Vikan - 14.04.1966, Qupperneq 22

Ricco hafSi auðvitað unnið. Varð-
maðurinn hló aðdáunarhlótri með
sjálfum sér, þegar honum varð
hugsað til þess. Það var hreint
kraftaverk, að þessi gamli djðfla-
mergur hafði ekki fengið sinadrátt
í fótinn eða kyrkt stúlkuna ...
Eitthvað hvitt lá fyrir framan
hann á jörðinni, aðeins til hliðar,
rétt uppundir trénu. Hann gekk nær
og rýndi á þetta. Þetta var fer-
kantaður pappírsmiði, og það lá
eitthvað á honum. Hann beygði sig
nær. Peningur. Gullpeningur. Guil..
Modesty kom fram úr skóginum
fyrir aftan manninn. Með vinstri
hendinni þreif hún í hár hans en
hin skall á honum eins og hamar,
og annar endinn á kongóvopninu
hitti nákvæmlega á réttan stað, neð-
an við eyrað.
Hann lyppaðist til jarðar eins og
hann væri beinlaus og hún greip
riffilinn og lét hann sfga hijóðlaust
með honum. Upp úr litlum vasa á
vinstra læri tók hún grannan málm-
hólk og tók af honum tappann.
Úr honum hristi hún f lófa sinn
tvo litla sívala hnoðra af bómull,
um það bil af sömu stærð og
munnstykki á sígarettu. Hún hnus-
aði varlega af bómullarhnoðrun-
Þegar hún átti sex fet eftir, lyfti
hann höfðinu. Augu hans stækkuðu
í skelfingu, þegar hún stökk að
honum og sveiflaði fætinum f átt-
ina til hans. Fóturinn f þungu her-
mannastígvélinu lenti milli fóta
hans. Eitt andartak var meðvitund-
arlaus líkaminn stjarfur af sárs-
auka, síðan seig hann hægt til
jarðar. Hér var engin þörf að láta
svefnlyf f nasirnar.
Hún steig yfir hann og gekk
að dyrunum. Nú hélt hún á kongó-
vopninu í vinstri hendinni, en f
haégri hendinni var hún með litla
MAB Brevete skammbyssu, sem hún
hafði dregið upp úr mjúku leður-
hulstrinu, sem hún hafði fest við
beltið undir peysunni. Þessi byssa
hafði lítinn stöðvunarkraft, nema
skotið væri mjög nákvæmt. Mod-
esty Blaise var mjög nákvæm. Og
kosturinn við byssuna var fólginn
í því, hve lágvær hún var, til þess
að gera. Frammi fyrir henni var
langur, breiður gangur með klefa-
dyrum úr stáli á báðar hendur.
Innan úr klefunum barst þefur af
óhreinum mannverum, grátur
manns, sem óttinn hafði bugað,
og há, nístandi óp manns, sem hef-
ur martröð.
3. tilutí
efftlr Peter OcDonald
Eitt andartak flaug henni í hug, hvort hún ætti
að nota neglinguna Þessi aðferð var fólgin í
því að fara úr peysunni og brjóstahaidaranum
og fara inn í herbergið nakin að beltisstað.
um og greindi daufa, ógeðslega,
sæta iykt; sfðan kraup hún við
hlið mannsins og renndi hnoðrun-
um upp f nasir hans.
Það heyrðist ekkert fótatak, þeg-
ar hún flýtti sér yfir rjóðrið í átt
að Ijóslnu, sem var eins og tjörn
fyrir framan fangelsisdyrnar. Þar,
öðrum megin við dyrnar stóð mað-
ur og hallaði sér upp að veggnum
meðan hann fletti í lúðu blaði með
stríplingamyndum, og riffillinn
stóð við hlið hans. Hún fór ofur-
lítið, til hliðar tll þess að koma
ekkl beint framan að honum, fikr-
aði sig síðan meðfram veggnum
og sneri bakinu upp að honum.
Hægra megin við hana voru
þykkar dyr varðmannaherbergisins
hálfopnar. Þar fyrir innan heyrðist
( útvarpi, sem lék hergöngulög og
við og við var útvarpað fréttum,
sem sagðar voru með miklum æs-
ingi.
Modesty eyddi tveimur sekúndum
í að velta fyrir sér tveimur aðferð-
um. Helzt hefði hún viljað fara
beint, en hún hafði lært af bit-
urri reynslu, að ekkert var nauð-
synlegra en að tryggja sér greiða
undankomuleið. Það var hvítt kúlu-
ör á öðru læri hennar, beint und-
ir rasskinninni, sem minnti hana
stöðugt á, hverjar afleiðingar það
gæti haft að trassa það.
Hún renndi kongóvopninu í vas-
ann, sem til þess var ætlaður, neðst
á peysunni hennar. Ur teygjuvasa
framan á hægra lærinu tók hún
skrýtinn hlut; nefklemmur og munn-
stykki með lítilli skál, um það bil
tommu á dýpt, sem sameinaði þessa
tvo hluti. Þetta var mjög lítil gas-
gríma.
Eitt andartak flaug henni í hug,
hvort hún ætti að nota negling-
una. Þessi aðferð var fólgin í þvf
að fara úr peysunni og brjósta-
haldaranum og fara inn f herbergið
nakin að beltisstað. Hún fann ekki
til neinnar feimni í sambandi við
hugmyndina, því hún var mjög
gagnleg; hún hafði fyrst notað
hana, þegar um lífið eða dauðann
var að tefla með Willie Garvin í
Agrigento fyrir fimm árum, og hún
hafði reynt hana tvisvar síðan. Það
brást ekki að þessi aðferð, gat
neglt karlmenn í heilu herbergi;
fryst þá í að minnsta kosti tvær
eða þrjár örlagaríkar sekúndur.
Hún ákvað að þess arna þyrfti
ekki með hér. Varðmennirnir voru
Maðurinn, sem var næstur henni,
var feitur og bar merki undirfor-
ingja á skítugum jakkanum. Hann
var fyrstur að ná sér, og meðan
hún sparkaði dyrunum aftur á eftir
sér, gerði hún sér Ijóst, að þetta
var hættulegur maður. Slóttugt bros
tók að þokast yfir ásjónu hans,
meðan hann lét augun leika um
brjóst hennar og aðrar auðkenn-
andi línur líkamans.
Hún hreyfði byssuna lítið eitt
svo augu hans beindust að litla,
svarta auganu framan á svörtu
skammbyssunni. Brosið hvarf og
augun minnkuðu.
Ur vasa framan á hinu lærinu
tók hún lítinn, svartan, hvefldan
málmhólk. Hún kom nær þeim og
teygði sig fram til að láta hólk-
inn á kassann. Meðan hún gerði
það, var höndin, sem hélt á byss-
unni, ekki meira en fet frá öxl
eins af mönnunum. Hún fann hvern-
ig vöðvar hans strfkkuðu f undir-
búningi að snöggri hreyfingu, en
hún miðaði stanzlaust beint fram-
an í undirforingjann. Svitinn hrann-
aðist á enni hans, og hann hvæsti
afslappaðir og grunlausir, svo negl-
ingin var óþörf. Hún brá í skyndi
á sig gasgrfmunni og nefklemmunni
og beit fast utan um munnstykkið.
Hún hratt opnum dyrunum og
fór inn í herbergið og lét augun
hvarfla um það um leið. Fjórir her-
menn sátu f kringum kassa, sem
settur hafði verið á hvolf og spil-
uðu á spil. Glugginn fyrir aftan
þá var lokaður. Gott. Mennirnir
voru allir saman í einum hóp, svo
skotmörkin voru öll á einum stað.
Það var ennþá befra. Þeir sátu eins
og frosnir, og átta augu störðu á
hana, ein hönd hafði stöðvazt, þar
sem hún hafði verið að safna sam-
an spilunum á borðinu.
hörkulega skipun á spænsku: —
Hreyfðu þig ekki, tíkarsonur.
Maðurinn hikaði. Hún lét hólk-
inn á kassann og heyrði smellinn,
þegar sjálfvirknin neðan á hon-
um tók til starfa. Svo hörfaði hún
um tvö skref. Lágt hviss heyrðist
frá hólknum, þótt við lægi að út-
varpið yfirgnæfði það.
Undirforinginn starði, hnusaði
skelfdur út f loftið og leit svo
illúðlega á hana. Vinstri hönd hans
lá enn á kassanum, þar sem hann
hafði verið að safna saman spil-
unum. Með þeirri hægri tók hann
að fálma hægt og varlega f átt-
ina að belti sfnu, að skammbyss-
unni, sem þar var.
22 VIKAN 15. tbL