Vikan - 06.04.1967, Blaðsíða 30

E E E a 1
DAUBIFORSETA
Dave Powers valdi fötin — blágráan jakka og buxur,
svarta skó og blátt bindi með ljósum deplum. Upphafs-
stafirnir JFK voru saumaðir í ermar livítu silkiskyrtunnar,
en jakkinn liuldi þá. Herbergisþjónn forsetans var minn-
ugur þess, liversu litt þjóðarleiðtoganum hafði geðjazt að
íburðarmiklum fangamörkum, og það viðliorf hans hafði
einnig náð til vasaklúta. Kennedy hafði alltaf brotið þá
saman, svo að fangamarkið á þeim sæist ekki, og nú gerði
Thomas þetta fyrir hann um leið og liann stakk klútnum í
brjóstvasann.
Frú Kennedy lauk við sigarettuna sína og skrúfaði frá
sjónvarpinu. Hún iiorfði á það ein um stund og grét, cn
gekk síðan til eldhússins, þar sem þeir Bob Kennedy og
Bob McNamara voru og ræddust við í lágum hljóðum.
Mágur liennar minntist á ekkju Tippits lögreglumanns.
„Langar þig til að tala við hana?“ spurði iiann.
Hún vildi það ekki. Kannski liafði frú Tippit misst eins
mikið og hún, en hún gat ekki hugsað þannig. Hún gat að-
eins dáðst að liugulsemi Bohhys.
Meðan Bob sat við simann í stofunni, vakti hún máls á
því við McNamara, hvort líkkistan ætti að vera opin eður
ei. Hún minntist jarðarfarar föður síns og sagði: „Ég vil
að kistunni sé lokað, fyrir alla muni. Þið getið ekki haft
hana opna.“
Hann var á öðru máli. „Það er ekki hægt, Jackie. lAllir
vilja sjá leiðtoga ríkisins.“
„Mér er sama. Það er eins hryllilegt og sjúklegt og fram-
ast getur verið; þeir eiga að muna eftir Jack eins og hann
var lifandi.“
Dómsmálaráðherrann kom til þeirra. IJún sagði aftur að
hún þyldi ekki að hugsa til þess, sem útfararstjórar kölluðu
„að virða fyrir sér hinar jarðnesku leifar.“ Bob Kennedy
tók undir þá skoðun Bobs McNamara, að ekki jmði komizt
hjá þvi að taka tillit til almennings i sambandi við jarðar-
för forsetans. Það yrði að sitja í fyrirrúmi fyrir óskum
aðstandenda. Jackie hafði alltaf tekið tillit til karlmanna.
Þessir tveir voru úr þvi einvalaliði, sem eiginmaður hennar
hafði treyst takmarkalaust, og þar kom að hún hætli að
andmæla þeim. Hún skýrði það þannig síðar: „Ég var
orðin svo aum að ég lét það gott heita.“ í rauninni sam-
þykkti liún það varla. Það var ljóst að lienni þótti sem
eitthvað dýrmætt væri í veði.
í Hvíta húsinu sagði Shriver við Tazewell Sliepard, höfuðs-
mann í sjóliðinu: „Forseti Bandaríkjanna getur kornið hing-
að á hverri stundu, og það er enginn til að talca á móti lion-
um. Andskotinn, Taz, við þurfum nokkra hermenn eða sjó-
liða til að ganga með honum að dyrunum, til að gefa
tækifærinu dálítið hátíðlegan svip.“
„Náið í landgönguliða,“ sagði Dean Markham, vinur Kenne-
dyfjölskyldunnar. Markham vissi að liinir harðsnúnu æf-
ingasveitir landgönguliðsins voru í herbúðum við Eighth
Street og I Street. Shepard hringdi í liðsforingjann, sem
var yfirmaður í búðunum þennan dag. „Náðu i landgöngu-
liðana. Yfirmaður allra lierja ríkisins hefur verið myrtur,
og ég vil fá liðsflokk til Hvila hússins í einum grænum.
Þú gerðir rétt í þvi að hafa hraðann á!“ Landgönguliðarnir
höfðu hraðann á. Þegar Sliepard hringdi, voru þeir allir í
kojunum. Nákvæmlega seytján mí.nútum síðar birtust þeir
i syðri hogagöngunum, óaðfinnanlega klæddir i hláa ein-
kennisbúninga, liver maður vopnaður gljáfæ’gðuni riffli.
Allur flokkurinn hafði klætt sig í vagninum.á leiðinni.
Ekki er vafi á því, að liðsmenn úr hverri annarri grein
hersins hefðu brugðizt fljótt við, ef til þeirra liefði verið
leitað við þetla tækifæri, en af tveim ástæðum sérstaklega
átti vel við að velja Leðurliálsana. John Kennedy hafði verið
fyrsti forsetinn, sem kannaði biiðir þeirra. Landgöngulið-
arnir mundu það. Þeir mundu líka dálitið annað. Hver ein-
asti þeirra vissi hvar Lee Harvey Oswald hafði lært að
slcjóta.
Að lokinni stuttri helgiathöfn i Hvita húsinu livíslaði Bob
að Jackie, að hann myndi ákveða, livorl kistan vrði opin
eður ei, áður en hann drægi sig i hlé. En til að geta teki'ð
slíka ákvörðun, varð hann að fara inn í auslurherbergið og
láta Ijúka upp fyrir sig kistunni.
Bróðir forsetans liafði farið fram á það, að líkvörðurinn
— heiðursvörður liermanna, sem átti að gæta kistunnar
nreðan hún stæði á líkpallinum — drægi sig i hlé, svo að
hairn varð einn nreð líkinu. Þetta var í fyrsta sirrrr er lrarrn
sá líkið. Þá tók hann ákvörðun: Jackie hafði á réttu að‘
standa.
En í þessu tilfelli nægði ekki ákvörðun hans eins. Bök-
senrdir McNamara voru enn í fullu gildi. Jolrn Kennedy
hafði átt eiginkonu og lrann Irafði verið af Kennedyfjöl-
skyldunni, en hann liafði einnig verið þjóðhöfðingi Banda-
ríkjanna. Aðrir, sem staðið lröfðu honum nærri — þar á
nreðal 0‘Donnell og 0‘Brien — töldu óviðeigandi að inn-
sigla kistuna.
Bolr Kennedy var rakur unr kirrnar, er hann konr franr
í forsalinn. Hann bað nokkra vini sína, senr ]rar voru staddir,
að fara inn til líksins og láta svo í ljós álit sitt. „Jackie vilT
láta loka kistunni,“ útskýrði hann.
Inn gengu McNanrara, Arthur Sclrlesinger, jr., Clruck
Spalding, William Walton, Nancy Tuckernran, Frank Morris-
sey og dr. Joseplr English. Af þeinr töldu aðeins læknirirrn
og McNamara forsvaranlegt að sýna forsetann. Englislr
kvaðst sökum meginreglu mótsnúinn þvi, að kistan yrði
lröfð opin, en var „undrandi yfir þvi lrve vel hann leit út.“
Hinsvegar furðaði hann sig á því að liki forsetans skyldi
lrafa verið „snúið dálítið til lrægri, ef það er vegna kúlunnar
og þess, senr hún gerði.“ (I raun og veru er föst venja út-
fararstjóra að lragræða líkunum þannig. „Við kistulagn-
ingu‘“ segja fagmannaheimildir, „skal þess alltaf gætt að
snúa líkinu lítið eitt til lrægri, svo að ekki sé eins áherandi
að það liggi á bakinu.“ Þetta gerir að verkunr að eklci verður
svo nrjög eftir þvi tekið,“ að líkið liggur í kistu.“)
Lýsingar hinna voru heldur hetur skorinorðar, og þar
eð þeir vissu að Bobert Kennedy var ekki meyrlyndur úr
lrófi, drógu þeir ekkert úr þeinr.
30 VIKAN 14- tbl-
Frú Margurite Oswald, móðir forsetamorðingjans.