Vikan - 09.12.1965, Blaðsíða 15

en konungi hafði verið sögð sú saga kvöld eitt, er hún leyndist í sæng-
urhorninu. Muladeva hafði svarað spurningu, sem kvenmaður hafði lagt
fyrir hann, með þessari vísu:
Só er sparkar í sáran óvin,
þótt sár ( huga sé og gramur,
hann smánar siðakenninguna,
og svívirðir einnig þrenninguna.
Þegar hún minntist þessa, gaf hún samþykki sitt, en bætti samt við:
„Þú mátt ekki koma til máltiða á röngum stað og röngum tíma". „Hvað
er réttur staður og réttur tími"? spurði flóin. „Þar sem eg er nýkomin
á þessar slóðir, þekki eg ekki allar reglur". Lúsin svaraði: „Þegar líkami
konungsins er undir áhrifum víns, þreytu eða svefns, þá máttu bíta fæt-
urnar á honum, en með gætni samt. Þetta er hinn rétti staður og rétti
t(mi". Og flóin gekk að þessum skilyrðum.
En af því að flóin var orðin langsoltin, þá gleymdi hún skilmálunum,
og beit kónginn í bakið snemma kvölds, er hann hafði rétt blundað. Og
veslings kóngurinn hentist upp úr rúminu eins og hann hefði verið brennd-
ur með eldibrandi, bitinn af sporðdreka eða brennimerktur með glóandi
járni. Hann klóraði sér á bakinu og hrópaði á herbergisþjóninn: „Hæ!
Það beit mig eitthvað. Þú verður að leita í rúminu, þangað til þú finn-
ur kvikindið"!
Flóin heyrði skipun konungsins og faldi sig dauðskelfd í rifu á rúm-
inu. Þjónar konungs komu nú þjótandi og leituðu gaumgæfilega í rúm-
inu að boði konungs. Eins og við var að búast fundu þeir Gripplu í
sængurfellingu. Þeir drápu hana og alla hennar fjölskyldu.
Og önnur smásaga úr 1. bók:
SKJALDBAKAN OG GÆSASTEGGIRNIR.
í vatni einu var einu sinni skjaldbaka, sem Skjöldur hét. Skjöldur átti
tvo vini. Það voru gæsasteggir tveir, sem hétu Sleipur og Greiður. [
rás tímans kom það fyrir, að ekki kom dropi úr lofti í tólf ár. Þá vakn-
aði þessi hugsun hjá gæsasteggjunum tveimur: „Þetta vatn mun þorna
upp. Við skulum fara að leita okkur að öðru vatni. En fyrst verðum
við að kveðja Skjöld, okkar gamla og góða vin".
Þegar þeir voru að kveðja Skjöld, mælti hann: „Hví eruð þið að kveðja
mig? Eg er vatnabúi, og hér mun eg bráðlega sálast úr þorsta og sökn-
uði, þegar þið eruð farnir. En ef þið berið hlýjan hug til mín, þá ættuð
þið að reyna að bjarga mér úr klóm dauðans. Þótt vatn þetta þorni, þá
breytir það ekki miklu fyrir ykkur, nema hvað þið hafið minna að borða,
en fyrir mig þýðir það algera tortímingu. fhugið, hvort sé alvarlegra,
að verða fyrir matartjóni eða lífstjóni".
Steggirnir svöruðu: „Okkur er ekki unnt að taka þig með okkur, þar
sem þú ert vængjalaus vatnabúi". Skjaldbakan hélt áfram: „Til er úr-
ræði. Finnið gott viðarprik". Steggirnir gerðu það, og skjaldbakan beit
utan um mitt prikið. Svo mælti hún: „Bitið um sinn hvorn enda, fljúgið
svo upp og farið með jöfnum flughraða, þangað til við finnum annað
vatn".
Steggirnir mölduðu í móinn: „Það er galli á gjöf Njarðar. Ef þú skyld-
ir opna munninn á leiðinni, misstir þú takið, féllir niður og færir í
klessu".
Skjaldbakan svaraði: „Á þessu augnabliki sver eg þagnareið, og
hann skal vara á meðan við erum á flugi". Það varð því að samkomu-
lagi að framkvæma áformið. Steggirnir flugu upp með skjaldbökuna
hangandi á prikinu, og var það ekki áreynslulaust. En þegar þeir flugu
yfir nærliggjandi borg, tóku borgarbúar eftir fyrirbæri þessu, og það
gerðist háreysti mikil þegar menn spurðu hver annan: „Hverskonar far-
artæki er þetta, sem fuglarnir bera í nefinu"?
Þegar skjaldbakan heyrði þennan hávaða, gat hún ekki á sér setið
og ætlaði að segja: „Hvað er fólkið að tala um"? En um leið og hún
opnaði munninn, missti blessaður einfeldningurinn takið og féll til jarð-
ra. Og hungraðir menn, sem langaði í kjöt, skáru hana sundur í smá-
bita með beittum hnífum.
Þriðja sagan úr sömu bók:
FÓRNFÚSl RÆNINGINN.
Einu sinni var kóngssonur. Hann hafði valið sér tvo vini. Annar var
kaupmannssonur, hinn var menntamannsonur. Vinirnir þrfr eyddu öllum
stundum alla daga í fánýtar skemmtanir og kvenfólk. Það leið ekki sá
dagur, að kóngssonurinn lýsti ekki óbeit sinni ó bogalist og reiðmennsku
með því að vanrækja sínar konunglegu skyldur. Og svo þegar konungurinn
faðir hans gaf honum harða áminningu dag nokkurn fyrir að vanrækja
allar konunglegar dyggðir, þá hljóp hann rakleitt til vina sinna og tjáði
Framliald á bls. 44.
VIKAN 49. tbl. Jg