Vikan - 14.04.1966, Side 43

dettur í hug myndabók, sem Ragn-
ar Jónsson gaf út. Ég kynntist þessu
nokkuð, af því að ég skrifaði for-
móla fyrir bókinni. Þetta var bók
með myndum af verkum Asgríms.
Ragnar fékk fyrst innlenda mynda-
smiði til að taka myndirnar, og
þær voru allgóðar. En svo um sama
leyti var hér ó ferð Þjóðverji, sér-
hæfður ó þessu sviði, og Ragnar
fékk hann til að taka myndirnar og
henti öllum hinum. Þetta voru af-
burða góðar myndir, einstaklega
góðar myndir, en svo þegar þær
komu úr klissjugerðinni, þó var allt
farið út um þúfur.
Dg hann hélt ófram: — Mér hef-
ur stundum flogið í hug atvik, sem
gerðist einu sinni hér á árunum,
þegar Bjarni Björnsson var að
skemmta. Hann hermdi eftir tutt-
ugu manns á fundi, þannig að
hann hafði tuttugu stóla og færði
sig alltaf á milli þeirra eftir því
hvern hann lék. Hann byrjaði á því
að raða mjög nákvæmlega upp
stólunum, hverjum fyrir sig, svo
ekki skeikaði millimeter, og það
voru allir orðnir afar spenntir að
vita hvað kæmi nú út úr þessu. Svo
loksins lauk hann að raða stólun-
um og gekk af stað nokkuð greitt
meðfram stólaröðinni, en rak þá
fótinn í einn og hnaut við, og þá
var öll þessi nákvæma vinna ónýt.
Mér hefur stundum dottið þetta í
hug, þegar þið, I jósmyndararnir,
komið með góðar myndir, en svo
eru reknar í þær tærnar ( klissju-
gerðinni.
Þetta var ekki viðtal. Fjarri því.
Við fengum aðeins að vera við og
taka myndir og hlusta, þegar leik-
stjóri og leikritshöfundur komu að
glugga á líkan að sviðinu. Nú vor-
um við búnir að fá okkar skammt,
og þeir Halldór og Baldvin tóku
að ræða sín mál. Ég heyrði, að
Halldór innti eftir Magnúsi Blöndali
Jóhannssyni, en Baldvin sagði að
hann væri ekki við, en spurði hvort
hann mætti ekki bara koma með
þetta heim til Halldórs morguninn
eftir? — Mmnei, svaraði Halldór.
— Ég var eiginlega búinn að lofa
þeim niðri frá að vera hjá þeim
á morgun.
Þrátt fyrir, að þetta átti ekki að
vera viðtal, gat ég ekki á mér set-
ið að gjamma fram í:
— Þér hafið auðvitað meira en
nóg að gera, þegar verið er að
færa upp leikrit eftir yður á tveim-
ur stöðum ( einu.
— Ég reyni að fylgjast svona
nokkuð með, svaraði Halldór. —•
Það er nú svo, og það hafa marg-
ir höfundar einnig sagt mér — hér
romsaði hann upp mörgum nöfn-
um, sem ég náði ekki að festa í
minni — að sviðsetning leikrits sam-
svari aldrei ( raunveruleikanum þvt
sem höfundur sá fyrir sér í hugan-
um þegar hann var að semja. Það
er mjög gaman að sjá, hvernig aðr-
ir taka við og útfæra þau verk,
sem maður hefur unnið, gaman að
sjá hvað leikarar vinna úr þeim
persónum, sem maður hefur gert
pér fáið fleiri rakstra
með Silver Gillette,
esi ookkru öðru rakblaði
og þegar það kemur betra
blað, en Silver Gillette,
pá verður nafnið
Gillette á því.
pað bezta í rakstri hefur ávalt
komið frá Gillette.
Silver Gillette er ryðfría
rakblaðið^sem gefurstöðuga
mýkt og raunverulega langa
endingu.
SILVER GILLETTE-GEFUR FLEIRI RAKSTRA EN
NOKKURT ANNAÐ BLAÐ.
( huganum. Uppfærslan er eins kon-
ar framhald á því verki, sem hefst
með því að leikritið er skrifað, og
ég hef mjög gaman af að fylgjast
með því. ★
Modesty Blaise
Framhald af bls. 23.
hann þegar í stað vita það. Það
var engin ástæða til að segja hon-
um að beita eins litlu valdi og
hægt væri að komast af með. Hann
vissi það.
Þau voru um tíu metra frá opn-
um dyrunum, þegar þau heyrðu
upphrópun, sem kom að utan, og
hún vissi, að meðvitundarlaus her-
maður hafði fundizt. Maður kom
( Ijós í dyrunum og flýtti sér að
bera riffilinn ( skotstöðu. Þau gengu
á móti honum án þess að breyta
um hraða, og hann starði á þau.
Hann lyfti upp rifflinum og þau
fóru sitt í hvora áttina ( breiðum
ganginum, til þess að hann gæti
valið um tvö skotmörk. Hermað-
urinn sveiflaði rifflinum á vfxl, frá
einu til annars, og fálmaði um
öryggið.
Modesty lyfti skammbyssunni og
dró riffilhlaupið í áttina að sér
eins og segulstál um leið og ör-
yggið féll frá.
Þá átti Willie leik.
Hann kastaði sér áfram og fór
heljarstökk og riffillinn þeyttist til
VIKAN 15. tbl.