Vikan - 14.04.1966, Side 44

baka í óttina til hans, en í sama
bili krækti hann með öðrum fæti
aftur fyrir ökkla hermannsins og
sparkaði með hinni í hné hans og
maðurinn skall ó bakið, eins og
það hefði verið kippt í hólsinn á
honum. Um leið og loftið tæmdist
úr lungum hans, sparkaði Modesty
með ákveðnum þunga á annað
gagnauga hans.
Willie var þegar kominn upp á
fæturna, með þessari snöggu axla-
hreyfingu — einu hreyfingunni, sem
hún hafði aldrei getað lært, þrátt
fyrir þolinmóða kennslu hans.
eftir ósléttum troðningnum upp á
veginn. Hún hélt hraðanum á
fimmtíu í þriðia, þar til þau komu
upp á aðalveginn, en þá skipti hún
upp í fjórða og steig fast á bensín-
gjöfina.
Það var löng þögn, sem ekkert
rauf, nema notalegt malið í vél-
inni og hvinurinn í hjólbörðunum.
Henni var Ijóst, að Willie var ekki
lengur rólegur við hlið hennar á
sama hátt og hann hafði verið,
meðan þau voru að komast út.
Hann sat stífur og vandræðaleg-
ur, mjög beinn. Hún leit snöggt í
essa? sagði hann eftir stundarkorn.
— Tarrant sagði mér um þig fyr-
ir viku. Eg pantaði flugfar, hringdi
í Santos í B.A. Bað hann að setja
upp fyrir mig allt — áætlunina, mút-
urnar, allt.
— Baðstu? Það var hneykslun í
rödd Willlies.
— Ég gat ekki sagt honum að
gera neitt. Santos vinnur ekki fyr-
ir mig lengur. Þú manst það, vænti
ég?
— En var hann með á nótunum?
— Hann vissi, að ég myndi gera
honum lífið leitt, ef hann væri það
— Já — fyrir þig. Það var allt-
af auðvelt, þegar þú sagðir mér
að fara og gera það. Hann renndi
hendinni [ gegnum hárið. — Ég gat
bara einhvern veginn ekki komizt
inn í þetta, Prinsessa. Svona að
vera á eigin fótum — það virtust
öll sund lokuð. Ég var hræddur
um, að sú yrði raunin — en ég
varð að gera eitthvað. Hann dró
hugsi að sér sígarettureykinn. —
Þetta er tilgangslaust. Ég get ekki
setið auðum höndum. Ég veit ekki
hvernig þú ferð að því, endaði
hann með djúpri virðingu.
EIGID ÞER i ERFIÐLEIKUM EF SVO, ÞÁ ER LAUSNIN HfeR
MEÐ HIRZLU UNDIR SKRÚFUR OO ANNAÐ SMADÓT ?
FRAJMLEIDUM HINA ÞEKKTU
SKÁPA í ÞREM STÆRDUM
16.24 OG 32 SKÚFFUII
1001
REYKJALUNOUR
VINNUHEIMILID AÐ REYKJALUNDI
REYKJALUNDI SÍMI UM BRÚARLAND SKRIFSTOFA í
REYKJAVÍK BRÆÐRABORGARSTÍO 9 SÍMI 22150....
Þau héldu áfram, fikruðu sig
hægt í gegnum dyrnar og horfðu
hvort í sfna átt.
Allt í lagi. Modesty sneri sér
við og kinkaði kolli. Svo tóku þau
til fótanna og hlupu af stað í
áttina til trjánna.
Þegar þau stigu á þykkt teppi
af rotnandi jurtaleifum, heyrðu þau
hrópin frá fangelsinu. Þau heyrðu
hrópin bergmála héðan og þaðan
frá götunni, sem var framan við
fangelsissvæðið. Sumir fanganna
voru komnir út og allt var í upp-
námi.
Modesty hægði ferðina. Þau
hlupu rólega milli trjánna og yfir
lítil rjóður. Tunglsljósið snerti þau
við og við, þar sem það náði að
þrengja sér niður á milli trjánna.
Með fimmtíu metra millibili var
hvítur pappfrsmiði festur á tré til
að vísa þeim veginn. Eftir að hafa
hlaupið um hálfa mílu, komu þau
út á þröngan leirveg.
Bíllinn, svartur Chrysler, stóð þar
bak við brúsk af háu grasi. Willie
hélt dyrunum opnum meðan Mod-
esty settist inn stýrismegin, en
hljóp síðan í kringum bílinn og
settist f farþegasætið. Án þess að
kveikja Ijósin renndi hún bílnum
spegilinn og sá sauðarlegan á-
hyggjusvip á sólbrúnu andliti hans.
Hikandi í bragði þreifaði hann
inn í hanzkahólfið, fann sígarettur,
kveikti í tveimur og fékk henni
aðra. Hún tók við henni og dró
að sér reykinn án þess að hafa
augun af myrkum veginum.
— Við komumst yfir landamærin
eftir hálfa klukkustund, sagði hún
lágt. — Það er enginn vandi. Ég
breiddi gullteppið yfir þau, um leið
og ég kom inn.
— Mér þykir fyrir þessu, Prins-
essa, sagði Willie Garvin og ræskti
sig. — Þú hefðir ekki átt að koma.
— Ekki það? hún leit snöggt á
hann. — Þeir ætluðu að drepa þig,
Willie, asninn þinn. Og ég hefði
ekki einu sinni vitað það, ef Tarr-
ant hefði ekki sagt mér það.
— Tarrant?
— Sá sami.
— Það var fallega gert af hon-
um. Hann gretti sig. — En þarf
þá ekki að borga það?
Hún svaraði ekki. Lét hann svitna.
Þetta var í fyrsta skipti í mörg
ár, sem hún hafði þurft að veita
honum ofanígjöf. Hann hafði beð-
ið um það og hann vissi það.
— Hvernig komstu hingað, Prins-
ekki. Rödd hennar var hvöss: —
Hver fjandinn kom yfir þig, Willie?
Við hættum, var það ekki? Ekki
meiri glæpi. Við græddum okkar
fé, skiptum fyrirtækinu og hættum.
— Ég var ekkert að gera, Prins-
essa . . .
— Þegiðu og hlustaðu, Willie
vinur. Hún skynjaði snöggan feg-
inleikann í honum, þegar hann
heyrði hana nota þetta gamla,
kunnuglega ávarp. — Þú átt full-
an banka af peningum og litla og
skemmtilega krá niður við ána.
Allt, sem hugur þinn girnist. Hvers-
vegna þurftirðu þá að koma hing-
að og láta hanka þig sem mála-
liða í bananaríkisuppreisn?
Willie andvarpaði: — Fram-
kvæmdastjóri minn rekur krána bet-
ur en ég get gert, sagði hann með
nokkurri beiskju. — Ég var að
ganga af göflunum, Prinsessa, ég
segi þér það satt. Að tapa glór-
unni. Ég varð að gera eitthvað.
— Þurftirðu að láta ná þér? Og
drottinn minn, vera svo bara ró-
legur í fangelsinu! Willie, þetta er
auðmýkjandi. Þú hefur það oft
bjargað þér úr verri klípu f erind-
um fyrir mig áður.
Modesty beygði út af aðalveg-
inum og inn á mjóan troðning og
gætti þess að fylgja stffum fyrir-
mælum Santos út í æsar.
— Ekki ég heldur, sagði hún með
hlutlausri röddu. — Þetta er í fyrsta
skipti f heilt ár, sem ég finn að
ég er lifandi.
Willie settist upp með rykk og
starði á hana. — Jæja þá, sagði
hann mjúklega. — Eigum við þá
ekki að snúa aftur í gamla brans-
ann, Prinsessa? Byrja upp á nýtt
og koma upp nýju Kerfi . . . ?
— Það hefði engan tilgang nú-
orðið. Við fengum það sem við
vildum, og án þess að hafa eitt-
hvað til að keppa að, myndum
við bráðlega tapa.
Hann kinkaði kolli drungalegur
á svip. Ljósið var á sínum stað f
höfði hans og logaði skært, og
hjólin snerust vel og lipurt, og
hann vissi að hún hafði rétt fyrir
sér.
— Hvað eigum við þá að gera?
spurði hann vonleysislega. — Ég
meina bara til að hreyfa sig ann-
að slagið. Þú veizt hvernig það er,
Prinsessa. Tíminn milli átakanna er
góður, aðeins vegna þess að hann
er á milli. Ef enginn átök væru,
44 VIKAN 15. tbl.