Vikan - 14.04.1966, Side 24

Hinir herskáu, skandinavísku Víkingar
létu ekki á sér standa, er ríki Karla-
magnúsar hafði hnignað svo, að það
bar ekki lengur ægishjálm yfir þá.
Þeir sigldu drekasnekkjum sínum
upp eftir flestum stórám Vestur-Evr-
ópu og rupluðu og lögðu í eyði blóm-
legustu borgir og frjósömustu land-
búnaðarhéruð meginlandsins. Drep-
sótt varð til að stöðva sigurför þeirra,
sem annars hefði getað endað með
útrýmingu kristninnar og gert Ása-
Þór að átrúnaðargoði Evrópumanna í
stað meistarans frá Nasaret.
Fundur Ásubergsskipsins norska varð
fornminjafræðingum, sem rannsaka
lífshætti víkingaaldar, hínn mesti
happafengur. Skipið sjálft er Jjós vott-
ur þess, hvílíkir listamenn hírtír forn-
skandinavísku skipasmiðir vonl.
WKINGARNIR
OG TNASKBB
ÞBRBA1HUIÍI
DAGUR ÞORLEIFSSON TÓK SAMAN
Harmagrátur keisarans.
Eftir múnki einum, sem kenndur
var við hið nafnfræga klaustur (
St. Gallen í Sviss, sem írskur trú-
boði stofnsetti þegar miðaldir voru
hvað myrkastar, er höfð eftirfarandi
saga af þeirri stórkristnu hetju,
Karlamagnúsi keisara, sem ,,kenndi
trúna hreina":
Eitt sinn sem oftar sat keisari
að snæðingi í einhverjum stað á
Miðjarðarhafsströnd — trúlega á
Rívíerunni — þegar menn sáu skip
lóna útifyrir, alskipað vopnuðum
náungum, lubbalegum og í meira,
lagi dólgslegum álits. Sá Karla-
magnús þegar af alskyggnum vís-
dómi sínum, að þar voru Víkingar
á ferð. Þessir gestir höfðu að sjálf-
sögðu ætlað sér að drepa fólkið og
rupla byggðina, en jafnskjótt ogi
þeir urðu varir við nálægð keisara,
flýðu þeir sem skjótast. En senrv
drottinn velflestra kristinna manna
horfði á eftir þeim, brast hann f
grát, mönnum sínum til mikillar
furðu. Mælti keisari þá til skýr-
ingar: ,,Ekki er það ætlan mín að
þessir ómerkilegu lausingjar fái'
unnið mér tjón nokkurt, en þess
meiri harms fá mér ógnir þær, er
ég veit þá munu leiða yfir þettai
land og niðja mína".
Þessi frásögn er trúlega frekar
af þjóðsagnatagi, eh sé haft í hugai
hverja hrellingu vígamenn frá Dan-
mörku, Noregi og Svíþjóð veittu1
öðrum þjóðum Evrópu um tveggja'
til þriggja alda skeið, er Karla-
magnúsi varla láandi þótt hanm
mætti ekki vatni halda, er þeir komu
honum fyrir augu.
Venjulega er talið, að víkingaöld
svokölluð hafi staðið frá 800 til
1000, en sumir bæta elleftu öld-
inni við, og það með miklum rétti.
Á þessu tímabili voru herferðir
hinna bjarthærðu, risavöxnu sjó-
ræningja, sem töldu orrustur til
skemmtana og báru ránfuglamerki
BRENNDU HOLL KEISARANS OG
GERÐU KIRKJUNA AÐ HESTHÚSI
24 VIKAN 15, tbL