Vikan - 08.09.1966, Síða 41

Blæfagur fannhvítur þvottur me&
SKip
Sjálfvirka þvottavélin yðar verðurfyrst full-
komin, er þér notið Skip — þvf það er ólíkt
venjulegu þvottadufti.
Skip fyllir ekki vél yðar með froðu, sem
veldur yfirrennsli og vatnssulli, og minnkar
þvottahæfni hennar, heldur verður skolunin
auðveld og fullkomin.
Pvottaheefni Skip er svo gagnger að þcr fái8
ekki fannhvítari þvott.
Notið Skip og sannfærist sjálf.
sfr/þ -serstaklega framleitt fyrir sjálfvirkar þvottavélar
XB-SKPIA/lCE 5443
nýjarhár í myndinni. Þess í stað
væru komnir sverir járnhlekkir. A-
stæðan væri sú, að nútíminn skyldi
ekki rómantíkina í því,' að Hag-
barður gat ekki slitið af sér Sig-
nýjarhárið. Hins vegar væri hverj-
um manni skiljanlegt, að hann ætti
í vandræðum með að purpa af
sér svera járnhlekki.
Og nú eru Vestmannaeyingar
líklega komnir í stríð við megin-
landið. Dagana, sem þetta er rit-
að, eru þeir að minnsta kosti búnir
að segja útvarpsstjóra stríð á hend-
ur. Þá langar að horfa á kanasjón-
varpið blessað og hafa í því
skyni komið sér upp sjónvarpsloft-
neti uppi á Klifi minnir mig, með
magnara eins og tíðkast í fjölbýlis-
húsum í Reykjavík. Utvarpsstjóri lét
loka fyrir rafmagnið að magnaran-
um, en bæjarstjórn Vestmannaeyja
tók þá bara rafstrenginr. eignar-
námi og opnaði fyrir strauminn á
ný. Ég var að lesa f Vísi áðan, að
útvarpið teldi loftnetið og magnar-
ann brjóta í bága við reglur út-
varpsins og reglur um fjarskifli
landa á milli. Næsta skrefið verður
líklega að Vestmannaeyingar segi
sig úr lögum við ísland og biðji
um aðstoð Ameríkana til að fá að
horfa á dátasjónvarpið þeirra, og
það verður jafnvel enn verri klípa
fyrir kanana heldur en Víetnam. Þvi
menningarlega séð verða þeir að
styðja kröfur Vestmannaeyinga eða
viðurkenna öðrum kosti, að sjón-
varpið frá Keflavík sé þeim ekki
hollt, og þeir eru samningsbundnir
til að vernda ísland og þá væntan-
lega líka útvarpið og útvarpsstjóra.
Þetta er fjarska erfitt. Næsti leikur
af hálfu íslendinga verður senni-
lega að loka fyrir allt rafmagn til
Vestmannaeyja, og þá koma Vest-
mannaeyingar sér sennilega upp
einkarafstöðvum til að kynda und-
ir magnaranum. Þá stöðvar ísland
sjálfsagt framkvæmdir við vatns-
lögnina til Eyja svo Vestmannaey-
ingar verða að halda áfram að
súpa úr þakrennunum. Þá fer víst
að fækka leikjunum hjá þeim. En ef
þeir skyldu nú hafa áfram uppi
einhverjar brellur, endar sjálfsagt
með því að Island lokar fyrir
brennivínspóstinn til þeirra og þá
fer nú að verða dýr magnarinn
góði. Nú hefur bæjarfógetanum f
Vestmannaeyjum verið skipað að
stöðva sendingar magnarans, og
kannski verður eitthvað gert, áður
en þessar línur koma á þrykk.
Skyldi þetta ekki vera vitlaus
magnari annars? Hann magnar flest
meira en sjónvarpsbylgjurnar.
En það fer að verða ansi gaman
að fréttum frá Vestmannaeyjum.
Hvernig fór þetta með manninn,
sem háttaði hjá annars manns konu
í ógáti án þess að hún yrði vör
nokkurt óvenjulegs, en uppgötvaði
mistökin þegar fótatak rétta manns-
ins heyrðist frammi í forstofunni og
flúði þá eins og fætur toguðu?
Var það líka fyrir áhrif einhvers
magnara?
Svo kemur haustið. Lauí trjánna
verða gullin og væntanlega bylgj-
ast fullþroska korn Ijúflega í and-
varanum einhvers staðar austur á
söndum. Annais sagði Páll í Gunn-
arsholti í viðtali við Tímann um
daginn, að kornrækt á íslandi væri
jafn vonlaus og skógræktin. Hann
vill víst bara rækta land. Líklega
er það rétt hjá honum. Skógræktin
verður aldrei hér upp á marga
fiska, og ekki skánar veðráttan,
þótt tæknin aukist í kornræktinni.
En það hefur sýnt sig og sannað, að
uppgræðsla sanda í graslendi get-
ur blessazt aldeilis pryðilega. Fyr-
ir 10 árum fór ég um Hólssand og
aftur núna í sumar, þar hafa orðið
gífurleg umskifti til hins grænra.
Og Skógasandurinn — þar sem ekki
var stingandi strá þegar maður var
gæi f heimavistarskóla þarna rétt
hjá fyrir mörgum árum — hann er
iðjagrænt tún. Sandgræðslan er svo
sannarlega nokkuð, sem gefur bæði
árangur og arð. Þar að auki er
slík uppgræðsla bókstaflega knýj-
andi á okkar landi, þar sem allt er
að fjúka til fjandans. Mér eru minn-
isstæð rofabörðin ofan við Suður-
árbotna, þar sem Ódáðahraun tek-
ur við og teygir sig undan þessu
dýrðlega gróðurlandslagi hérumbil
þvert yfir landið. Þar er auðvelt að
sjá, hvað horfið hefur af sverðin-
um hin síðustu ár. Og reyndar hvar
sem farið er, alls staðar blasa við
rofin, þar sem veður og vindar
naga undan gróðrinum og feykja
iarðveginum brott. Mér er nær að
halda, að vegagerðin eigi hér vond-
an hlut að máli; þar sem vegum
hefur verið ýtt upp og svörðurinn
skemmdur, á eyðileggingin greiðan
aðgang. Ég held, að þessu máli sé
langt frá nægilegur gaumur gef-
inn, og hér þurfi snör handfök og
slatta af peningum strax, ef vel á
að fara. Það þarf að fara með sáð-
flugur yfir stærstu og verstu svæð-
in og bæði sá og bera á, minni
svæðin má taka með öðrum ráð-
um. Það þarf að græða upp jarð-
ýtusárin við vegina og halda f
landið, ef afkomendur okkar eiga
að verða langlífir; annars krókna
þeir og svelta í hel á köldum klöpp-
unum, þar sem aðeins vottar fyrir
moldarlit í sprungum. Þetta er miklu
brýnna mál og meira aðkallandi
heldur en berjast við að stinga
barrtrjám ofan í jörðina, til þess
eins að horfa á þau rauð og dauð
eftir vondan vetur, sem alltaf kem-
ur við og við.
Því þrátt fyrir Búrfell og Straums-
vík, og þrátt fyrir 12 mílna land-
helgi og kraftblökk, þrátt fyrir allt
VIICAN 41