Vikan - 09.12.1965, Blaðsíða 53

um voru ansi margir flækingar í
leikhúsunum, og ég er svo sem
ekki að kvarta, taktu eftir því. Ég
segi ekki, að ég hafi ekki getað
skilið það. Þetta var allt saman
mjög dramatískt.
— Ég heiti Eddy Lishman, sagði
millivigtarmaðurinn.
Craig leit ó hann með vanþókn-
un. Meðan þessi maður stóð hér
og var að rífast, gat hann ekki
hugsað um Rutter.
— Mér er sama hver þú ert,
sagði Diamond. — Hana langar
ekki að dansa.
En hönd hans skalf, þegar hann
tók upp glasið sitt.
— Jú, jú, það er allt í lagi, svar-
aði Tessa. Hún brosti við Craig og
renndi sér í arma Lishmans. Hann
dansaði með ruddalegri og ósæk-
inni leikni, eins og dansinn væri
forleikur að nauðgun.
Craig horfði á hann þungur á
brún. Lishman ætlaði að láta Dia-
mond berjast fyrir stúlkunni sinni,
og Diamond myndi tapa. Það var
slæmt. Honum geðjaðist vel að
Diamond.
— Hann var einu sinni hnefa-
leikamaður, sagði Diamond. — Nú
er hann kominn í bísniss. Aðal-
lega veðmálabransa. Hann hefur
líka fáeinar stelpur á sínum snær-
um. Eða svo segja þeir. Hann er
þrælbölvaður. Þú skalt ekki blanda
þér í neitt, sem hefur með hann
að gera, John.
— Ég? sagði Craig. — Mér kem-
ur þetta ekki við. Hvað um stúlk-
una þína? Þú ættir að koma henni
héðan út.
— Hún er ekki stúlkan mín,
svaraði Diamond. — Ég vildi, að
hún væri það, en ég myndi ekki
voga að fara með hana burt. Lish-
man veit, hvar hann á að finna
mig.
— Það er bezt að við fáum okk-
ur aftur í glösin, sagði Craig.
Hann keypti aftur í glösin og
Lishman kom með Tessu aftur að
borðinu og settist hjá þeim. Ungu
mennirnir tveir komu lika til þeirra
og Lishman keypti drykk handa
þeim öllum. Talið snerist þegar í
stað að veðmálum, og Craig stundi
hátt. Lishman skellti glasinu á borð-
ið.
— Ég hef keypt handa þér drykk,
er það ekki? spurði hann.
— Jú, sagði Craig.
— Og ég hef ekki kássazt neitt
upp á þig, er það?
— Nei, sagði Craig.
— Hvað er þá að þér?
— Veðmál fara [ taugarnar á
mér, sagði Craig.
Stúlkan Tessa lagði hönd á hand-
legg hans til varnaðar.
— Áttu við, að ég fari í taug-
arnar á þér? spurði Lishman mjúkri
röddu.
— Já, sagði Craig.
Ungu mennirnir tveir litu báðir
í einu á Lishman, og þegar hann
hló, hlógu þeir líka. Craig hafði
leyfi til að vera svolítið skrýtinn;
hann var hirðfíflið.
Hægt og settlega reis Craig á
fætur og fór á klósettið. Hann eyddi
löngum tíma við að ausa köldu
vatni á andlit sitt og bölva bjána-
skap sínum. Ef Lishman hefði ekki
•hlegið, hefði hann orðið að berj-
ast við hann. Það hefði verið útrás
í því að slást við Lishman; það
hefði líka verið heimskulegt. Eftir
stundarkorn fór hann aftur inn í
klúbbinn, fékk sér bolla af svörtu
kaffi við barinn og fór með annan
að borðinu.
— Hvað ertu nú að gera? spurði
Lishman.
— Ég held, að ég hafi fengið of
mikið að drekka, sagði Craig og
millivigtarmaðurinn öskraði af
ánægju.
— Mig langar að dansa, sagði
Craig við Tessu.
Hún hikaði, en Lishman veifaði
hendinni, örlátur í fasi.
Craig tók utan um hana og hún
sagði undir eins: — Það er bezt
fyrir þig að fara heim núna. Og
taktu Michael með þér.
— Hvað um þig? spurði Craig.
— Ég fer, þegar ég er tilbúin,
sagði hún.
— Heldurðu, að hann leyfi þér
að fara?
Hún yppti öxlum: — Michael veit
það ekki. En hann hefur ónáðað
mig áður þessi.
Höndin, sem hélt um hans, tók
að titra. — Það borgar sig ekki að
vísa honum á bug. Hann er hættu-
legur.
— Hann lítur út fyrir að halda
það, sagði Craig.
— Ég meina það, sagði Tessa. —
Hann er alveg ofsalegur i skapinu.
Hann næstum drepur fólk, ef það
gerir honum eitthvað.
— Er það satt?
— Já, það er satt, sagði hún
og hristi hann með verndandi ó-
þolinmæði. — Hann slóst við mann,
sem heitir Harry Corner — það geta
allir hérna sagt þér um það. Það
varð að setja Harry á sjúkrahús.
Og Harry er töff, skal ég segja
þér.
— Hræðilegt, sagði Craig.
— Drottinn minn, geturðu ekki
orðið edrú, hvíslaði hún. — Honum
þykir gaman að þér núna, en ef
þú gerir hann reiðan . . . heldurðu,
að þetta sé bara eins og í sjón-
varpi? Eitthvað, sem hægt er að
setjast við og horfa á, og skrúfa
svo fyrir, þegar maður hefur feng-
ið nóg? Nei, það geturðu ekki,
trúðu mér. Michael hefði aldrei átt
að koma með þig hingað. Það er
bezt þú farir núna — og takir hann
með þér. Ég skal reyna að halda
honum hérna þar til þið eruð farn-
ir. Ef annarhvor strákanna hans
eltir ykkur, skaltu bara æpa. Og
haltu áfram að æpa. Það gæti ver-
ið, að þú fyndir hraustan lögreglu-
mann.
— Allt í lagi, sagði Craig, — ég
skal fara, en Diamond verður að
sjá um sig sjálfur.
Stúlkan kipptist við, en Craig
hristi af sér vanþóknun hennar, tók
varla eftir henni. Tveir veikgeðja
LILUU
LILJU
LILUU
LILJU BINDI
ERU BETRI
Fást í næstu búð
Endurnýjum
sængur og kodda.
Fljót afgreiSsla.
Höfum einnig
æSardúns-,
gæsadúns- og
dralonsængur.
Póstsendum
um land allt.
DÚN- & FIÐUR-
HREINSUNIN
VATNSSTÍG 3
(örfá skref frá Laugavegi).
Sími 18740.
aumingjar áttu sitt undir miskunn
eins, sem var sterkari; það kom
honum ekki við. Það, sem honum
kom við, var að komast af, og
til þess að ná því takmarki, vog-
aði hann ekki að blanda sér í mál-
in.
Dansinum lauk og hún leiddi
Craig aftur að borðinu.
— Gerðu nú eins og ég sagði
þér, hvíslaði hún. — Ljúktu við
drykkinn þinn og flýttu þér heim.
Hann settist og fékk sér einn
bolla enn af sjóðheitu kaffi. Lish-
man sagði:
— Segðu eitthvað, láttu mig
hlægja.
— Þetta hefur verið mjög
skemmtilegt kvöld, en ég held að
það sé bezt, ég fari að fara, sagði
Craig.
— Einmitt, sagði Lishman. — O,
endi-endi-lega!
Hann öskraði af hlátri og leit á
Tessu. Nauðug brosti hún líka.
Diamond leið sálarkvalir. Craig
reis á fætur. — Jæja, sagði hann.
— Það hefur verið gaman að kynn-
ast ykkur.
Lishman hló aftur og sló Tessu
á lærið; sleppti ekki, heldur kreisti,
þar til stúlkan greip andann á lofti.
— Mið langar ekki að þú farir
strax, sagði hann. — Það er of
gaman ennþá. Nú skal ég segja
ykkur nokkuð. Við skulum koma
heim. Ég skal hringja í fáeinar
stelpur og við skulum halda raun-
verulegt partý. Hvernig líst þér á
það elskan?
— Ojá, sagði Tessa uppskrúfuð.
— Það væri mjög gaman.
— Ég held ég geti ekki komið,
sagði Diamond.
— Það er allt í lagi, sagði Lish-
man. — Ég var ekki að bjóða þér.
Þú getur farið í rassgat.
— Ég er ekki búinn með drykk-
inn minn, sagði Diamond.
— Ojú, sagði Lishman og skvetti
úr glasinu framan i hann.
Craig minnti sjálfan sig á, meir
en nokkru sinni fyrr, að þetta væri
ekki hans mál. Það var alls ekki
hans mál, þótt Diamond yrði kast-
að út og stúlkan, sem honum gazt
vel að, dregin á brott. Það var fullt
af stúlkum og ennþá meira af auð-
mýkingu. En hún drap engan. Hann
horfði á Diamond fara. Horfði á
Tessu sækja kápuna sína, og lauk
við kaffið sitt.
— Ég held nú samt ég ætti að
fara líka, sagði hann. — Mig lang-
ar ekki í partý í nótt.
— Nú er nóg komið, sagði Lish-
man. — Ég ætla að hafa partý og
þú ætlar að koma, og svo ekki meir
um það.
Rödd hans var ennþá alúðleg, en
það var komin einhver viðvörun
i hana; hvassbrýnd egg ofsans,
sem hann reyndi ekki að dylja.
Craig var kyrr. Það væri fárán-
legt að fara í partý til Lish-
mans, en hann vildi ekki stofna til
óeirða á almanna færi. Þegar Tessa
kom aftur, reis hann á fætur. Ungu
mennirnir í ítölsku fötunum þýddu
réttilega augnaráðið og tóku sér
VIKAN 49. tbl.