Vikan - 06.04.1967, Síða 45

LILfJU
LILJU
LILJU
LILJU
LILJU BINDI
ERU BETRI
Fást í næstu bdS
Dýrustu aðgöngumiðarnir
kostuðu hundrað lírur, á sama
tíma sem venjulegir leikhúsmið-
ar kostuðu fimm.
Sarah kom og Eleonora sat í
þrengslunum í einni stúkunni
og gleypti hana í sig með aug-
unum. Hún fann túlkun Söru
Bernhardts titra í sínum eigin
taugum, og á því augnabliki var
henni það ljóst að hún gat líka
orðið mikil leikkona.
Sarah Bernhardt hafði kastað
ljóma yfir starf leikkonunnar.
Næsta skipti sem Eleonora lék,
var það í leikriti eftir Dumas,
sem hét „Prinsessan frá Bagdad“,
og allir sem sáu hana í því hlut-
verki höfðu það á tilfinningunni
að það sem vekti fyrir hinni ungu
leikkonu var: — Ég heiti Eleo-
nora. Ég er líka til!
En hún varð aldrei Eleonora
fyrir umheiminum, hún var alltaf
kölluð einfaldlega Duse. Hún
varð stöðugt vandlátari í vali
leikrita og fljótlega komst hún í
kynni við Ibsen, sem svo varð
uppáhalds leikritahöfundur
hennar. Hún lék í „Hedda Gabl-
er“, „Rosmerholm", „Aflurgöng-
ur“, „Brúðuheimilið“ og „Konan
frá hafinu." Hinar þjáðu konur
úr leikritum Ibsens, veittu henni
tækifæri til að túlka sína eigin
sálarkvöl. Hún lék þær víða um
heim og oft við mjög erfið skil-
yrði. Allsstaðar var henni vel
tekið. Það geislaði svo ótrúlega
mikil blíða og viðkvæmni úr
andliti þessarar fíngerðu ítölsku
konu, að allir sem sáu hana
komust við; það var hún ein,
sem stóð fyrir þeim töfrum á
leiksviðinu, sem fólkið fékk hlut-
deild í.
En það varð stöðugt erfiðara
fyrir hana að standa á leiksvið-
inu. Viðkvæm líkamsbygging
hennar, fátækt og vosbúð á
æskuárunum, gerðu það að verk-
um að hjarta hennar og lungu
urðu æ veikari með árunum.
Á leiksviðinu virtist hún næstum
gegnsæ, og eftir leiksýningar var
hún ekki fær um að sjá fólkið í
krigum sig, svo mikið tók það á
hana að túlka tilfinningar sínar
á sviðinu. Engum ókunnugum
var leyft að koma að tjaldabaki.
þegar hún var að leika, ef hún
hitti ókunnugt fólk, varð hún
dauðskelkuð, og gat ekki farið
inn á sviðið aftur,
Eftir að hjónaband hennar fór
út um þúfur og margra ára vin-
átta við d’Annunzio ekki lengur
fyrir hendi, varð hún fljótt elli-
leg. Hún var hvít fyrir hærum,
áður en hún var fimmtug, og
hrukkótt í andliti, vegna sjúk-
dóms og sorga. En alltaf var
brosið sem lék um varir hennar
dularfullt og unglegt. Þegar hún
var í Rómaborg, gekk hún oft
um Piazza de Spagna og keypti
Nýju BRILLO sápu svamparnir gijáfægja pönnurnar fljótt og vel.
Aðeins með BRILLO er hægt að gljáfægja pönnur og potta, auð-
veldlega, vandlega, og undra-fljótt. BRILLO'S drjúga sápulöður
leysir alla fitu upp á augabragði og pönnur og pottar gljá og skína
og svo endist BRILLO svo lengi af því að í hverjum svampi er efni,
sem hindrar ryðmyndun.
Brillo sápu svampar