Vikan - 06.04.1967, Blaðsíða 13

Frökenin bak við afgreiðsluborðið svaraði hæversklega, eftir
andartaks umhugsun: — Það verð ég sannarlega að spyrja hana
systur mína um.
En það átti ekki fyrir systrunum að liggja að búa saman til
elliára. Það var einn morgun, þriðjudagsmorgun og Amalía átti
að annast þjónustustörfin, en Agneta sat í hægindastól prestsins
og beið. En morgunverðurinn kom ekki. Hún rétti fram fíngerða
jómfrúhönd sína, tók um silfurbjölluna, sem einu sinni hafði
glumið á æskuheimili hennar, og hristi hana reiðilega. Hún gat
ekki þolað að stúlkan kæmi ekki með morgunmatinn á réttum
tima.
Þá braut Agneta reglurnar. Hún fór, í eigin persónu, fram í
eldhús, þar sem hún annars aldrei tyllti fæti sínum þá daga,
sem hún ekki átti að sinna þjónustustörfum. Þar lá Amalía og
var látin.
Hún hlaut að hafa fengið slag. Þetta var furðuleg jarðarför.
Fólk kenndi í brjósti um hina eftirlifandi Agnetu, og vildi hjálpa
henni eftir megni. En hún afþakkaði hæversklega, mjög virðu-
lega, en samt á ákveðinn hátt, alla hjálp. — Við erum tvær
og fullkomlega færar um að gegna skyldu okkar, sagði hún.
Henni var líklega ekki Ijóst að Amalía var látin, og að nú yrði
hún framvegis að sjá um morgunverðinn á hverjum degi. Jarð-
arförin var á laugardegi. Það voru aðeins heldri menn sem báru
kistuna. Afi fylgdi, — en hvorri þeirra var hann að fylgja, þeirri
sem hann þekkti bezt, eða hinni? Hann vissi það ekki.
Svo var jarðarförin yfirstaðin og lífið gekk sinn vanagang.
Agneta rak verzlunina eins og áður, stóð á hverjum degi bak
við afgreiðsluborðið, sá um að hafa litlar en vandaðar vöru-
birgðir og var ákaflega varkár með að lána fólki. Það kom
fyrir, ef hún var í miklum vafa, að hún sagði við hinn að-
þrengda viðskiptavin: — Það verð ég sannarlega að spyrja hana
systur mína um .... Svo gekk hún inn í íbúðina, kom fram að
vörmu spori, annað hvort afsakandi, sagði að systur sinni þætti
það ekki ráðlegt, eða þá að hún kom brosandi fram og sagði
að svstir sín ætlaði að láta sjá til í þetta sinn.
Hún hafði liklega ruglazt eitthvað við fráfall Amalíu, en
samt hafði hún nóg vit til þess að reka áfram verzlunina. A
hverjum sunnudegi fór hún til kirkju, og hún var alllaf með
stráhattinn. Fólk sagði að þegar hún væri búin að taka hattinn
sinn af snaganum, væri hattur Amalíu líka farinn af sínum snaga.
En hvar var hann þá?
Systurnar höfðu aldrei haft sameiginlegt svefnherbergi. Það
hafði verið siður á heimili þeirra, að sú sem annaðist heimilis-
störfin, sá um að slökkva Ijósin á kvöldin. Þannig virtist þetta
vera áfram. A mánudögum logaði Ijósið lengur í herbergi Ama-
líu, og á þriðjudögum í herbergi Agnetu. Nábúarnir sáu að
þessum vana var aldrei brugðið, jafnvel mörgum árum eftir að
Amalía hafði verið borin til hinztu hvíldar.
Svo var það um vor — í maí mánuði, á sólbjörtum degi —
þá dó Agneta. Hún fannst í eldhúsinu, það var viðskiptavinur
sem fann hana, hann gerðist óþolinmóður þegar enginn kom
til að afgreiða. Hún lá svo friðsæl á litla bekknum í eldhúsinu,
eins og hún hefði lagzt útaf til að hvíla sig svolítið. Það leit
einna helzt út fyrir að einhver hefði reynt að leggja hana fallega
til, og svo farið.
Nú voru það nábúarnir, sem þurftu að annast útförina. Það-
var keypt kista í Tönsberg, en það tók nokkurn tíma að fá hana
senda. Það var komið kvöld þegar allir nauðsynlegustu hlutir
voru til reiðu, og nokkrir af hinum hyggnu' nábúum lögðu
saman ráð sín, og ákváðu að snyrta ekki þá látnu eða skreyta
kistuna, fvrr en næsta dag. Hún var þvi borin inn í herbergið
sitt og lögð þar til. Svo var húsinu læst og allir fóru, hver heim
til sín.
Daginn eftir kom fólkið aftur. Þá fann það Agnetu, hún lá,
fagurlega skreytt í kistu sinni, með vönd af rauðum rósum milli
fingranna. Þessar rósir voru af sjaldgæfri tegund, sem aðeins
óx í garði prestssetursins. Það hlaut einhevr þögull gestur að
hafa komið þangað um nóttina. En það varð enginn í raun og
veru hræddur. Það létu allir eins og þeir vissu að þarna hefði
einhver ættingi verið að verki: — Þetta var, þegar á allt
var litið, einkennileg fjölskylda. Það gat verið einhver ættingi,
sem varð að fara strax aftur af landi burt, vegna áríðandi er-
inda til Svíþjóðar. En þegar presturinn heyrði þetta, frestaði
Framhald á bls. 41.
14. tbi. vikan 13