Vikan - 15.12.1966, Blaðsíða 24

Við börðumst - tvisvar
sinnum, sagði Craig. -
Hann var of góður fyrir mig.
Alit of góður Ég vann hann
aðeins með því að hafa
rangt við.
Hann tók hringinn upp
úr vasanum. - Með
þessum. Ég sló hann með
þessum og hann blóðg-
aðist. Honum er sama um
blóð, ef það er úr öðrum.
Hann þolir ekki sitt eigið.
Eftlr James IVIunro
15. hlutl
Craig rétti út hnefann, hratt, þungt
högg, sem rann snöggt yfir enni
stóra mannsins og risti fjórar jafn-
hliða línur í hörundið. Dyton-Blease
stundi og hikaði og Craig sló með
hinni hendinni af öllu afli undir
hjartastað. Það var eins og að
berja eikartré. Dyton-Blease greip
hönd um höfuð sér og leit á blóð-
ið á fingrunum.
— Þú svindlar, æpti hann. — Þú
skarst mig.
Craig þreif hringinn af fingri
sér, renndi honum í vasann og beið
þar til stóri maðurinn kraup aftur,
blóðið lak hægt af andlitinu. Aftur
sló Craig hann í andlitið og Dyton-
Blease lyfti öðrum handleggnum
til að verja það. Craig stökk til,
þreif um úlnliðinn, sveiflaði stóra
skrokknum, þannig að snerist upp
á handlegginn. Dyton-Blease strauk
enn um enni sér með lausu hend-
inni. Craig miðaði vandlega og
sló á axlarlið stóra mannsins og
Dyton-Blease æpti upp. Craig hélt
enn um úlnliðinn og kippti í. Dyton-
Blease snerist eins og skoppara-
kringla, skall á veggnum og fjaðr-
aði frá honum aftur, á hnefa Craigs,
allur Kkami haps miðaði eins og
ör á harða kviðvöífc/ana. Dyton-
Blease greip andann á lofti og lét
fallast á Craig.
Craig riðaði aftur á bak undan
þyngslunum og fann að Dyton-
Blease fálmaði eftir honum í von
um faðmlag, sem gæti kreist úr
honum tóruna. Hann lét fallast á
bakið, renndi sér undan fálmandi
hrömmunum, greip um úlnliðina,
kippti stóra manninum fram á við,
sparkaði upp, fann fæturna lenda
á kviðvöðvum mannsins, rétti
snöggt úr fótunum og horfði á
hann þjóta í gegnum loftið.
Þegar Dyton-Blease lenti, nötr-
aði húsið, en þrátt fyrir það hafði
hann kraft til að rísa aftur á fætur.
Craig þreif um mitti hans og sveifl-
aði honum í kring um sig, ýtti hon-
um í áttina að pallinum. Naxos
æpti að Þeseusi: — Skjóttu hann,
og Craig stökk til aftur. Hann rak
öxlina af öllum krafti ( bringu
Dyton-Blease og hann snerist við
einu sinni enn, svo fléttaði Craig
saman fingurna og sló á háls stóra
mannsins, banvæna höggið, sem
Hakagawa hafði kennt honum, og
hann hafði heitið að nota aldrei
nema óvinurinn væri svo vondur
og svo sterkur, að ekkert annað
dy<gð(. Að þessu sinni reyndi stóri
maðurinn ekki að rísa upp aftur
og Craig vissi, að hann myndi ekki
gera það, Hann stökk upp á pallinn.
Harður hnefi hans hvarf í mjúkan
belginn á Naxosi, svo vafði hann
Flip örmum. Augu hennar sáu hann
enn ekki, en hún fann þegar í
stað snertingu handa hans.
— Hæ, elskan, sagði hún.
Craig lyfti henni upp úr stóln-
um og hélt henni fyrir framan sig
eins og skildi um leið og Pia velti
sér burt frá Selinu og leitaði skjóls
fyrir aftan hann.
— Þú átt leik, sagði Craig.
Sextándi kafli.
Grierson hafði synt tvær mílur,
klætt sig, klifið sjávarhamrana,
brotizt inn í kastalann og klöngr-
ast upp þrjá stiga. Hann var þreytt-
ur, hræddur, í uppnámi og það
voru dyr fyrir framan hann, þykk
hurð úr ólíuviði og vottaði fyrir
Ijósi undir henni. Að opna hana
var ef til vill mesta hugrekkisverk,
sem Grierson hafði unnið, samt
opnuðust dyrnar og það fyrsta,
sem hann sá, var Craig, og Craig
hafði yfirhöndina.
Craig var enn í grímubúningnum
og sömuleiðis dökkhærða stúlkan,
sem kraup fyrir aftan hann. Önnur
dökkhærð stúlka, sömuleiðis í
grímubúningi, að því er bezt varð
séð, sat ( stól og horfði á hann.
Hún brosti við honum. f örmum
sínum hélt Craig á blondínu, sem
tók langt fram jafnvel fantastum
Nonos. Einu sinni enn hneigði
Grierson sig fyrir meistaranum,
jafnvel meðan hann kom aftan að
Þeseusi, sem enn hélt á byssunni,
klappaði honum fyrir aftan eyrað
með hlaupinu á sinni eigin og
horfði á hann falla.
— Ég vildi óska, að þú hefðir
ekki gert þetta, sagði Craig. — Hann
er á góðum vegi með að verða
vinur minn.
— Ég kom til að bjarga þér,
sagði Grierson. — Það er ætlazt
til, að þú sért þakklátur.
— Allt í lagi. Bjargaðu mér,
sagði Craig.
Blondínan kjökraði í örmum
hans, og Craig talaði blíðlega og
róandi við hana, réri með hana
eins og hann væri með barn. Þegar
hún var orðin róleg, leit hann á
Naxos, sem nú var aftur kominn
upp á fæturna, en riðaði þar sem
hann hélt í borðið.
— Þú ætlaðir að horfa á mig
24 VIKAN tbl-