Vikan - 02.06.1966, Qupperneq 31

tók upp úr henni bréfiö, sem Angelique hafði skrifað í íangelsinu. —
Er þetta ekki bréfið, sem þér létuð frsenda minn hafa?
Savary þreif snepilinn, lagaði á sér gleraugun og las. — Jú, svo
sannarlega, sagði hann. — Hversvegna náði þetta ekki á áfangastað?
Andlit Mohammeds Raki tók á sig sársaukasvip. 1 kvörtunartón
klagaði hann yfir greinilegri tortryggni Savarys í hans garð. Vissi ekki
háæruverðugur herramaðurinn, að Bone var strandvirki í höndum
kristinna, og tveir fátækir Márar, synir Spámansins, gátu ekki hætt
sér inn i borg öfgafyllstu kaþólikka heimsins, án þess að leggja lifið
að veði?
— Þér komuð samt til Möltu, sagði Savary.
Fullur þolinmæði útskýrði Arabinn fyrir þeim, að i fyrsta lagi væri
Malta ekki spönsk, og í öðru lagi hefði han gripið tækifærið til að
skjótast inn í borgina með því að látast vera þjónn AJimet Sidi prins,
sem var nýkominn írá Möltu, til að semja um lausnargjaldið fyrir Lai
Loum prins, bróður konungsins í Aden, sem riddararnir höfðu nýlega
tekið höndum.
Savary tók útskýringuna gilda. — Er það ekki skylda mín, sagði hann
við Angelique, — að vera tortrygginn? Svo benti hann á Berbann.
— Hvaða sannanir höfum við fyrir þvi, að þér séuð Mohammed Raki,
fyrrum þjónn mannsins, sem við erum að leita að?
Andlit mannsins dökknaði á ný og hann lokaði augunum hneyksl-
aður. Svo birti aftur yfir honum: — Húsbóndi minn elskaði mig, sagði
hann. — Hann gaf mér jarteikn.
Upp úr sama leðurpungnum tók hann eðalstein i silfurumgerð. Ange-
lique þekkti hann undir eins. Tópasinn!
Þetta var ekki dýrmætur gimsteinn, en Joffrey de Peyrac hafði
þótt mjög vænt um hann, vegna þess að hann hafði tilheyrt fjöl-
skyldu hans í marga ættliði. Hann kallaði hann venjulega Heillastein-
inn sinn. Hún hafði séð hann bera hann í silfurkeðju í vestisvasanum.
Síðar hafði hann látið sýna föður Antoine í Marseilles hann sem
jarðteikn.
Hún tók dýrgripinn úr höndum Márans, lokaði augum sínum og
snerti hann með vörunum.
Savary horfði þegjandi á hana: — Hvað ætlið þér nú að gera? spurði
hann.
— Komast til Bone, hvað sem það kostar.
Það var ekki auðvelt að fá Riddarana af Möltu til að taka hana um
borð i eina af galeiðunum þeirra og skilja hana eftir í Bone. Roche-
brune greifi og de la Marche ráðsmaður, de Roguier og jafnvel Don
José de Almada, reyndu allir að tala hana ofan af þessari fásinnu.
Þeir sögðu: Kristin kona getur ekki lent í Barbaríu án þess að yfir-
vofandi séu ósegjanlegar hættur. Þar er kona ekkert annað en þræll,
sem lagðar eru verstu vinnuskyldur á herðar, eða ef bezt léti ambátt,
lokuð í kvennabúri. Aðeins Gyðingakonurnar gátu ferðast þar frjáls-
ar, og þó var þeim bannað að fara út yfir Gyðingahverfin.
— En ég ætla að fara til Bone, sagði hún. — Það er kaþólskt
virki.
— Ennþá verra, sögðu þeir. í virkjum á borð við þetta á ströndum
Afríku, höfðu Spánverjarnir grafið um sig eins og maurar til að pirra
Berbaljónin. Hvað myndi hún, frönsk aðalskona, hafa að gera til þess-
ara auðvirðulegu kaupmanna, sem voru verndaðir af Andalúsískum her-
deildum, jafn herskáum og Márarnir voru sjálfir? Hvers vænti hún
að finna á þessum afskekkta stað? Vildi hún komast i meiri vand-
ræði en þau, sem hún hafði heilu og höldnu komizt í gegn um?
Að lokum fór Angelique til sjálfs stórmeistara reglunnar, Nicholasar
Cotoner, prins, Frakka af enskum uppruna og háum stigum. Hún sagði
honum allt af létta um ást sína, og hvernig hún hefði eftir tíu ár loks-
ins komizt að því, að eiginmaður hennar var enn á lífi.
Stórmeistrainn hlustaði á hana með athygli. Þegar hún hafði lokið
máli sínu, þagði hann lengi. Svo andvarpaði hann. Honum fannst margt
í sögu hennar ólíklegt, sérdeilis að aðalborinn, kristinn maður eins og
eiginmaður hennar var, skyldi hafa sezt að á stað á borð við Bone.
— Þér segið, að hann hafi ferðazt heilu og höldnu um þessi svæði?
— Svo er mér sagt.
— Þá hlýtur hann að hafa kastað trúnni. Sennilega lifir hann eins
og Múhameðstrúarmaður og á kvennabúr með fimmtiu konum. Ef
þér finnið hann, verður það aðeins til að hryggja sál yðar — svo ekki
sé minnst á lífsháskann.
— Ég veit ekki hvort hann er fátækur eða trúvillingur, sagði hún
og hana skar í hjartað. — Ég veit aðeins, að hann er eiginmaður minn
fyrir guði, og ég ætla að finna hann aftur.
Svipur stórmeistrans mýktist: — Hamingjusamur er sá maður, sem
nýtur slíkrar tryggðar! Svo hikaði hann aftur: — Ö, barnið mitt, æska
yðar og fegurð gengur mér nær hjarta. Hvað getur ekki komið fyrir
yður hér á Miðjarðarhafssvæðinu, sem einu sinni var kristið, en er nú
í höndum Islam? Hvílíkri sorg hefur það ekki valdið okkur Riddurun-
um í Jerúsalem, að sjá liðsafla okkar allsstaðar í undanhaldi! Nú
verðum að endursigra, ekki aðeins hina heilögu staði, heldur Kon-
Stantinópel hina fornu Býzantíum, þar sem kristnin fann rætur undir
hvelfingum Santa Sophia, sem nú er moslca. Hann þagnaði þungt hugsi.
öll réttindi áskilin — Opera Mundi, París. Framh. í nœsta bl.
Leitað að krabba-
meini
Framhald af bls. 22.
augu, sem virtust ekki taka eftir
aumkunarverðu klæðaleysi mínu.
Hann tók að raeða við mig. Ekki
eins og rannsóknardómari, heldur
miklu fremur eins og félagi og
jafningi, rétt eins og við sætum
inni ó Tröð eða Borginni og vær-
um að ræða um góða veðrið og
aflaleysið hjó bótunum. — Það var
allt f lagi með prufurnar, sem úr
mér voru teknar. Hins vegar benti
yfirheyrslan til þes, að maginn í
mér væri ekki alveg [ fullkomnu
standi. Ekkert alvarlegt, en óstæða
til að athuga hann frekar. Og væg
stress einkenni. (Þeim, sem vilja
fræðast um stress, er bent ó fróð-
lega grein Póls Kolka í 10. tölu-
KEXIÐ
Ijúffenga
MEÐ SMJÖRI
OSTI EÐA
MARMELAÐI
OG ÖÐRU ÁVAXTA-
MAUKI.
FÆST í FLESTÖLLUM MAT-
VÖRUVERZLUNUM LANDSINS.
JACOBS
CREAM CRACKERS
VIKAN 22. tbl.