Vikan - 08.09.1966, Qupperneq 45

SKRIFSTOFU-HÚSGÖGN
SKRiFBORÐ - 180X 90 OG 160X80.
RITVÉLABORÐ.
RITVÉLA-TENGIBORÐ.
PIRA-RAÐHUSGOGN - HILLUR OG SKAPAR.
BORÐSTOFUSETT.
RAÐSTÓLAR.
SÓFABORÐ.
Ábyrgðarmerki Húsgagnameistarafélags Reykjavíkur fylgir.
$
HIÍSGAGNAVERZLUN
HELGA EINARSSONAR
LAUGAVEG 168. - SÍMI 2-38-55.

8EDRIIS
HVERFISGÖTU 50. - SÍMI 18830.
Tveggja raanna sveínsóíi
og samstæöir stóiar
öskraði inni í húsinu, út í nóttina,
spurði Burton leikstjórann. — Þegar
ég fer niður úr rólunni, Mike, þarf
ég að fara niður úr henni og upp
í hana aftur? — Jó, þú verður að
gera það, svaraði Nichols, rólega.
— Það væri dólítið skrýtið í mynd-
inni, ef það væri einhver annar
maður sem stykki niður úr ról-
unni.
Það var einu sinni þegar hann
var að syngja með Elaine May, í
sjónvarpsþætti hjá Dinah Shore, að
Mike Nichols fékk þá flugu að
hann vildi ekki vera skopleikari
lengur. Að vera leikstjóri hentaði
honum miklu betur og innan
tveggja ára hafði hann stjórnað
þrem skopleikjum á Broadway,
sem allir slógu í gegn og það sýndi
sig að Mike Nichols var snilling-
ur í því að ná því bezta út úr leik-
urunum.
Eftir að hafa haft fyndnina að
brauðstriti ( mörg ár og síðan að
græða stórfé á því að láta aðra
vera fyndna, greip Mike Nichols
fegins hendi tilboðinu um að stjórna
kvikmyndinni Virginia Woolf, eftir
leikriti sem var álíka fyndið og
henging á gálga.
í kvikmyndinni gerist allt á einni
nóttu. Þegar atriðunum á háskólan-
um var lokið, tók það mörg rigning
arkvöld að komast í gegnum atrið-
in fyrir utan barinn, sem næstur
var háskólanum.
— Mig langar ekkert til að hafa
það á tilfinningunni að ég sitji á
bar, segir Nichols, sem situr á bar-
stól. — Eg vil hafa þá tilfinningu
að ég sé að stjórna kvikmynd.
Manni verður það á að draga al-
vöruna í þessum orðum ( efa, þv(
að hann situr þarna í félagi við
3 fallegar stúlkur, sem hann er í
orðaleik við. Ein þeirra hafði gef-
ið honum peysu, með nafninu MILT
NIMOLS letruðu stórum stöfum á
bakið. Hún sagðist hafa gert þetta
til að hann þekktist úr, það gat
verið gott, þar sem hann var inn-
anum svona frægt fólk.
Framleiðandinn, Ernie Lehman,
kom og spurði hvort nokkurt atriði
hefði verið tekið þetta kvöld.
— Þeim dytti ekki í hug að gera
það, nema að segja þér frá því
Ernie, sagði ein stúlkan.
Lehman fór og hann var ekki
viss um að hún segði satt.
— Þessi hópur, sagði hann, —
myndi ekki eingöngu taka myndina,
þau myndu gefa hana út, klippa
hana, auglýsa og jafnvel selja hana
( sjónvarp, án þess að segja mér
frá því.
— Ernie er fyndinn, sagði Nichols.
En það var fyndið hvernig Nichols
sagði þetta. Lehman var á sinn
hátt eftirlátur við leikstjóra sinn.
— Fólkið þyrpist að honum, sagði
hann. — Nichols getur fengið það
til að leika.
Og það eru margir sem hafa
mikið álit á Mike Nichols.
— T.d. George Segal. — Hefur
Mike sagt nokkuð um mig, spyr
hann. — Eg skal segja það sem ég
veit um hann. Hann hefur enga
löngun til að vekja athygli leikar-
anna á sjálfum sér, það einci sem
fyrir honum vakir er að myndin
verði góð. Hann þekkir á okkur
öll; Elizabeth, Richard, Sandy og
mig, og hann veit hvernig hann
fær það bezta frá okkur. Lee Stras-
berg gæti lært af honum. Heyrðu,
hversvegna skrifarðu ekki niður
gullkornin, sem ég er að segja?
Þú skrifaðir allt niður sem Ernie
Lehman sagði.
Burton var með vodkaglas (
hendinni og keltnezkt glott á vör-
unum og bauðst til að koma með
fyrirfram undirbúna álitsgerð um
Nichols.
— Hann er stórspiIItur, glæsileg-
ur snillingur, sagði hann.
Nichols var að tala við frú Burt-
on, í mestu rólegheitum. — Hæ, þið
þarna, hættið þessu! hrópaði Burt-
on til þeirra. — Eg vil ekki hafa
þetta, þú verður að fá staðgengil
fyrir hana, Mike. Kallaðu í stað-
gengilinn hennar! Svo sneri hann
sér skælbrosandi að mér. — Þau
væru nokkuð sniðugt par? Hug-
myndir hans eru töfrandi. Við báð-
um hann um að stjórna þessari
mynd og mættum auðvitað þessum
venjulegu mótbárum. Eg sagði að
allir yrðu einhverntíma að byrja á
fyrstu myndinni.
— Hvað sagði Burton um mig?
spurði Nichols.
— Hann gaf þér einkunn sem
stórspi11tur snillingur, þessa sörnu,
þú veizt. Hversvegna segir hann
alltaf þetta sama?
Það hafði stytt upp, en aðstoð-
armaðurinn, sem átti að tilkynna
Nichols það, kom ekki. — Ætli ég
verði ekki að fara að segja honum
að rigningin sé hætt, sagði Nichols.
Klukkan var orðin 5.30 um morg-
uninn, þegar Burton kom út í svala
morgunþokuna. Hann kallaði allt
fólkið saman, stóð upp á kassa
og ávarpaði það með hljómmikilli
Shakespeare-rödd:
— Þið verið eflaust undrandi á
því að ég skuli kalla ykkur hér
saman á þessum óguðlega tíma,
sagði hann, hátíðlega. Og án þess
að segja eitt einasta orð í viðbót,
steig hann upp í bílinn sinn og
ók heim með konu sína.
Nichols fór aftur inn á barinn og
andvarpaði yfir ástandi sínu. —
Ég vildi að einhver vera frá ann-
arri plánetu vildi ættleiða mig. Ég
vildi að sú vera gengi með mig
um gólf, gæfi mér leikföng og
reyndi að ala mig upp og hreinsa
til eftir mig. Ernie Lehman sagðist
vera að fara til New York til þess
að hvíla sig. — Vatnaðu þá blóm-
unum mínum ( leiðinni, kallaði
Nichols eftir honum. — Og segðu
mömmu að ég hafi þyngzt um tíu
pund. Svo sneri hann sér að stúlk-
unni sem gekk um beina:
— Ég ætla að fá þessa köku
þarna, þú skilur hvað ég á við.
En ég vil láta taka af henni krem-
ið . . .
Leikritið var sýnt við miklar vin-
sældir hér í Þjóðleikhúsinu og víð-
ar um landið. Þar léku Róbert Arn-
finnsson og Helga Valtýsdóttir eldri
hjónin en Gísli Alfreðsson og Anna
Herskind þau yngri. Því er ekki að
neita, að sumum fannst efnið nokk-
uð ameriskt, fylliríiskjaftæði af því
tagi sem fordrukkið partýfólk kann
að viðhafa.
Sumum fannst þetta dæmigert og
snjallt, en til voru þeir, sem álitu
að leikrit Albees ætti ekki erindi
við venjulegt fólk og það væri
VIKAN 45