Vikan - 08.09.1966, Blaðsíða 22

Fyrsti kafli.
Sagan byrjar vel. Það er stúlka
að nafni Tessa og þú ert kominn
aftur til hennar. Líf þitt og henn-
ar hafa verið í hættu, en þú hef-
ur drepið manninn, sem ógnaði
ykkur báðum. Þið eruð saman, og
ástríða ykkar hefur orkuna og blíð-
una, sem sprettur aðeins af ást.
Þetta atriði er dásamlegt en þó
skelfilegt, vegna þess sem á eftir
kemur. Maðurinn, sem þú drapst,
átti tvo vini. Tvo Korsíkumenn.
Mann kallaðan Puœlli. Mann kall-
aðan Duclos.
Þeir ræna Tessu og gera þér til-
boð. Fyrst eru það peningar, og
þá lætirðu af hendi undir eins. Síð-
an verður það miklu verra. Þitt
líf fyrir hennar. Þú verður að fara
til neðanjarðarjárnbrautarstöðvar-
innar í Knightsbridge, niðu'- langa
hreyfistigann, framhjá Berkley og
Little X og Jantzen og Gossard;
niður að vesturlínunni, þar sem
stúlkan þín bíður eftir þér og lítur
út fyrir að vera veik og slæpt, og
líka dásamleg, vegna þess að hún
er alltaf þín stúlka. Með henni eru
Korsíkumennirnir. Þú ert með Colt
Woodsman, sjálfvirka skammbyssu
í axlahulstri, en það kemur ekki
til mála að nota hana. Pucelli og
Duclos eru of liprir. Þú gengur í
áttina til þeirra með útglenta fing-
ur niður með hliðunum og munn-
urinn er þurr, þótt hendurnar séu
rakar. Þú ert hræddur, ef það væri
ekki Tessu vegna myndirðu hlaupa,
en Tessa er þarna og þarfnast þín
og þú heldur áfram. Jafnvel hvern-
ig hún ber sig, segir þér að hún
elskar þig. Það heyrist í lestinni
í fjarska og þú sérð, að Pucelli
segir henni að fara, en hún hreyf-
ir sig ekki. Hávaðinn í lestinni verð-
ur að ærandi öskri. Hún hreyfir
sig ekki enn, og þú ert kominn
alveg að þeim. Þú nemur stað-
ar, varkár, og bíður. Pucelli hróp-
ar ,,farðu" og hrindir henni frá
sér, en hún nær í handlegginn á
honum og slengir honum af öllu
afli að Duclosi og hrópar „Hlauptu,
elskan, hlauptu"! og hengir sig á
Pucelli, sem lemur hana, en hún
hangir fast. Þú hleypur til þeirra
og hún brosir, og Duclos lemur
hana aftur og andlitið verður að
ópi, um leið og hún fellur undir
lestina, sem er að koma, og það er
ekkert [ heiminum nema öskrið f
lestinni og ærandi ískur í hemlun-
um.
Svo hleypur Duclos og heldur
fast um peningatöskuna, sem þú
gafst honum, en Pucelli hikar og
býr sig undir að draga upp byss-
una, og þú slærð hann þessu hræði-
lega aðeins-einu-sinni-höggi, sem
Japaninn kenndi þér, þegar þú
varst að læra Karate. Þú heyrir
brestinn, þegar mænan slitnar, og
líkami hans þeytist fyrir lestina,
og þú hleypur á eftir Duclos með
Woodsmanninn í hendinni. Duclos
hleypur í gegnum hver göngin á
fætur öðrum, yfir handrið og grind-
verk, að rennistiganum, og þýtur
upp mannlaus þrepin. Járnbrautar-
starfsmaður þrífur í þig og þú hrist-
ir hann af þér án þess að taka eft-
ir því. Duclos snýr sér við, sér
þig, dregur upp byssu. Hann skýtur
og kúlan skellur á handriðinu. Það
var nærri, en það skiptir ekki máli.
Þú hreyfir þig ekki, jafnvel ekki,
þegar hann skýtur aftur. Siðan snýr
hann við og hleypur upp. Þú stend-
ur gleiður til að ná sem beztu
jafnvægi og réttir fram handlegg-
inn, eins og þú hefur lært Upp skal
Duclos. Hann hleypur þangað, sem
rennistiginn liggur upp í frelsið.
Hann er næstum kominn upp, þeg
ar þú skýtur. Líkaminn kippist við
og nötrar, þegar kúlan skellur !
hann, og hann slengir frá sér tösk-
unni. Hún opnast og bankaseðlarn-
ir hrynja eins og haustlauf, þegar
Duclos rennur niður stigann á
grúfu,- þar til síhreyfandi tröppurn-
ar ná taki á honum og bera hann
aftur upp og fólkið stendur skelf-
ingu lostið og horfir á, þegar tá-
mjóir skórnir hans rekast ( stigann,
þar sem hann gengur út í eitt og
hverfur inn í gólfið, og það fer
kippur um líkamann í hvert skipti,
sem ný trappa kemur. Og þú stend-
ur fyrir neðan og horfir upp þang-
að, sem hann liggur og segir ekk-
ert, vegna þess að nú hefurðu lært
að gráta ...
Craig stundi sárt ( svefninum og
gamli maðurinn, sem sat við rúm-
ið, þjáðist með honum. Croig var
eins og sonur hans, og stuna af
vörum Craigs vakti endurvarp í
hjarta gamla mannsins. Hann
beygði sig niður yfir Craig og hristi
hann og Craig þrýsti sér að gamla
manninum og kjökraði, þar til
draumurinn var dáinn í honum og
hann vissi, að hann var í kofa
Serafins og úti fyrir skein sólin
með því miskunnarleysi Ijóssins,
sem aðeins er til í Eyjahafinu, og
hann þurfti aldrei að fara út aft-
ur. Allt, sem hann þarfnaðist, var
áfengisflaskan, sem Serafin var að
opna fyrir hann. Ef hann drykki
nóg, myndi draumurinn ekki koma
aftur.
Philip Grierson ók til Queen Anne's
Gate og alla leiðina frá Chelsea
var hann að bisa við hugareikn-
ingsdæmi varðandi bensín fyrir
sjálfan sig. Lagondan fór fimmtán
Þegar deild K í M.l. 6
sendi eftir John Craig,
vissi hann á hverju
hann átti von — vanda.
Því deild K, þessi litla
mjög leynda deild
leyniþjónustunnar,
meðhöndlaði aðeins
þau verk, sem voru of
hættuleg - eða of ó-
þverraleg - til þess að
aðrir gætu um þau
sinnt.
Hið nýja hlutverk
Craigs var að líta eftir
ríkum milljónera, en líf
hans var í hættu vegna
hagsmuna, sem hann
hafði að gæta í Mið-
Austurlöndum.
Craig vissi, að starfið
yrði vandasamt, en
hversu vandasamt það
var, komst hann að,
þegar hann varð að
eiga við:
Naxox, gríska milljón-
erann, sem gerði sitt
bezta til að láta myrða
sig;
Philippu, hina fögru
eiginkonu Naxos, fyrr-
verandi smástirni í
Hollywood, sem var að
reyna að venja sig af
eiturlyfjum;
njósnara, sem jafnvel
Hinir Rauðu réðu ekk-
ert við
Selinu, arabaprinsess-
una, mjög fagra, en
vandamál, sem Craig
átti erfitt með að ráða
VÍð;
og gnæfandi yfir öllu
öðru, eitilharðan
brezkan föðurlands-
svikara, sem hafði
dauðann í báðum
höndum og ískaldan,
sterkan heila.
Dey Ríkur Dey Glaður,
er eftir sama höfund-
inn og hin vinsæla
framhaldssaga
Sölumaður Dauðans,
James Munro.
22 VIKAN