Vikan - 08.09.1966, Qupperneq 36

OSRAM flúrpípur, hringir,
I I C B Á i |%i| startarar og almennar perur fást um
- J s ;y K/A FTI land allt, vegna gæöanna.
is. — Hann þarfnast hjálpar í þessu
ævintýri. En hann er sá eini, sem
getur greitt úr þessari flækju. Hann
andvarpaði. — Haltu áfram með
heimavinnuna, gáfnaljósið. Eg er að
fara til Grikklands að endurreisa
fylliraft. Það er hlægilegt. Maður
í minni stöðu. Eg enda með að
verða andskotans templari!
Annar kafli.
Schiebel skolaði kvöldverðinum
niður með tveimur koníakssjússum
og hugsaði um leið og hann drakk
þann seinni, að Svisslendingar væru
Þjóðverjar með franska matargerð-
arhæfileika. Hann leit ( gegnum
glugga veitingastofunnar út á Lé-
manvatnið, og veitti því athygli,
.ove nákvæmlega gufubátnum var
stýrt og hve vandlega skemmtibát-
arnir hlýddu reglunum, og síðan
þegar honum varð hugsað til kvöld-
voröar síno, staðfesti hann fyrri dóm
sinn með sjálfum sér. Sviss var of
lítið land til að stjórna heiminum,
hugsaði hann, en það hafði rétt til
að vera hreykið af sjálfu sér, jafn-
vel hreyknara en það var. Hann
kallaði eftir reikningnum, og þeg-
ar hann kom, gaf hann meira þjór-
fé en nauðsynlegt var, vegna þess
að í kvöld var ástæða til að fagna.
Um leið og hann fór út úr veitinga-
stofunni, fór hann framhjá barnum.
Yfir honum var spegill. Hann hik-
aði og leit síðan á úrið. Enn átti
hann eftir tuttugu mínútur. Hann
pantaði einn koníakssjúss og sett-
ist við barinn til að drekka hann
og horfa á andlit sitt í speglinum.
Það sem hann sá, var enskur
yfirstéttarmaður, höfuðið hátt og
fremur mjótt, nefið stórt en fallega
lagað, varaþunnur munnurinn þurr-
legur og sérvizkulega kaldhæðnis-
legur, hörundið brúnt eftir ultra-
fjólubláa Ijósgeisla, strengt yfir há
kinnbeinin. Schiebel hafði sérstaka
ánægju af því að horfa á þetta
nýja andlit sitt. Hann naut síðustu
koníaksdreggjanna með djúpri
ánægju og veifaði andlitinu í spegl-
inum, sem veifaði honum á móti,
og lagði síðan af stað til stefnu-
mótsins. Eftir flösku af Clos de
Vougeot og þrjá koníakssjússa,
gekk hann ennþá beint. Ef til vill
var hann ekki alveg stöðugur, en
það var afsakanlegt. Það er ekki
á hverjum degi, sem maður finnur
nýtt efni, til að sprengja upp heim-
inn.
Hann fór framhjá látlausum
barrokstíl Temple Neuf og blóma-
pöllunum og kaffistofunni á Place
du Molard. Schiebel hataði kaffi-
hús, sem voru full af sjálfskipuðum
gáfnaljósum, sem deildu um Camus
og Genet og Henry Miller, og veif-
uðu eintökum af Encounter og les
temps Modernes og Botteghe Oscuri
með reiðilegu sigurfasi; alltaf kjaft-
andi, aldrei hugsandi. Þeir minntu
hann á Swyven, en Swyven hafði
að minnsta kosti öðlazt gagnstil-
finningu og vann nú að því að
skapa sér hlutverk i sögunni. Lög
og reglur sönnum kommúnista-
heimi, eins og Marx, Stalin og Mao
höfðu séð fyrir um hann. Dag nokk-
urn myndi þessi heimur, þessar
kjaftatífur, verða að temja sér aga
sjálfir og vinna fyrir eitt, óhjá-
kvæmilegt þjóðfélag án stéttar-
skiptingar. Ef þeir neituðu, myndi
þeim verða refsað grimmilega, öðr-
um til varnaðar. Schiebel flaug í
hug, að hann myndi hafa gaman
af að stjórna þeirri refsingu.
Meðan hann hugsaði þetta,
þrammaði hann upp langa, þreyt-
andi leiðina til Hotel de Ville. Hann
gekk framhjá óaðlaðandi forhlið-
inni og beygði síðan inn í fátæk-
legt, illa lýst hverfi, sem ekki var
getið um í leiðsögubókum um borg-
inga, því ferðamenn höfðu ekkert
gaman af þessu hverfi. Enginn fræg-
ur eða illræmdur hafði dáið hér,
eða jafnvel búið. Schiebel hélt á-
fram, en hægði síðan ferðina allt
í einu þegar hann heyrði fótatak
á eftir sér. Hann stirðnaði upp, en
gekk síðan ofurlítið lengra frá hús-
unum, út á gangstéttarbrúnina. Sá,
sem á eftir fylgdi, hvataði förinni,
þegar hann nálgaðist mannlausa
byggingu, en Schiebel jók ekki
hraðann. Þetta var róstusamt hverfi
á Genfarmælikvarða, og ef hann
hlypi, gæti verið, að það yrði skot-
ið á hann, og enginn í þessum
borgarhluta myndi vera svo heimsk-
ur að skipta sér af því. Schiebel
hægði ofurlitið meira á sér og beið
eftir fótatakinu og þegar hann
heyrði það, var hann mjög ánægð-
ur með sjálfan sig.
Maðurinn nálgaðist mjög hratt,
en Schiebel beið þar til maðurinn
hafði næstum náð honum, síðan
sneri hann sér við, beygði sig og
sparkaði [ legginn á árásarmann-
inum; þegar hann sá kúbeinið, sem
maðurinn hélt á, sparkaði hann aft-
ur og nú á úlnliðsbeinið, og glotti
ánægður með sjálfum sér, þegar
hann heyrði manninn æpa. Hann
hafði brotið úlnliðinn. Þetta gekk
prýðilega. Hann brosti aftur, þreif
undir hendur mannsins dró hann
á fætur og skellti honum upp að
veggnum.
— Hver ertu? spurði hann. —
Hvað viltu?
Hinn maðurinn hikaði og Schie-
bel sló hann einu sinni. Arásar-
maðurinn greip andann á lofti og
svaraði: — Bloch. Ludwig Bloch.
Eg — ég ætlaði að ræna þig.
— Þú varst óheppinn, sagði
Schiebel. Hann horfði á árásar-
manninn, þar sem hann stóð sjálf-
ur í skugganum. Ómerkilegur
glæpamaður. í ódýrum fötum, í
ódýrum skóm. Ódýrar sígarettur í
vasanum og tuttugu svissneskir
frankar, ekkert annað. Litill maður
með lágkúrulegar hugsjónir og kú-
bein. Tunglið kom fram milli skýja
og skein beint framan í Schiebel.
— Þú ert svo sannarlega óhepp-
inn, sagði Schiebel, og hægri hönd-
in hreyfðist svo hratt, að hún varla
sást, svo glampaði á hníf í tungls-
Ijósinu og Bloch reyndi of seint að
æpa, um leið og Schiebel sneri hon-
um við og rak hnífinn undir rifja-
hylkið og upp á við, og Bloch var
dauður, ennþá fast uppi við vegg-
inn, þangað til hnén létu undan og
hann rann niður á götuna mjög
hægt en Schiebel kippti hnífnum
úr sárinu og strauk af honum á
jakka Blochs (dauðum mönnum er
nokkuð sama um fötin sín) og gáði
á eigin föt, hvort þar væru nokkrar
blóðslettur. Þar var ekkert. Þær
koma mjög sjaldan, er hnífnum er
lagt réttilega og aftan frá.
Framhald í næsta blaði.
Eftir sumarfrí
Framhald af bls. 11.
r
an á húsinu sínu, heldur kaffæra
það í millagrjóti og timbri, jafnvel
í rándýrum innfluttum múrsteinum.
Það er allt komið svo á kaf í milla-
grjóti, tekki, eik og furu, að manni
ofbýður. Sérstaklega er mér minnis-
stæður ofhlæðisíburðurinn í nýju
36 VIKAN