, reyndi hvalatorfan oft að
skipta um stefnu. En eins og af
ævafornum erfðavenjum gátu
menn alltaf fengið hvalina til að
reknir í innsta hluta hafnarinnar
og þar gaf formaðurinn merki
um að slátrunin gæti hafizt.
Nú var stungið spjóti í hrygg-
inn á aftasta hvalnum, svo að
hann, óður af hræðslu rak alla
torfuna upp að landi, og þar með
byrjuðu fjöldadrápin.
Gömlu Færeyingarnir kunnu
vel til verka. Hratt og leikandi
stungu þeir löngum hnífum milli
rifbeinanna og sá hvalur, sem
varð fyrir því líknarhöggi átti
ekki langt eftir ólifað. Ungu
mennirnir kunnu ekki eins vel
til verka og óviljandi kvöldu þeir
skepnurnar með ótal hnífsstung-
um. Þetta orsakaði oft ævintýra-