Vikan - 14.04.1966, Page 23

Eitt andartak breytti hún stefnu
skammbyssunnar og snöggur smell-
ur heyrðist. Kúlan gekk á kaf í
kassann, milli útglenntra fingra
mannsins, og hann sat eins og
stytta og hafði ekki augun af hvæs-
andi málmhólknum, frekar en hann
væri dáleiddur héri.
Einn mannanna féll til hliðar og
lognaðist á gólfið. Svo féll undir-
foringinn og sá þriðji aðeins fimm
sekúndum seinna. Henni til skemmt-
unar sá hún, að fjórði maðurinn
hélt niðri ( sér andanum. Andlit
hans dökknaði og augun tútnuðu
út í höfði hans í vonlausri örvænt-
ingu.
Svo hvein í manninum, þegar
hann gat ekki lengur varizt því að
anda, og hún heyrði hjálparvana
og sogandi andardrátt hans. Svo
breyttust augun ( stein, lokuðust,
og hann rambaði út af.
Modesty sneri sér að hlutunum
tveimur, sem hún hafði tekið eftir
á veggnum, um leið og hún gerði
sér grein fyrir herberginu — fjölda
af stórum lyklum á hring, hang-
andi á krók; og þar undir á sama
krók héngu undarleg axlabönd úr
svörtu teygjubandi. Við það voru
tvær ftngerðar skeiðar úr hörðu
leðri og í hvorri um sig var flatur
kasthnífur með svörtu skafti.
Síðar, þegar hættan var liðin hjá,
og hún gat hleypt tilfinningunum
að á ný, olli þetta andartak henni
blönduðum tilfinningum. Hún fann
til dapurleika af að sjá hlut, sem
minnti á draum, sem aldrei myndi
rætast. Og loks var eitthvað, sem
nálgaðist ótta yfir að sjá þennan
hlut einan, skilinn frá manninum,
sem hann tilheyrði.
Hún tók niður lyklana og axla-
böndin, fór í flýti út úr herberginu
og lokaði dyrunum á eftir sér. Svo
lagði hún hraðstig af stað niður
breiðan ganginn milli klefanna og
tók af sér gasgrímuna á leiðinni.
Willie Garvin lá á fltsóttum tré-
bekk og hvfldi hendur undir höfði.
Hann starði fullur drunga á sporð-
dreka 1 rifu í loftinu. Ljósgeisli ut-
an úr ganginum kastaði mjóum,
svörtum skuggasúlum af rimlunum
í dyrunum yfir steingólfið. Hann
var stór vexti, einn eða tvo þuml-
unga yfir sex fet, þrjátíu og fjög-
urra ára að aldri, með úfið, Ijóst
hár og blá augu í andliti, sem
byggt var upp af litlum, flötum
eigindum. Hendur hans voru stór-
ar og fingurnir þverir fyrir að
framan og líkaminn var stæltur og
vöðvamikill, sérstaklega vöðvarnir,
sem lágu frá hálsinum út í axllrn-
ar.
Á hægra handarbaki bar hann
stórt ör, eins og ófullgert ess. Það
hafði verið gert með rauðheitum
hnífsoddi og maðurinn, sem gerði
það, hét Suleiman, og essið var
ófullgert vegna þess, að Modesty
Blaise hafði komið inn í herbergið
undir vöruhúsinu og drepið Sulei-
man með því að brjóta á honum
hálsinn og notaði sér eigin Ifkams-
þunga mannsins, til að koma þvf
í verk.
Willie Garvin lá einn f þessum
litla klefa með magnleysisdofa yf-
ir huganum. Þetta var eins og f
gamla daga, sem voru allir dag-
ar fram að sjö sfðustu árum; dag-
arnir fyrir Modesty Bla'ise, sem
hafði allt í einu með töfrasprota
haft endaskipti á heimi hans og
gert allt eins og það átti að vera.
En nú var Ijósið, sem hafði log-
að í höfði hans, sfðastliðin sjö ár,
ekki lengur á sínum stað. Hinn
gamli, lamandi óskýrleiki var kom-
inn aftur.
Willie Garvin vissi, að hann átti
að vera að gera eitthvað. Hópur
af skítugum og tötrum klæddum
hermönnum hafði náð honum og
sett hann f fangelsi og myndi bráð-
um skjóta hann. Ef þetta hefði ver
ið fyrir nokkrum árum, í erindum
fyrir Prinsessuna, hefði þetta ver-
ið tittlingaskítur. Hugur hans hafðl
verið fullur af hugmyndum. Ef hann
hefði fengið tveggja klukkustunda
ráðrúm, hefði hann getað hugsað
upp sex mismunandi aðferðir til
að ganga út úr þessarl rottuholu.
Og fyrir nokkrum árum hefði
hann þar að auki ekki lent f þessu
— ekki gegn svona hálfvolgri mót-
stöðu.
Hann fór f taugarnar á sjálfum
sér. Það var ekkert hægt að gera,
vegna þess að Ijósið var slokknað
og hjólin í höfði hans voru hætt
að snúast. Eftir að hafa gengið
í sjö ár, eins og hann væri tíu fet
á hæð, var hann nú aftur orðinn
að engu, án akkeris, án tilgangs
eða vona. Og svo var hann dauð-
ans matur.
— Sú verður aldeilis reið út í
mig, þegar hún heyrir þetta, hugs-
aði Willie óskýrt.
í sama bili glamraði eitthvað við
rimlana f hurðinni. Hann sneri höfð-
inu og sá svörtu veruna, sem klúkti
f Ijósgeislanum.
Hann þekkti hana undir eins.
Hann settist hægt og rólega upp,
sveiflaði fótunum fram á gólfið og
gekk til dyra. Og meðan þetta
gerðist, kviknaði Ijósið aftur í höfði
hans, mjúklega og án þess að hann
yrði nokkurs undurs var, og hjól-
in tóku að snúast. Hinn nýliðni
tími féll burtu eins og fölnandi
draumur.
Hún horfði rannsakandi á hann,
kinkaði lítiliega kolli, rétti honum
sfðan axlaböndin milli rimlana og
tók að reyna lyklana sex við lás-
inn. Willie renndi sér úr óhreinni
skyrtunni, setti axlaböndin á sinn
stað með hnffssköftin liggjandi f
röð upp við vinstra brjóstið, svo
fór hann í skyrtuna aftur en hneppti
hana ekki nema rétt ofan við nafl-
ann.
Lykli var snúið og dyrnar opn-
uðust. Hinum megin við ganginn
horfðu fjórir, horaðir fangar f litl-
um klefa á þau með sljóum, áhuga-
lausum augum. Modesty lét lykl-
ana á gólfið, rétt um armslengd
frá þeim, og sá vonina kvikna
í augum þeirra. Hún kinkaði kolli
til Willies. Nú var hann kominn
með hnff í hönd og hélt um hnffs-
oddinn milli tveggja fingra og þum-
alfingurs. Þau gengu hlið við hlið
fram eftir miðjum ganginum, án
þess að flýta sér um of, og þegar
þau komu að skiptingunni, þar sem
gangurinn lá til beggja hliða, tóku
þau stefnu f áttina að varðher-
berginu f endanum.
Modesty fann notalegan kunnug-
leikann hreiðra um sig hið innra
með henni og fann hlð sama ger-
ast með Willie. Hún gekk á eftir
og sneri upp á sig til hálfs, þann-
ig að hún fylgdist með því sem
var fyrir aftan þau og til vinstri,
svo hún gat ekki séð hann, en
hún vissi, að augu hans myndu
grandskoða það, sem væri fyrir
framan og til hægri og þegar eitt-
hvað kæmi upp á teninginn, myndl
Framhald á bls. 43.
VIKAN 15. tfcl. 23