Vikan - 08.09.1966, Síða 23

NY FRAMHALDSSAGA
EfftiP James Munro
tiöfund íramhaldssögunnar
Sölumaður dauðans.
mílur á gallóninu; á hennar aldri
var það ekki svo slæmt; samt þýddi
það fimm shillinga og sex pence
aðeins að fara til skrifstofunnar og
aftur til baka. Bílgeymsla var þrjú
pund á viku. Trygging, tvö pund
á viku. Viðhald þrjátíu shillingar
í viðbót. Annað eitt pund. Allt [
allt kostaði farartækið hann að
minnsta kosti sex hundruð og fimm-
tíu pund á ári og hann gat ekki
komið helmingnum af því á kostn-
að þjónustunnar. Hann yrði að
biðja um launahækkun.
Hann lagði bílnum í öngstrætinu
bak við húsið, og gekk síðan að
framdyrunum, framhjá röð af kop-
arplötum: Dr. H.B. Cunnington-Low,
Lady Brett, Major Fuller og séra
Hugh Bean. Engin af bjöllunum
undir nafnspjöldunum var í sam-
bandi. Grierson þrýsti á hnappinn,
sem merktur var húsvörður, og
dyrnar opnuðust undir eins. Hús-
vörðurinn var í samfestingi með
ólundarlegan kurteisissvip húsvarð-
arins. Hann var lágvaxinn, vöðva-
mikill og snar í hreyfingum, fyrr-
verandi liðþjálfi úr kommandó-
sveit og Grierson vissi að hann
hafði drepið þrjá menn. Undir sam-
festingnum var hann með Smith &
Wesson og Kommandóhníf. Endrum
og eins neyddist Grierson til að
þjálfa með honum vopnlausan bar-
daga. Honum fannst það gagnlegt
en sárt.
— Daginn, sagði húsvörðurinn.
Grierson var ennþá niðursokk-
inn i hugareikninginn, og lét nægja
að yggla sig.
— Það var rétt, sagði húsvörð-
urinn. — Hans hágöfgi Goggur kom
snemma í morgun; hann var ekki
sérlega glaður heldur.
Grierson gekk upp stigann að
skrifstofu sinni, íbúðinni, sem merkt
var ,,Lady Brett". Einkaritarinn hans
beið þegar eftir honum með há-
an stafla af bréfum og minnis-
blöðum fyrir framan sig. Grierson
varð hugsað til dagsins, þegar
hann var fyrst beðinn að ganga í
þjónustu deildar K og hafði kom-
izt að því sér til undrunnar, að
M.1.16. hafði fylgzt með honum allt
frá því að hann yfirgaf konung-
lega flotann. Litli, uppþornaði
maðurinn sem hafði samband við
hann, hafði varað hann við; sagt
að deild K væri miskunnarlausasta
deild leyniþjónustunnar, deildin,
sem sæi um verkin, sem voru of
hættuleg — eða of óþverraleg —
til að nokkur annar gæti átt við
bau, og Grierson hafði næstum grát-
■ð af gleði. Já, hann hafði svo
sannarlega fengið sinn skammt af
hættum og svo sem óþverra líka.
En inn á milli var alltaf pappirs-
virina, heil fjöll af pappírsvinnu.
Hann yggldi sig aftur og einkarit
ar!nn hans, ófríð ekkja, andstyggi-
legur afkastahestur, hugsaði (
milljónasta skipti hvað hann væri
glæsilegur, og ýtti hugsuninni strax
hratt og miskunnarlaust frá sér.
— Fundur klukkan ellefu, sagði
hún. — Aðeins eitt fundarefni, á-
standið í Mið-Austurlöndum. Ég er
með öll skjölin hér. Grierson dæsti.
— Loomis sagði mér að segja þér
. . . hún hikaði.
— Láttu mig hafa það orðrétt,
sagði Grierson. — Eg er orðinn
vanur því.
Rödd einkaritarans var tjáning-
arlaus: — Segðu þessum letihundi,
að kynna sér staðreyndirnar al-
mennilega, til tilbreytingar. Hún
þagnaði og bætti svo við: — Loom-
is er ekki í góðu skapi. Ég myndi
gera eins og hann segir.
Grierson pældi í lexíunni þang-
að til klukkuna vantaði fimm mfn
útur í ellefu, þá tók hann sér stöðu
fyrir utan dyr Loomis og minntist,
eins og ævinlega, allra annarra
skipta, sem hann hafði beðið fyr-
ir utan þessar dyr. Um leið og stóri
vísirinn á úrinu hans var kominn á
ellefu, lyfti hann hendinni og bank-
aði laust; opnaði síðan undir eins,
þegar hann heyrði Loomis urra.
Loomis var risavaxinn: Gífurlegt
mannskrímsli með andlit, sem var
á litinn eins og óveðurssólsetur,
með föl, brjálæðisleg augu, rautt
hár, stráð hvítu eins og snjó á
hveitiakri, og stórkostlegt nef. Gri-
erson vissi, að hann hafði aðeins
tvær tegundir skaps: Fýlulega
móðgandi eða villimannlega hrotta-
legt. í dag var hið síðara uppi á
teningnum. Hann velti því fyrir sér
í milljónasta skipti, hversvegna
hann væri að vinna fyrir þennan
illskeytta dinosaurus og komst að
þeirri niðurstöðu, að það var að-
eins ein möguleg ástæða: Loomis
var fullkominn í sínu starfi.
— Þú ert þó á réttum tíma,
hreytti Loomis út úr sér. Þú hlýtur
að vilja mér eitthvað.
Grierson varpaði frá sér allri
von um launahækkun.
— Nei, sir, sagði hann.
— Allt í lagi meðan það eru
ekki peningar hélt Loomis áfram.
— Eg var að fá snepil frá fjármála-
ráðuneytinu. Ekki meiri peningar.
Maður skyldi halda, að það væri
blóðið úr forsætisráðherranum.
Hann opnaði skúffu með einfaldri
hreyfingu hins feita og tók upp
kort.
— Ég vildi að það væri það,
sagði hann og breiddi úr kortinu,
lagði öskubakka, sigarettukveikjara
og þykka svartviðar reglustiku á
sitt hvert hornið og síðan hlamm-
aði hann holdmiklum vísifingri of-
an á það.
— Þetta, sagði hánn, — eru Mið-
Austurlönd.
— Já, sir, sagði Grierson.
— Og það er það síðasta, sem
ég segi þér, og þú veizt fyrirfram.
Þú skalt ekki reyna meira af þess-
ari gljófægðu kaldhæðni á mig,
sagði Loomis og hlunkaði vísifingr-
inum niður aftur.
— Aden, Kuwait, Musquat, Om-
an. Okkar megin. Góðir náungar.
Yemen. Móti okkur. Vondir náung-
ar. En þeir hafa sín vandræði. Þeir
skipta sér ekki af okkur. Hér er
það, sem skiptir sér af okkur. Hann
hlammaði fingrinum aftur niður, á
næstum ferhyrnt lítið svæði, suður
af Yemen, sem náði ofurlítið inn
í verndarríki Aden, Zaarb. — Hið
sjálfstæða lýðveldi Zaarb. Segðu
mér eitthvað um það, Grierson.
— Zaarb er að verða rautt, sagði
Grierson. — Kommúnistaflokkurinn
er sá eini, sem hefur nokkur völd,
og staðurinn er krökkur af kín-
verskum tæknifræðingum. Þegar
Framhald á bls. 34.
VIICAN 23