Vikan - 15.12.1966, Blaðsíða 15

5. tilutí
(ökosopu
nnar: Peking - Paris 1907
undir hjólin. Loks stóð bíllinn
eins og á sokknum vörðum, en
það var eftir að ná honum út
úr feninu. Þeir spenntu þrjá uxa
fyrir bílinn og drógu hann afturá-
bak upp úr.
— Vísið okkur veginn til Ki-
ahkta, sagði Borghese á rúss-
nesku, meðan hann taldi fram
björgunarlaunin. Einn Mongólinn
skildi og svaraði á sama máli: -—
Það eru tvær leiðir. Önnur er yfir
fjöllin, hin eftir sléttunni.
— Hvor er betri? spurði Borg-
hese.
— Þú ert á þeirri betri.
— Vertu svo vænn að sýna
okkur þá verri, sagði prinsinn og
var vísað upp í fjöll.
Þeir fikruðu sig upp eftir fjöll-
unum, sem umluktu Urga. Svo
var að fara niður. Brekkan var
brött niður að gljúfri og stráð
með stórgrýti. Slóðinn lá á barmi
hengiflugsins. Þeir óku með
mestu varúð, og loks komst bíll-
inn ekki lengra. Tveir stórir
steinar voru sinn fyrir hvoru
framhjóli. Þeir reyndu að hnika
steinunum frá, án árangurs. Að
lokum settist Guizzardi undir
stýri og tókst að aka yfir stein-
ana, með því að þenja vélina til
hins ýtrasta. Um leið og billinn
skrapp yfir björgin, reyndist
þessi mikla vélarorka og snar-
brattinn Guizzardi óviðráðanleg;
það hafði líka farið olía og alls
konar skítur á bremsurnar og
þær voru óvirkar. Bíllinn rann á
ofsaferð niður eftir gljúfurbarm-
inum og Ettore gat ekki margt
annað gert en reyna að halda
sér — í stýrið. Barzini hljóp eins
og fætur toguðu á eftir og hróp-
aði: STOPP! — en tafðist drjúg-
Á sléttum Síberíu. Verstustengurnar
voru milusteinar á þessum slóðum.
um við að forða sér undan verk-
færum og öðrum farangri, sem
þeyttist eins og skæðadrífa af
ítölunni, þegar hún hentist yfir
stokka og steina. Að lokum tókst
Guizzardi að beina henni nægi-
lega mikið upp á móti og með
skárri bremsunni — handbrems-
unni — lánaðist honum að binda
endi á þetta gönuskeið. Það tók
þá drjúgan tíma að safna saman
dótinu sem losnaði — sumt af
því lenti ofan í gljúfrinu og varð
að sækja það þangað — binda
það aftur og líta eftir skemmd-
um á bílnum.
Borghese ákvað að snúa baki
við fjollunum. Það var fásinna
að fara þau, svo fremi minnsti
möguleiki væri að komast fram
hjá þeim. Sléttan var fen, Hann
ætlaði að reyna milliveginn og
Framhald ó bls. 20.
Italan neyddist til að aka eftir teinum
Trans-Síberíu lestarinnar. Með í ferð-
um v?.r síberískur lögreglumaður með
rautt flagg til að stöðva komandi lestir.
Það hreif ekki alltaf.
Yfir sumar síbersku árnar var óhjá-
kvæmilegt að fara á ferjum, og það var
stundum viðsjált að aka út í þær
og aftur í land. (Sjá mynd efst til
hægri). Síbersku bændurnir höfðu al-
drei séö vélknúið farartæki fyrr (sjá
mynd til hægri) ... og fannst það
hlægilegt fyrirbrigði. (Sjá mynd að
neðan.)