Vikan - 09.12.1965, Blaðsíða 20

HÚN ER KOMIN
HEIM í FÆÐINGAR-
BÆINN TIL AÐ VERA
ÖM KYRRT. EN
FRÆNDI HENNAR,
GAMLI GORTARINN,
ER BÚINN AÐ FYLLA
ÞORPSBÚA MEÐ
ALLSKONAR LYGA-
SÖGUM UM FRAMA
| HENNARíSTÖRBORG-
INNI. ÞETTA KEMUR
SÉR ILLA FYRIR HANA
OG VELDUR HENNI
MESTU VANDRÆÐUM,
SEM ÞÖ GREIÐIST ÚR.
-
andra haí'öí gehgíS yf'ir
akrana frá brautarstöð-
inni. Nú stóð hún á hæð-
arbrúninni og horfði yf-
ir litla sjávarþorpið í
Cornwall, sem henni
þótti svo vænt um.
Fyrir þrem árum síð-
an, kvöldið áður en hún
fór að heiman, höfðu þau staðið
hér, hönd í hönd, hún og Steve.
Þau höfðu virt fyrir sér þorpsgöt-
urnar, þar sem þau léku sér sem
börn, og vogskorna ströndina, þar
sem þau höfðu baðað sig og siglt
á smábátum, hvorugt þeirra haf ði
nokkurt hugboð um það, hvort
þessir hamingjudagar kæmu aft-
ur.
En Steve var ekki búinn með
læknisnám sitt og henni hafði
verið boðin freistandi staða í
New York ...
Þrjú ár síðan!
Lestin sem hafði flutt hana á
litlu syfjulegu brautarstöðina var
farin lönd og leið. Árin í New
York og þetta eina ár, sem hún
hafði verið á skrifstofu fyrirtæk-
isins í London, voru eins og fjar-
lægur draumur. Loksins var hún
komin heim og hún ætlaði aldrei
að fara að heiman aftur.
Hún setti frá sér töskuna og
hallaði sér upp að múrveggnum,
sem umgirti útsýnishæðina, og
sökkti sér niður í minningar sín-
ar. Milli hennar og Steve höfðu
aldrei verið neinir kveðjukossar,
— engin loforð, — aðeins þetta
þögla ósýnilega band sem tengdi
þau saman. Þau höfðu ekki einu
sinni skrifað hvort öðru allan
þennan tíma, en hún var samt
hárviss um að Steve bæri ennþá
sömu tilfinningar til hennar og
áður.
Sumarkvöldið var kyrrt og
hlýtt. Hún andvarpaði, dálítið
taugaóstyrk en hamingjusöm.
Svo lagði hún af stað og gekk
hægt niður hlíðina og framhjá
fyrstu húsunum við mjóu, krók-
óttu þorpsgötuna. Þegar hún kom
að fyrstu búðinni, gægðist hún
inn um gluggann og sá Bettý
Marples, svolítið eldri og ekki
eins snyrtilega og áður, en samt
sömu ungu stúlkuna og verið
hafði bekkjarsystir hennar.
Hún ýtti hurðinni upp og Bettý
hrópaði upp yfir sig af undrun.
— Sandra, komstu gangandi
frá brautarstöðinni?
— Því ekki það?
Búðin hafði ekki heldur tekið
nainum stakkaskiftum, þar var
ennþá sami hrærigrauturinn, allt
frá nylonsokkum að niðursuðu-
vörum, en litla, ljóshærða hnokk-
ann, sem horfði feimnislega á
hana úr dyrunum inn í bakher-
bergið, hafði hún aldrei séð áður.
— Þetta er þó ekki sonur þinn,
Bettý?
— Því ekki það? svaraði Bettý,
í sama tón og Sandra áður, og
svo fóru þær báðar að hlægja.
— Ætlarðu að vera hér yfir helg-
ina?
Sandrá vár komin heím fyrir
fullt og allt, en það hefði tekið
of langan tíma að skýra það fyr-
ir Bettý. Hún sagði því aðeins:
— Ég veit ekki hve lengi ég
verð hér. Hefirðu talað við
Henry frænda?
— Hann sagði að þú ætlaðir
að vera hér frá laugardegi til
miðvikudags, en að það gæti
jafnvel verið að þú þyrftir að
fara strax á mánudag til baka,
vegna þess að þú hefðir svo mik-
ið að gera. Hún horfði með hálf-
gerðri öfund á klæðskerasaum-
aða dragt Söndru og ljóst og
glansandi hárið. — Geturðu ekki
lofað mér að koma með, þegar
þú ferð? sagði hún glettnislega.
— Þér mundi finnast það
hræðilegt. En hvemig hafið þið
það annars öll sömul? Látum
okkur sjá, hverjir eru eftir hér
heima? Jennifer...
— Hún er gift og er flutt til
Truro.
■— Það hefur Henry frændi
ekki sagt mér. Hvað er að frétta
af Susan Moore og Steve Bart-
lett?
Hún sagði þetta eins kæruleys-
islega og hún gat, en Bettý
brosti, hún mundi hvernig allt
hafði verið milli Söndru og
Steve.
— Susan er ennþá sami stelpu-
kjáninn, hún þroskast ekki. Steve
hefir heldur ekki breytzt. Þegar
hann var í skóla minnti hann
alltaf á lækni, en núna þegar
hann er orðinn læknir, minnir
hann á stúdent. Hvernig er það
með þig, Sandra, sé ég þig ekki
áður en þú ferð?
— Jú, örugglega.
Hún hélt áfram eftir götunni,
sem var full af sumargestum.
Henry frændi hennar bjó í hin-
um enda bæjarins, í litlu hvítu
húsi, sem stóð í alltof þéttvöxn-
um garði. Þar hafði hann bý-
flugnabú undir eplatrjánum.
En fyrst kom hún að húsi Bart-
letts læknis. Það var langt og
lágt og næstum hulið af vafn-
ingsviði. f garðinum voru vel
hirtir grasblettir og grátvíðir
hékk yfir girðinguna. Hún flýtti
sér að bílskúrnum, þar var hún
áður alltaf viss um að hitta Steve.
Nýrr bíll — já, og hann ekki
af verri endanum! Hún mundi
ennþá eftir gamla mislynda
skriflinu, sem hann átti meðan
faðir hans lifði, og hún fékk sting
í hjartað við hugsunina um að'
hann væri farinn.
Hún heyrði einhvern tala inni
í húsinu, líklega í símann. Hún
smeygði sér fram hjá fína bíln-
um inn í skýlið. Þarna stóð gamli.
strástóllinn ennþá og slitnu bæk-
urnar. Já, árarnar úr bátnum
lágu yfir bekkinn, eins og áður,
og þarna var gamla hópmyndin
af Steve og skólabræðrum hans.
Plún var að virða myndina fyr-
ir sér og reyna að koma auga á
Steve meðal drengjanna þegar
skuggi féll á bekkinn. Hún sneri
sér snögglegá við.-
Um stund stóðu þáú ög hofíðu
hvort á ánnað. Steve hafði
breytzt, hún gat ekki gert sér
grein fyrir að hvaða leyti hann
mar breyttur, en gömlu buxurn-
ar og ilskóna þekkti hún aftur.
Munnurinn var ákveðnari, augna-
ráðið stöðugra. Hún vissi ekki
hevrnig hún átti að ávarpa hann.
— Þetta er svei mér óvænt
ánægja!
— Þú hlýtur að hafa vitað að
ég ætlaði að koma?
— Já, allur bærinn veit það.
Frændi þinn hefir séð fyrir því.
Hann leit á töskuna hennar.
— Ég er ekki búin að fara
heim ennþá. Hliðið stóð opið svo
ég — svo ég...
— Af gömlum vana!
— Já, einmitt.
— Ég skal aka þér heim, nema
þú sért sjálf á bíl...
— Nei, ég gekk frá stöðinni,
sagði hún.
Hann starði rannsakandi á
hana. — Ég er glaður yfir því að
þú hefir það svo gott, og þú lít-
ur ljómandi út. Verðurðu lengi
hér?
Hún hafði ekki getað skýrt
þetta fyrir Bettý og því síður
fyrir Steve. — Ég veit það ekki,
sagði hún.
— Komdu inn og fáðu eitt-
hvað að drekka.
Hún fylgdi honum inn í hús-
ið.
— Ég hefi ráðskonu, sagði
hann, — og þótt hún sé ekki upp
á það allra bezta, get ég ekki
kvartað.
Húsið hafði ekki tekið neinum
breytingum. Hún tók eftir ein-
staka hlutum sem hann hafði
líklega keypt, eftir að faðirinn
dó. En allsstaðar voru blóm, sem
fylltu stofuna angan. Hann bland-
aði drykk í tvö glös og kom til
hennar.
—■ Þú hlýtur að hafa mikið
að gera, sagði hún.
— Já, sérstaklega þegar hér
eru margir sumargestir eins og
núna.
— Áttu gamla bátinn þinn enn-
þá?
Hann gaut augunum til henn-
ar. — Jú, hann liggur þarna enn-
þá, en ég hefi ekki notað hann
neitt að ráði.
Hún settist, lagði frá sér glas-
ið og spennti greipar um hnén.
Hann brosti. — Svona varstu
vön að sitja ...
— Já í gamla daga, góðu
gömlu dagana. Á ég að segja þér
nokkuð- hélt hún áfram, alvar-
leg á svipinn. — Þú veizt ekki
hve lánsamur þú ert. Ég hefi
oft óskað að ég hefði aldrei far-
ið í burtu.
— Þetta segir þú núna. En þeg-
ar þú kemur til London í næstu
viku, verðurðu á allt annarri
skoðun. Við getum ekki stillt
klukkuna aftur á bak. Það væri
að neita allri framþróun.
Hún andvarpaði ósjálfrátt. Allt
2Q VIKAN 49. tbl.