Vikan


Vikan - 06.04.1967, Blaðsíða 28

Vikan - 06.04.1967, Blaðsíða 28
DAIIBI FORSETA mjög útbreidd, liafði liún alla leiðina frá Dallas verið í óða önn að skipuleggja skrúðgöngur fyrir jarðarförina. Pað var sagt að flugvélin liefði ekki verið fyrr komin á loft en liún hyrjaði á því. Assoeiated Press gaf út eftirfarandi tilkynningu: „Frá sjúkrahúsinu hringdi hún í listamanninn William Walton og bað hann finna bók, sem var í álcveðinni liillu í bókasafni Ilvíta hússins og liafði inni að halda uppdrætti og ljósmynd- ir af Ahraham Lincoln á líkhörunum.“ Hún talaði ekki við Walton, enda var engin slik hók til. „Fyrstu löngu nóttina á Bethesda-sjúkrahúsið,“ skrifaði Life, lagði hún fram margar furðu nákvæmar áætlanir og ákvarðanir. Margar þeirra liafði hún úr sögunni, en aðrar koniu heint frá lienni sjálfri......Hún mundi liversu mikinn áhuga eiginmað- ur hennar hafði sýnt á lúnum sérþjálfuðu skæruliðssveit- um, sem hann hafði sent til frumskóganna í Víetnam. Hún spurði: „Gætu skærusveitirnar ekki átl aðild að heið- ursverðinum?“ Hún mundi ekki eftir þessum sérstaka áhuga éiginmanns sins á skærusveitunum og spurði því engrar slíkrar spurn- ingar. Það eina, sem hún lagði til þeirra mála á sjúkrahús- inu, var að vísa á leiðsöguhók Hvíta hússins, en i henni mundi hún að var mynd, sem sýndi Lineoln á líkbörunum. Sá meðlimur Kennedyfjölskyldunnar, sem tók að sér stjórnina í turníhúðinni, var dómsmálaráðherrann. Það var hann, sem hringdi varðandi líkbörurnar. Hann óskaði eftir fulltrúa frá skærusveitunum. Hann fór fram á það að per- sónulegir eignarmunir forsetans yrðu færðir úr vesturálm- unni, svo að Jackie sæi þá ekki og kæmist i geðsliræringu. Hann var líka áhyrgur fyrir ljóðinu við söng flotans, sem átli eftir að óma i eyrum þjóðarinnar löngu eftir að lofræð- urnar við jarðarförina voru glejrmdar. Um horð i flugvélinni liafði Jacqueline sýnt undraverðan þrótt, sem hún álti aftur eftir að sýna eftir að komið ver heim á Pennsylvania Avenue, en nóttina rnilli tuttugasta og ann- ars og luttugasta og þriðja nóvemhers var það Robert Kenne- dy, sem réði ríkjum á Bethesda. I Hvíta húsinu vakti Angie Duke hjá utanrikisráðuneytinu liógværlega máls á þeim möguleika, að jarðarförin yrði ekki kirkjuleg. Hann henti á þá staðreynd, að forsetinn hefði verið Idynntur aðskilnaði ríkis og kirkju, og „ég geri ráð fyrir að hann hefði óskað eftir athöfn í Hvíta húsinu.“ Duke var ekki alvara. Hann var sjálfur kaþólikki og vissi, að þetta var óhugsandi. Tilgangur hans var að koma af stað alvarleg- um rökræðum um málið, og það tókst honum eins og hezt varð á kosið. Ilann hélt áfram að henda á þá kosti, sem fylgdu útfararathöfn, sem færi ekki fram samkvæmt sið- um neins ákveðins trúarflokks, unz hann var farinn að minna á Únítara í málflutningi. Því fleira sem liann sagði, þeim mun meira reigði Sargent Shriver hnakkann. Að lok- um tók Sarge fram í fyrir honum. Hann sagði strengdri röddu: „Fjölskyldan lætur veraldlega jarðarför ekki við- gangast.“ Duke hafði vakið andúð, en hann hafði náð tilgangi snum. „Þegar hann stakk upp á jarðarfararathöfn í Hvíta húsinu“, sagði Shriver síðar, „gerði ég mér ljóst að við yrðum að láta flytja messu fyrir Jack, og ég sá að það væri óviðeigandi að flytja messu í Hvíta húsinu.“ Þar eð 1960 hafði verið dregin skörp markalína milli þess, sem Guðs var, og hins, sem keisaranum tilheyrði, var aðstoðarmönnum Kennedys þetta miklu hetur ljóst en ráðunautum nokkurs forseta af mótmælendatrú liefði verið. Það varð að jarða John Kennedv sem kaþólikka liæfði. En hann hafði líka verið þjóðarleið- togi allra Bandaríkjamanna, svo að Shriver pantaði tvo bænastóla í austurherhergið, ætlaða kenriimönnum frá öll- um trúarflokkum, þar á meðal þeim grísk-orþódoxa. Honum til furðu tók Ted Clifton þá lil máls og npplýsti að guðs- mennirnir væru þegar mættir — komnir til hússins og reiðu- búnir til knéfalls. Klerkar frá öllum trúarf-lokkum höfðu hringt og boðið sig fram lil hæna. Þeir höfðu allir lesið Houston-yfirlýsingu Kennedys og skildu afstöðu hans full- komlega. Þeir hugsuðu ekki til lians sem kaþólsks forseta, heldur forseta Bandaríkjanna, og liver þeirra um sig vildi hiðja sinn guð fyrir forseta sinum. í augum Bills Walton voru þeir „viðfelldnir, góðviljaðir og nærgætnir menn, sem reyndu að vera ekki fyrir og vissu ekki alveg hvað gera skyldi, því að ennþá var sá ókominn, sem þeir ætluðu að hiðja fyrir.“ f rauninni var korna þeirra ein út af fyrir sig merkilegt atriði. Áhrif Jolins Kennedy voru ekki enn þrot- in. Liðinn hafði hann komið á þingi með öllum kristnum trúarflokkum. Dómsmálaráðherrann varð óþolinmóður. Klukkan tíu hafði Godfrey McHugh fullvissað hann um, að þau yrðu reiðuhúin til brottfarar af sjúkrahúsinu um miðnætti, en um miðnætti hafði líksmurningin jafnvel ekki hafizt enn. Meðan á biðinni stóð, höfðu nokkrir viðstaddra rifið sig upp úr sljóleikanum, seni til þessa hafði gagntekið ])á. Jean Smith sagði George Tliomas að sækja ujpþáhaldsföt og hindi forsetans lil Hvíta hússins, og liann lagði þegar af stað eftii1 þeim ásamt tveimur öryggisvörðum. Ken 0‘Donnell afhenti Boh Kennedy vasabók forsetans. Þá sagði Ken fastmæltur: „Jackie, ég ætla að ná í liringinn fyrir þig.“ Þetta hafði sótt á liug hans síðan hann ýfirgaf Parkland-sjúkrahús. Niðri í likhúsinu talaði hann við dr. George Burkley, sem losaði hringinn og stikaði af stað með hann framhjá 0‘Ðonn- ell. Á seytjándu hæð gaf Burkley dómsmálaráðherranum eft- irfarandi skýringu: „Ég ætla að fá henni hann sjálfur, svo að ég sé viss um að hún fái hann.“ Boh Kennedv vék til hlið- ar, og inni i litla svefnherberginu aflienti líflæknir forsetans ekkju hans hringinn og reyndi að koma orðum að sálarkvöl sinni. Staði-ejaidin var sú, að hann hafði aldrei verið viss um að- stöðu sína i þjónustu Kennedyhjónanna. I hlöðunum liafði dr. Janel Travell alltaf skyggt á hann, og dr. Burkley, sem var úr sjóhernum, hafði stundum virzt smásmugulegur og mjög haldinn þeim ríg, sem oft hregður fyrir milli marina úr hinum ýmsu greinum Bandaríkjahers. Vorið áður hafði Robert Kennedy og Lyndon Johnson — gerólíkir menn, sem gerðu sitt ítrasta til að komast hjá árekstrum. En stundum sárnaði þeim hvorum við annan. 28 VIKAN 14- tbl-
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.