Vikan - 06.04.1967, Blaðsíða 14

Hún hallaði sér áfram og grannskoðaði andlit sitt; hún las i þvi há
breytingu, sem orðið hafði á fáeinum vikum. Kinnarnar höfðu aftur
fengið mjúkan ávala sinn, augun voru ekki lengur eins sokkin, varir
hennar voru rauðar og mjúkar eins og villt jarðaber.
Allt, sem minnti á hið liðna, var dimmur skuggi undir kjálkunum
eftir þœr þjáningahendur, er skópu lienni andlit, sem í mörg ár var
eins ferskt og andlit ungrar stúlku; hið virðulega mark þroskans.
Og ef það versta væri nú enn ókomið?
Hún reyndi að draga úr því villta i svipnum. Hvernig myndi þetta
nýja andlit hennar líta út undir Versalamálningu?
Hún opnaði snyrtiborðið og tók upp krem og púður, sem hún geymdi
i gimsteinum prýddum staukum. Hún tók einnig lítinn kassa úr sandal-
viði, skreyttum með perlumóðurskel, og oppnaði hann ósjálírátt.
I honum gat hún lesið hin mismunandi stig ævintýraríkrar ævi
sinnar í fáeinum minjagripum: Gæsafjöður, sem Rennusteinaskáldið
hafði átt, rýting Rodogone egypzka, tréegg Cantors litla, hálsfesti Pless-
is Belliére, kvennafestina, sem þær gátu ekki borið „án þess að
hugur þeirra beindist undir eins að stríði og uppreisn.“ Þarna voru
tveir túrkisar hlið við hlið, túrkis Baktari Beys og Osmans Farajis: —
14 VIKAN 14-tbl-
Óttizt ekki, Firousi, þvi stjörnurnar segja fegurstu sögu heimsins ....
Fyrri giftingarhringurinn hennar hafði tapazt við Hirð kraftaverk-
anna, og hana grunaði, að Nicholas hefði stolið honum meðan hún
var sofandi.
Þetta hafði verið erfið leið, þar sem skin og skúrir skiptust á, allt
siðan konungurinn hafði gert hana að nafnlausri ekkju án réttar
eða athvarfs. Þá var hún aðeins tvitug. Siðar, eftir hjónaband henn-
ar og Philippes, og þar til hún lagði af stað til Candia, árin sem hún
eyddi í íburð hirðarinnar, mátti kalla ár friðar. Já, ef horft var á
sigursæla tilvist hennar sem hefðarkonu, sem heiðurinn hlóðst á, sem
átti stóra einkahöll I París og eigin íbúð í Versölum og þeysti frá
einu samkvæmi til annars. Nei, ef hún minntist þeirra samsæra, sem
hún hafði flækzt í og hættunnar, sem lá í leyni við hvert fótmál, en
þar hafði hún að minnsta kosti farið að viðteknum reglum og stað-
ið meðal hinna æðstu af þeim heimi.
Þegar hún stakk konunginn af, tók við svarta myrkur. Hvað var
það, sem hinn mikli sjáandi Osman Faraji hafði sagt?
— Valdið, sem hinn mikli skapari hefur úthlutað yður, mun ekki