Vikan - 06.04.1967, Blaðsíða 48

K J :ra : L*l ‘A i;«]
MIKLU URVALI...
SMIÐUM FATASKAPA, ELDHUSINNRETTINGAR,
GLUGGA, VEGGKLÆÐNINGAR, SÓLBEKKI,
SPÓNLEGGJUM FYRIR FYRIRTÆKI OG EIN-
STAKLINGA. - STUTTUR AFGREIÐSLU-
FRESTUR. - GÓDIR GREIÐSLUSKILMÁLAR.

V. MIKLUBRAUT s.36710
Krommenie
GÓLFDÚKUR OG GÓLFFLÍSAR
MÁLARINN
BANKASTRÆTI 7 - SÍMI 22866.
hafði lagt til elliáranna, það
hafði verið í austurrískum banka,
sem varð gjaldþrota. Hún átti
því engra kosta völ en að snúa
sér aftur að leiklistinni. Hún
hóaði saman gamla leikflokkn-
um sínum, sem með mikilli á-
nægju kom til hennar. Eleonora
Duse var þá komin yfir sextugt;
hún var með astma og hafði
orðið að gangast undir brjóstað-
gerð. En það var ekkert sem gat
stöðvað hana, þegar hún fyrst
var búin að ákveða að hverfa aft-
ur til leiksviðsins.
Hún fór í leikferð um alla
Ítalíu, og síðar til London og
Ameríku. Það var eitthvað yfir
henni, sem ekki var af þessum
heimi, því höfðu margar trúaðar
manneskjur haldið fram. í
mörgum klaustrum höfðu nunn-
urnar hengt upp myndir af Duse.
Ein þeirra sagði til skýringar:
— Það er einhver innri fegurð,
sem endurspeglast í andlitinu á
henni. Þegar ég lít á myndina af
henni, finnst mér friður ríkja í
sál minni.
í Ameríku lék hún í „Konan
frá hafinu“, eftir Ibsen, og í
nokkrum ítölskum leikritum.
Mestan sigur vann hún á Metro-
politan í New York. Umferðin
var stöðvuð, riddaralið lögregl-
unnar reið fyrir vagninum, sem
ók henni til leikhússins, sem aldr-
ei hafði áður verið notað til ann-
ars en flutnings á óperum. Þús-
undir áhorfenda í þessum skraut-
lega sal, horfðu á leik hennar.
Það heyrðist ekki stuna eða hósti,
þetta var einna líkast helgistund.
Fólkið vissi ekki að litla leik-
konan þurfti að fá súrefnisgjaf-
ir, meðan á sýningum stóð, og
hún var alveg úttauguð eftir
hverja sýningu. Hún komst alla
leið til Pittsburg, á þessu
ferðalagi, en þar var hún svo ó-
heppin að lenda í kulda, sem
braut niður heilsu hennar og
þrek.
Þegar það fréttist að hún væri
látin, sendi d’Annunzio skeyti til
ítölsku stjórnarinnar:
— Eleonora Duse er látin,
endalok hennar eru sem harm-
leikur. Langt í burt frá Ítálíu
hefur þessi kona, sem hafði
ítalskasta hfartað, látið lífið. Ég
bið yður um að fœra jarðneskar
leifar hennar heim.
Þegar gufuskipið „Duilio“ kom
til Napoli, hafði mikill mann-
fjöldi safnazt saman á hafnar-
bakkanum — allir stóðu hljóðir
og störðu upp á þilfar skipsins.
Það stóð einmanaleg kista,
sveipuð ítalska fánanum. Eleo-
nora Duse var komin heim.
Hvikullt mark
Framhald af bls. 23.
um, klædda i bleikt silki og
skælandi. Þetta var hið venju-
lega úrval misheppnaðra leikara
— feitir og mjóir, skeggjaðir og
rakaðir, veikir, áfengissjúkir og
ellihrumir — allt sat þetta hér
með virðuleikafasi og beið eftir
engu.
Ég reif mig frá þessu og skálm-
aði að krosshliðinu. Miðaldra
maður með höku, sem var eins
og breiðari endinn á svínslæri,
sat við hliðið í bláum einkennis-
búningi dyravarðar með svarta
derhúfu á höfði og svart byssu-
slíður á lendinni. Ég nam staðar
við hliðið og þrýsti að mér golf-
skjóðunni, eins og hún væri mér
mikils virði. Vörðurinn opnaði
augun til hálfs og reyndi að koma
mér fyrir sig.
Áður en hann gæti spurt nokk-
urs, sem gerði mig tortryggileg-
an, sagði ég: — Herra Kuntz
vildi fá þetta þegar í stað.
Varðmennirnir við öll helztu
kvikmyndaverin báðu um vega-
bréf og áritun og gerðu allt nema
þukla leyndustu staði líkamans í
leit að földum handsprengjum.
Við minni fyrirtækin var þetta
ekki eins strangt og ég reið á
það vaðið.
Hann opnaði hliðið og benti
mér í gegn.
Ég kom inn í sjóðheitt steypt
sund, sem var eins og anddyri
völundarhúss, og villtist þegar í
stað milli nafnlausra, óþekkjan-
legra bygginga. Ég lagði af stað
niður eftir leirgötu með merki,
sem á stóð „Western Main Street“,
sneri mér að tveimur málurum,
sem voru að mála veðurbarða
forhlið á bar með sveifludyrum
og engu innifyrir.
— Svið þrjú? spurði ég.
— Næst til hægri, síðan til
vinstri við fyrstu gatnamót. Þú
sérð merkið við götuna á móti
New York Tenement.
Ég beygði til hægri, fór fram-
48 VIKAN 14 tbl