Vikan - 06.04.1967, Blaðsíða 26

DAUBIFORSETA
ember, 1963, og horfði á myrkrið leggjast fast að köldum
rúðunum, þegar rödd sagði lágt: „Hún er komin.“ Hún
sneri sér við og sá Jacqueline Kennedy, sem stóð í horni stof-
unnar. „Þarna“, svo að vitnað sé í orð Bens Bradlee, for-
stjóra skrifstofu tímaritsins Newsweek í Wasliington og vin-
ar Kennedys, „stóð þetta vesalings dæmda barn, í þessu
hroðalega útleikna pilsi, sagði ekkert en leit út eins og hún
brvnni lifandi.“ Hún hljóp í faðm Bens og gaf frá sér kvein-
andi kjökurhljóð. Hann leiddi Iiana lil konu sinnar, Toni.
Toni tók utan um hana og sagði: „Mamma þín er hérna.“
Jackie sneri sér, hrosandi dauft, að frú Auchincloss og kyssti
hana. Móðir hennar sagði: „Ó, Jackie, fyrst þetta þurfti að
koma fvrir, Guði sé þá lof fyrir að hann er ekki lemstraður.“
Ekkjan faðmaði Nancy Tuckerman, sem hafði verið
skipuð félagsmálafulltrúi fyrir Hvíta húsið fáeinum mán-
uðum fvrr.
„Aumingja Tucky“, sagði hún hæglátlega. „Þú kemur
hingað alla leið frá New York til að taka við þessu starfi,
og svo er þessu öllu lokið. Það er svo dapurlegt. Þú verður
hjá mér smátíma, er það ekki?“
Bobert Kennedy stóð á bakvið hana. í augum Bradlees
„var ekki hægt að hugsa sér sterkari mann. Hann var sjálfur
bugaður af sorg, en stappaði samt stálinu í Jackie og aðra
viðstadda.“
Bob leiddi Jackie afsíðis og sagði við liana: „Þeir halda
að þeir hafi fundið manninn, sem gerði það. Hann segist
vera kommúnisti.“
Hún starði á hann. Ó, Guð minn, hugsaði hún, það er fjar-
stæðukennt. Síðar áttu hugur hennar að hvarfla að hatrinu,
sem þrúgaði andrúmsloftíð í Dallas, en á þessari stundu
fann hún aðeins til viðbjóðs og velgju. Þetta var einhvern-
veginn existensíalískt, gersamlega án tilgangs, og hún liugs-
aði. Þetta rænir jafnvel dauða hans allri þýðingu. Hún sneri
sér að móður sinni. „Hann hlaut ekki einu sinni þá umbun
að vera drepinn vegna mannréttindabaráttunnar,“ sagði hún.
„Það — það þurfti endilega að vera heimskur lítill kommún-
isti.“
Janet Auchincloss bauð dóttur sinni að dvelja hjá sér i
Georgetown. Hún fékk ekkert svar. Þá sagði frú Auchincloss
sem af tilviljun. ,.Þú veizt að börnin eru í 0 Slreet.“
Frú Kennedy varð liissa og spurði: „Hvers vegna eru þau
þar?“
„Nú, það er út af skilaboðunum, sem þú sendir frá flug-
vélinni.“
„Ég sendi engi skilaboð. Þau hefðu átt að vera liáttuð i
sínum eigin rúmum. Guð minn góður, mamma, þessi vesa-
lings börn. Það má ekki ldeypa lífi þeirra úr skorðum, sízt
af öllu nú! Segðu ungfrú Sliaw að fara með þau til baka
og koma þeim i rúmið.“
Frú Auchincloss hringdi i Maude Shaw, en barnfóstran
hafði þegar fengið fyrirmælin. Jafnvel lægsta hvískur var
fljótt að berast um ibúðina. Clint Hill öryggisvörður hafði
heyrt orðaskipti mæðgnanna og hringt í Tom Wells frá síma-
borði bjúkrunarkvennanna, sem var fvrir framan ibúðina.
„Jackie, ætlarðu að segja börnunum það sjálf, eða viltu
að annaðhvort ég eða ungfrú Shaw geri það?‘“ spurði frú
Aucliincloss.
Frú Kennedy spurði um álit hennar.
„Það mætti bíða með Jolin“, sagði frú Aucliincloss. „En
það þyrfti að segja Caroline það, áður en hún fréttir það
bjá vinkonum sínum.“
„Það er rétt, mamma. Hvað ætli bún hugsaði ef hún allt
í einu . ..“ Hún hugsaði sig um andartalc og sagði svo: „Ég
vildi gjarnan segja þeim það, en segðu ungfrú Shaw að
gera eins og henni sýnist.“ Móður hennar fannst þetta skyn-
samlegt.
Janet Auchincloss gerði eklci nákvæmlega það, sem fyrir
hana var lagt; hún gerði eins og lienni sjálfri sýndist. Hún
hringdi i barnfóstruna og spurði: „Hvernig liður börnunum?“
Það var allt i lagi með þau, svaraði ungfrú Sliaw. Þau
höfðu kannski verið svolítið rugluð í ríminu, en á þeirra
aldri væri fólk fljótt að jafna sig. Þau höfðu nú fengið að
borða og voru syfjuð.
„Frú Kennedy vill að þér segið Caroline það.“
Ungfrú Sliaw svaraði lágri, örvæntingarfullri röddu: „Nei,
fyrir alla muni ekki. Takið frá mér þann kaleik.“
„Þér verðið að gera það. Enginn annar getur það.“
„Ég fæ það ekki af mér — ég get eklci hugsað mér að
hryggja liana.“
„Ég skil það, en þér verðið að gera það.“
„En fyrir alla muni, getur enginn annar gert það?“
„Nei, frú Kennedy er í of mikilli geðshræringu.“ Móðir
Jacqueline liafði staðráðið að létta af herðum hennar að
minnsta kosti þessari byrði, sem ef til vill gæ'ti orðið henni
ofraun — ofan á allt annað. Fleira var ekki að segja; þær
lögðu á. Klukkan hálfníu hátlaði ungfrú Shaw John.
Þá var röðin komin að telpunni. Ungfrú Sliaw sagði hægt:
„Pabbi þinn hefur verið skotinn. Það var farið með hann
á sjúkrahús, en læknarnir gátu ekki bjargað honum.“ Litla
stúlkan grúfði andlitið niður í koddann og fór að gráta. Ung-
frú Shaw stóð hjá rúminu og neri ráðalaus saman hrjúf-
um höndunum, unz barnið sofnaði. Síðan blúði hún að
henni, gekk að rúmi Jolins og hlúði að honum og tók
sér svo sæti á stól á milli rúma þeirra.
SEYTJÁNDI KAFLI.
Koma fylgdarliðs Kennedys til viðhafnaríhúðarinnar i
Bethesda hafði lileypt af slað einskonar helgisiðakenndum
dansi. Hópar mynduðust, dreifðust og runnu saman aftur,
menn skiptu í sifellu um viðmælendur og raddir þeirra voru
málmkenndar; þátttakendur horfðu hver á annan ákefðar-
fullir og ef einhver varð niðurdreginn, var annar jafnskjótt
kominn að hlið hans. Einstaka manneskjur drógu sig út
úr meginhópnum. Evelyn Lincoln sat á einni gluggakistunni,
hélt á slitnu, svörtu krókadilaskinnstöskunni forsetans í
fanginu og lét hugann reika. Bob Kennedy var oft í síman-
um. Ilann lalaði við ekkju J.D. Tippits, lögreglumanns, við
26 VIIvAN u- tbl'
Herbergið í Parkland-sjúkrahúsi, þar sem síðustu,
vonlausu tilraunirnar voru gerðar til að bjarga liti
Kennedys forseta.