Vikan - 02.06.1966, Page 40

TakiS eftir teak
örmum, þeir
varna áklæöinu
frá sliti. Belló
sófasettiS er
hægt að fá með
3ja eða 4ra sæta
sófa.
Senum í póstkröfu.
Hagkvæmir
greiðs!uskiimá!ar.
Nýja Bólsturgerðin
Laugavegi 134. — Sími 16541.
FÁANLEG
AFTU R
1960
BELLÓ
Söluumboð: Vestmannaeyjum: HÚSGAGNAVERZLUN MARINÓS GUÐMUNDSSONAR. - Keflavík: HÚSGAGNAVERZLUNIN GARÐARSHÓLMI.
hættulegastar af öllum reyking-
um. Við höfðum góða aðstöðu til
að fylgjast með reykingunum,
þar sem við höfum tekjur af
sígarettusölunni, og það sýndi
sig, að fyrst eftir að skýrslan
kom, minnkuðu sígarettureyk-
ingar um meira en helming. Það
stóð í rúmlega þrjá mánuði, en
svo fór að síga á ógæfuhliðina
á ný. Og það er staðföst skoðun
allra, sem við þessi mál fást, að
eina leiðin til að minnka reyk-
ingar, sé að fara í skólana og
reyna að hafa áhrif á börnin.
Þrátt fyrir allt er raunin sú, að
sígarettumagnið sem selt er hef-
ur ekki aukizt frá því sem það
var, — áður en skýrslan var
gefin út, þangað til jókst hún
jafnt og þétt, meira að segja
mjög ört, þó hefur landfólkinu
fjölgað á þessu tímabili, og það
er annað, sem má líka benda
á að erlendir ferðamenn
reykja mikið af okkar sígarettum
og ferðamannafjöldinn hefur
aukizt gífurlega undanfarið að
sígarettusalan stendur í stað
held ég að stafi fyrst og fremst
af því, að börnin og unga fólkið
fer að minnsta kosti seinna að
reykja vegna áróðurs Krabba-
meinsfélaganna.
— Nú, en við vorum aðeins
búnir að fá það fram með þessa
fimmtugu, hvað þeir ættu að
koma þétt. En hvað með þá, sem
yngri eru, og hve snemma ætti
maður að byrja að nota sér þessa
þjónustu?
— Það er ákaflega erfitt að
gefa reglur um það, þvi krabba-
mein getur myndazt á öllum
aldri, meira að segja í börnum,
þótt það heyri til undantekninga,
og sama gildir um unga fólkið,
það getur fengið krabbamein á
hvaða aldri sem er. En yfirleitt
sýnir það sig, að hættan er lítil,
fram yfir fertugsaldurinn að
minnsta kosti.
— En ef við segjum, að fólk
kæmi fyrst um þrítugt síðan aft-
ur 35 ára og fertugt, myndi það
ekki auka líkurnar til að koma
í veg fyrir krabbamein?
— Það myndi vafalaust hafa
mikla þýðingu, en það sem sér-
staklega skiptir máli, er að fólk-
ið komi undir eins og það finnur
til einhverra einkenna, sem, sam-
kvæmt þeirri fræðslu, er það
fær nú á dögum, gæti gefið til
kynna, að það væri með byrj-
andi krabbamein.En það er það,
sem fólkið trassar. ☆
Heilgþveginn...
Framhald af bls. 19.
asta bréfið og lét þó vita, að ef
þeir hefðu ekki sleppt Kaí-jen út
fyrir fyrsta október, þá færi ég frá
Kína. Þeir slepptu henni tuttugasta
og þriðja september. Eftir tíu mán-
aða innilokun var hún hrædd og
mögur og sárhrygg yfir því að yfir-
völdin skyldu geta verið svona
ruddaleg út af því einu, að tvær
manneskjur elskuðu hvor aðra.
Við ákváðum að gifta okkur taf-
arlaust. Þann tuttugasta og annan
nóvember afhenti Rauði krossinn
mér loksins leyfisbréfið, sem hver
útlendingur varð að fá til að geta
gengið í hjónaband, og daginn eft-
ir tókum við strætisvagn til skrá-
setningarskrifstofu í miðhluta Pek-
ingborgar — • lítillar kytru, þar sem
nokkrir gamlir embættismenn sátu
og gerðu ekkert við dauft skin frá
olíulampa. Þeir urðu steinhissa við
að fá heimsókn útlendings. Þeir
lásu pappírana mína og svo hringdi
einn þeirra í Rauða krossinn. Síðan
fyllti hann út eyðublöðin með túss-
pensli, stimplaði þau og innsiglaði
og sagði nokkur orð í lágum hljóð-
um við Kaí-jen, en ekkert við mig.
Síðan bað hann um ómakslaun sín
— þau námu eitthvað tíu sentum —
og tók í hendur okkar. Við vorum
orðin hjón.
Kaí-jen hélt ekki áfram í skólan-
um og hún fékk sér ekki heldur
neina vinnu, því við töldum að með
því móti yrði auðveldara fyrir okk-
ur að yfirgefa landið, þegar þar að
kæmi.
Svo hófust illindin milli Kína og
Sovétríkjanna og þá upphófst áköf
viðleitni til að einangra útlending-
ana. Hver útlendingur, sem ekki var
kvæntur eða giftur Kínverja, var al-
gerlega einangraður frá öllu sam-
neyti við landsmenn, en ég gat hins-
vegar haldið sambandinu við mína
kínversku vini. Ég heimsótti þá þó
ekki fyrr en seint á kvöldin og fór
þá alltaf í síðan ktnverskan slopp,
setti upp kínverskan hatt og batt á
mig grímu, sem var með kínversku
útliti.
1962 bað ég Rauða krossinn að
útvega mér vinnu og í júní það ár
fór ég að vinna hjá áróðursforlagi
einu. Þar var hlutverk mitt að þýða
og lesa yfir greinar f ensku útgáf-
una af tímaritinu Kína í myndum.
Forlagið var undir beinu eftirliti Sjú
En-læs forsætisráðherra og ég hitt’
VIKAN 22. tbl.