Vikan - 09.12.1965, Blaðsíða 35

ANGELIQUE OG KÓNGURINN
Framhald af bls. 19.
frá Númidíu, gjöf frá soldáninum í Morocco og tvo indverska fíla. Pom-
ponne var túlkur milli dýravarðanna og hinna síberisku starfsbræðra
sinna. Frammi fyrir öllum þýddi hann fyrirmælin um, hvernig ætti
að hugsa um og ala þennan nýja íbúa dýragarðsins, sem til þess að
gera góðfúslega gekk inn í sitt nýja heimili.
1 bakaleiðinni sýndi kóngurinn gestunum garða sína.
Madame de Sevigné skrifaði frænda sínum, Bussy-Rabutin:
„Fg vil endilega að þú getir skemmt Þér með okkur! 1 dag varð
mikið hneyksli við hirð Frakklands. Ég sá það, og nú skil ég, að stríð
getur stundum brotizt út í biðsölum konungsins. Með minum eigin
augum sá ég eldibrandinn sjálfan. Ég var spennt, næstum stolt. Get-
urðu imyndað þér ríðandi menn i Versölum? — Það er ekkert undar-
legt, segir þú, en þessi reið beint inn í stóra salinn, sem Þú þekkir svo
vel, þar sem konungurinn var að taka á móti sendinefnd frá Rússlandi.
Og reyndu ekki að segja mér að Það sé ekkert óvenjulegt við það.
Og það sem er þó enn merkilegra, hann reið á harðaspretti. Hvernig
lízt þér á? Heldurðu, að mig sé að dreyma? Nei, fimm hundruð manns
sáu þetta jafn vel og ég.
Hann kastaði rýtingi. Nei, mig er ekki að dreyma, og þú þarft ekki
að hafa áhyggjur af geðheilsu minni.
Rýtingurinn festist við fætur ambassadorsins og enginn vissi, hvað
hann átti að gera. Þá sé ég hvernig eldibrandurinn tók að glæðast og
verða að báli. Fóturinn, sem steig á neistann og slökkti í honum, var
þessa villihests, sem var eins og hestarnir, sem Húnar höfðu einu sinni
riðið upp að hliðum Parísar.
— Var það ekki heilög Geneviéve, sem kom í veg fyrir að Húnar
réðust inn i París? spurði hún Gilandonstúlkurnar.
— Jú, Madame, svöruðu þær kurteislega.
Ekkert kom þeim á óvart; það var einn af kostum þeirra. Lítil-
fjörlegt útlit þeirra og lágkúrulegur persónuleiki losaði Angelique við
félágsskáp einhverra, sem væru of frekar eða framgjarnar. Hún hafði
ekki gaman af félagsskap þeirra en henni var sama. Hún var ólík flest-
um fyrirkonum að þvi leyti, að hún Þurfti ekki að hafa einhvern til
að tala við allar stundir sólarhringsins. Að vera alein, var einhver sú
mesta plágá sem þær gátu hugsað sér, og vörðu sig með því að hafa
launaðan félagsskap til að lesa fyrir sig, þangað til þær sofnuðu, eða
til að halda þeim félagsskap, þegar þær gátu ekki sofnað.
Angelique notaði sér hve lítið Gilandonstúlkurnar voru fyrir sam-
ræð.ur, til að hugsa svolítið í ró og næði.
Vagninn rann í gegnum Meudonskóginn og Saint-Cloud. Köld, svört
vetrarnóttin lokaðist utan um kyndlana ,svo ekkert sást annað en dauf-
ur geislahringurinn umhverfis Þá.
—■ Hvar ■ myndi Rakoczy vera? Angelique hallaði höfðinu aftur á
bak að flauelsbólstrúðu sætinu. Þegar hún var þannig ein með sjálfri
sér, fann hun æðarnar slá alveg fram i fingurgóma. Hún hugsaði um
græna drykkinn, sem Baktiari Bay hafði gefið henni í allt of greini-
legri tilraún til að þíða hana. Það var örugglega ástardrykkur.
Við þessá' hugsun varð Angelique ljóst, að hún þurfti á elskhuga að
halda, eða hún myndi verða veik. Hún hafði verið heimsk, þegar hún
afneitaði hinum glæsilega Persa. Hvað hafði komið henni til þess?
Handa hvaðá drottni og húsbónda var hún að geyma sig? Hvern varð-
aði um líf -þennar? Hún hafði ekki gert sér grein fyrir því, að hún
var frjáls.
A U T O M AT I C
■ihHHHMES HnBÐFJÐRfl H.t HVMHSGOTU 49
lítill og nettur. Þa8 var fótur Madame du Plessis-Belliére sem þú
hittir einu sinni heima hjá mér og varðst eitthvað smávegis hrifinn af.
Svo þessi saga ætti Þessvegna að veita Þér tvöfalda ánægju.
Hún fékk Þá ljómandi hugmynd að gefa fylgdarsveini sínum, litlum
negra, merki, og hann töfraði rýtinginn burt með fimi, sem sæmt heföi
vasaþjófi á Point-Neuf. Friðardúfan sneri til baka með olívukvist i
nefinu og við fórum öll út að horfa á villidýr.
Hvað sérðu nú i þessari sögu?
A8 Madame du Plessis er ein af þeim konum, sem konungurinn þarfn-
ast í kringum sig. Ég held, að konungurinn hafi vitað það lengi. Þeim
mun verra fyrir sigurvegarann okkar, Canto (í bréfum sínum gaf Ma-
dame de Sevigné Madame de Montespan þetta nafn).... Samt megum
við vera viss um, að hún mun ekki verða felld úr sæti fyrirhafnarlaust,
svo vi8 getum búizt vi8 mikilli tilbreytingu i Versölum."
Angelique var ekki boðiö til Fontainebleau, en hún gleymdi þvi ekkl,
að konungurinn hafði beðið hana um að fara og hugga Grande Made-
moiselle, svo hún sneri til Parísar.
1 vagninum tók hún rýting prinsins fram úr fellingum kjóls sins og
velti honum fyrir sér með blönduðum tilfinningum; áhyggjum og gleði.
Hún var ánægð að hafa náð rýtingnum. Uppreisnarmaðurinn átti ekki
skilið, að hann félli í aðrar hendur, því hún var að likindum eini vinur
hans i öllu konungdæminu.
Þegar hún tók eftir því, að Gilandonstúlkurnar, sem sátu sín hvorum
megin við hana, horfðu á rýtinginn með eins mikilli ákefð og græn-
metisheilar þeirra leyfðu, spurði hún þær, hvort þær vissu, hvað hefði
orðið af manninum á smáhestinum. Það lifnaði ofurlítið yfir stúlkunum
tveimur. Eins og allir aðrir í Versölum, frá lægsta þjóni upp i yfir-
þjóninn sjálfan, höfðu þær fylgzt með þessu óvenjulega atviki. Nei,
sögðu þœr, uppreisnarmaðurinn hafði ekki verið handtekinn. Hann
hafði sézt ríða á harðastökki í áttina til skógarins, eftir að hann var
kominn niður. Varðmennirnir, sem höfðu farið á eftir honum, komu
tómhentir til baka og stömuðu afsökunarbeiðnir.
— Svo hann hefur sloppið, hugsaði Angelique. — Gott!
Svo ásakaði hún sig fyrir slíkar hugsanir. 1 fyrsta lagi átti slík fram-
koma refsingu skilið. En þetta hafði verið vel gert, eigi að siður. Með
sjálfri sér var hún stolt af því. Lúðvík XIV hafði langað til að leika
kött og mús og reyna þýlyndi þræla sinna. Nú varð hann að eiga bæði
við Rakoczy prins og de Lauzun. Myndi Lauzun verða tekinn höndum?
Hvar myndi Rakoczy leita skjóls? Hann myndi allsstaðar þekkjast vegna
Þessi hugsun skaut hvað eftir annað upp kollinum á henni, þegar
hún var i París, þar sem einamanaleiki húss hennar og autt svefnher-
bergið gerði hana dapra í sinni. Hún kaus að dvelja i Versölum og fara
að enduðum dansleik beina leið á morgunmessu. 1 hennar augum átti
nóttin að vera full af ástríðu og rómantík. 1 Versölum var hver og
einn hluti af heildinni, var aldrei einn með örlögum sínum.
—• Með hinum döpru örlögum sínum? hugsaði Angelique meðan hún
skálmaði aftur og fram um herbergisgólfið, eins og síberiska tígris-
dýrið I búri sinu.
Hversvegna hafði henni ekki verið boðið til Fontainebleau? Var
konungurinn hræddur um að valda með Því gremju Madame de Montes-
pan? Til hvers ætlaðist kóngurinn af henni? Ot í hvað var hann að
ýta henni, me8 hinni slóttugu, óbilgjörnu hendi sinni? Fyrir hvers-
konar líf varstu sköpuð, systir Angelique?
Hún nam staðar I miðju herberginu.
— .... konunginn! sagði hún upphátt.
Roger, þjónninn hennar, kom til að spyrja hana, hvað hún vildi fá
að borða. Hún leit á hann með æði í augum, hún var ekki svöng.
Marie-Anne de Gijandon kom til að bjóða henni grasaseyði. Allt i einu
langaði Angelique að gefa henni utan undir, eins og þessi uppástunga
væri hámark niðurlægingarinnar. Aðeins til að gera Þvert á móti, bað
hún um flösku af plómukoníaki. Hún skellti í sig tveimur glösum í röð.
Ekkert var betra en alkohól, þegar hún var döpur.
Rýtingur Rackozys lá á borðinu. Angelique gekk að perlumóður-
skreyttu svartviðarskrifborðinu og tók skrín upp úr skúffu, opnaði
það og lagði rýtinginn þar í.
Sá forvitni þjónn, sem hefði langað til að hnýsast í Þann fjársjóð,
sem Madame du Plessis-Belliére geymdi svo vandlega falinn í þessu
skríni, myndi hafa orðið undrandi og fyrr vonbrgðum að sjá þá ólíku
og verðlausu gripi, sem þar voru. En þeir höfðu sína þýðingu fyrir
hana. Þeir voru eins og skeljar, sem öldurótið hafði kastað upp á strönd
fortíðar hennar. Oftar en einu sinni hafði hún ætlað oð losa sig við
þessa hluti, en gat aldrei komið sér að því.
Hún fékk sér enn eitt glas af koniaki. Blái steinninn á fingri hennar
skein með mjúkum glampa við hlið steinsins, sem skreytti hjöltun á
rýtingi Rakoczys.
— Ég er undir merki túrkisanna, hugsaði hún.
Framhald í næsta blaði.
öll réttindi áslcilin — Opera Mund'i, Paris.
VIKAN 49. tbl. gg