Vikan - 06.04.1967, Blaðsíða 19

O Heima í Melgerði. Lórenz hreiðrar um sig í sófanum með konu sinni, Sigríði Ólafsdóttur, Árna, syngsta syni sínum, og Lorenz, scm er næst yngstur.
Sennilega eru ekki margir úr her Rommels hér á landi. Okkur er þó kunnugt um einn. Það er
Lorenz Lorenzen, sem til skamms tíma var mjólkurbílstjóri í Mosfellssveit. Hann er nú á förum
til Svíþjóðar ásamt fjölskyldu sinni og hyggst setjast þar aS. - Hann segir okkur frá því, sem á
daga hans dreif á stríðsárunum, hvernig það atvikaðist að hann gekk í herinn, frá þjálfun ný-
liðanna, sögulegri ferð sinni til Afríku og ósigrinum þar, fangavist sinni í Afríku og síðan Kanada,
og loks heimkomunni.
flytjast búferlum til Svíþjóðar.
Það er eftirsjó að Lórens. Hann
er maður jafnlyndur og glaður, og
þó sjaldan hann reiðist er reiðinni
lokið fyrr en varir og enginn brodd-
ur eftir. Hann er jötunn til allra
verka og samtímis ræðinn og segir
skemmtilega og græskulaust frá á
sínu eigin tungumáli, sem er listi-
lega samtvinnað úr dönsku, þýzku
ensku og íslenzku, en hverjum
manni Ijóst og glöggt, sem á heyrir.
Lórens er fæddur þýzkur ríkis-
borgari í Suður-Slesvig, skammt
suður af landamærum Danmerkur.
Fólk hans lítur á sig sem Dani og
heimilið er mjög danskt í háttum
og hugsun, meira að segja töluð
danska heima fyrir, þótt þýzka verði
að gilda við nágrannana. Lórens
segist sjálfur hafa verið orðinn tölu-
vert stálpaður, þegar hann gerði
sér grein fyrir, að hann talaði í
rauninni tvö tungumál jöfnum hönd-
um. — Þegar hann var að alast
upp, var nazisminn allsráðandi (
Þýzkalandi, og til þess að losa syn-
ina undan áhrifavaldi hans, sendi
faðir Lórensar þá yfir til Danmerk-
ur jafnóðum og þeir fermdust. Þann-
ig atvikaðist það, að Lórens var á
dönskum lýðháskóla, þegar Thor
Jensen skrifaði einum kennara skól-
ans árið 1939 og bað hann að út-
vega sér nokkra röska stráka í
vinnumennsku að Korpúlfsstöðum.
— Ég ætlaði að fara til Finn-
lands, segir Lórens, — en til þess
þurfti ég vegabréfsáritun af þvt að
ég var þýzkur borgari, sem ekki
þurfti til íslands svo ég sló til.
Fyrst var ég í útivinnu, en svo sáum
við að það var hægt að hafa meiri
frí með því að vera í fjósinu, svo
ég kom því þannig fyrir, að ég
fékk að fara í sumarfjósið frá Korp-
úlfsstöðum, sem er núna nýbýlið
Hamrafell. Þar voru 60 kýr, og
með þær vorum við tveir strákar
og kona, sem hjálpaði okkur að
mjólka það sem var fram yfir 42
kýr. Þá var allt mjólkað með hönd-
unum. Þetta var lúxuslíf, bara að
mjólka og hreinsa fjósið og mjólkin
var sótt einu sinni á dag.
Þetta stóð aðeins einn sumar-
tíma. Við áttum að fara heim aftur
3. september, að mig minnir. En
svo skall stríðið á, og ég þorði
ekki að sýna þýzka vegabréfið
mitt. Allir héldu, að ég væri dansk-
ur. Félagi minn, Dani, fór [ danska
sendiráðið og fékk vegabréf út á
ökuskírteinið sitt. Þetta var bráða-
birgðavegabréf, sem gilti i þrjá
mánuði og var kallað „skandina-
visk resjepas." Ég var með honum
og heldur aumur að sjá líklega, því
stúlkan spurði mig: — Átt þú ekki
neitt? — Nei, ég á ekki neitt, svar-
aði ég. — Þá færðu þú heldur ekki
passa, sagði hún. Þá mundi ég eftir
þvi, að ökuskirteinið mitt var gefið
út í Danmörku, svo ég sagði henni
upp á von og óvon, að ég ætti
raunar ökuskirteini. — Það er alveg
nóg, sagði hún. En hún rak auðvit-
að strax augun í það, að ég var
fæddur í Þýzkalandi. — Fædd-
ur í Þýzkalandi? spurði hún.
— Já, svaraði ég, — þú manst þó
líklega hvernig það var með norð-
ur-Slesvig, það er komið undir Dan-
mörk. Og til allra hamingju var
hún svo þunn, að hún tók það gott
og gilt og ég fékk passann. Ein-
hverju varð ég að Ijúga, svo ég
kæmist heim.
Við áttum fríar ferðir vegna vinn-
unnar hér, en nú höfðu fargjöldin
hækkað svo mikið, að við urðum
að bæta við. Það var rétt með
H. tw. VIKAN 19