Vikan


Vikan - 10.08.1967, Side 44

Vikan - 10.08.1967, Side 44
Expó Framhald af bls. 29. fæturna. Kringum okkur er skvaldrað á ensku og frönsku, — franskensku og enskufrönsku og við rifjum upp það fyrir okkur að við vitum ekki hvar við eigum að fara úr metrónum og þaðan af síður strætónum þegar við förum heim. Hljómar þá ekki glað- leg rödd við hliðina á okkur: — Týpiskir skandinavar! Geta val- ið úr dýrustu krásum allra þjóða en hafa ekki lyst á neinu nema sullinu úr SAS! Og svo sezt hún hjá okkur með rjúk- andi kaffið sitt og brosir bjart, hún Þórdís Árnadóttir; hún er reyndar að vinna en jafnvel ís- lenzkir þrælar á Expogrund fá fimm mínútur í kaffi við og við og á meðan segir hún okkur eitt og annað um Expo, því á Expo er varla annað umræðuefni til. Svo er kaffið búið og hún er þotin aftur. Samt næðir ekki lengur eins kalt um fæturna á okkur. Okkur rámar meira að segja í hvar við eigum að fara úr metrónum og það verða ein- hver ráð með bússinn. Og af því að Kaninn er þarna alveg hjá metrónum væri kannski ekki fráleitt að líta inn og byrja svo á honum af fullum krafti með morgninum. Svo rennur upp nýr dagur, sjálfur aldarafmælisdagur sam- einingar Kanada, 1. júlí. Okkur þótti nóg um manngrúann dag- inn áður, en íslendingamir sögðu okkur, að það væri fámenni. Við sjáum það líka þennan morgun. Sólin skín, en það er móða í lofti. Töluverður vindur, svo ekki er óþægilega heitt. En fólks- mergðin er eins og á Arnarhóli 17. júní, maður við mann, varla smuga á milli. Biðröðin við bandarísku kúluna mjög löng, enda er þess gætt að hleypa ekki svo mörgum inn í einu að eng- inn geti séð neitt. Bandaríkin eru það stórveldi, sem hæst ber víðast um heim. Enda er kúlan þeirra á Expo ein þeirra, sem allra mest ber á. Hún er tiisýndar líkust því mynstri, sem maður bjó til sér til dægra- styttingar í skólanum hér í eina tíð, þegar áhuginn var ekki allt- af bundinn við námið: Pikka ósköpin öll af punktum á blað og teikna svo þríhyrninga með því að draga strik á milli punkh anna. Strikin eru rammarnir, sem halda kúlunni saman, á milli þeirra er svo glært plast. Á daginn lýsir sólin upp þessa glerhöll, en þegar dimma tekur, fyllist hún innri ljóma. — Mér fannst bandaríska kúlan alltaf mjög falleg og eiga vel heima í sínu umhverfi. Þegar kemur þar inn úr dyr- um, beinist leiðin að rennistiga, sem liggur upp á fyrstu hæð. Við hliðina á honum er flenni- stór mynd af L. B. Johnson, sem hefur tekið ofan gleraugun og horfir alvarlegur í bragði yfir gestahópinn. Þegar upp kemur, rekur maður fyrst augun í sýn- ingarskápa með fornum listmun- um, sem frumbyggjar Ameríku, indíánarnir, hafa gert. Síðan liggur leiðin kringum svera súlu, og á henni hanga gítarar og fleiri strengjahljóðfæri. Þessi hljóð- færi eru öll í eigu frægra, ame- rískra listamanna, segir þar á spjaldi hjá, sem túlka í tónlist sinni, hvort sem er söngur, þjóð- lagaraul, rock'n roll eða „nýrra rokkið“, hugmyndaauðgi og vídd hins ameríska anda. Hér er gít- ar Burl Yves, rafmagnsgítarar The Kingsmen, Monkees, Chet Atkins; venjulegir gítarar úr eigu Peter, Paul and Mary, raf- magnsgítar Elviss Prestleys og fleiri og fleiri. Og gítarinn er ekki aðeins þjóðsagnagripur í bandarísku þjóðlífi, sem nú er aðeins til að horfa á hér uppi á vegg, því tvívegis á göngu okk- ar upp á þessa hæð rekumst við á hópa bandarískra unglinga, sem hafa tekið sér stöðu og syngja bandarísk þjóðlög við eigin gítarundirleik. Þetta virð- ast ekki vera fyrirfram þjálfað- ir hópar, heldur aðeins ungling- ar sem eru hér á ferð og spila og syngja af því þeir hafa gam- an af því. Þegar okkur ber að síðari hópnum er hann að syngja um ferðina niður Missisippi nið- ur að Mexíkóflóa. En sönnum föðurlandsvinum er ekki nóg að heyra sungið bara um einhverja staði innan Bandaríkjanna og að söngvurunum vinda sér ung hjón og vilja fá að heyra eitt- hvað um Texas. Og fá ósk sína uppfyllta. Hér er heil deild með brúðum af öllum stærðum og gerðum. Sumar eru ótrúlega eðlilegar, til dæmis er hér úti í horni brúða, sem er svo nákvæm eftirlíking af grettum, rauðbláum nýfæð- lingi í skírnarkjól, að það er nánast óhugnanlegt. Það sem mest ber þó á í þessari deild er hár og breiður standur með af- ar ófríðum tuskubrúðum af ýms- um stærðum, allar þessar brúð- ur eru nær eins að útliti fyrir utan stærðarmismuninn. Ég er kominn svo langt að ég sé ekki lengur á spjaldið, sem fylgir, og mannastraumurinn er of þungur til að hægt sé að komast aftur til baka, en mig minnir að þess- ar brúður séu af tveimur kynj- um og heiti karlkynið Andy en kvenkynið Ann, og frægð þeirra eigi sér lítil takmörk. Að sjálf- sögðu eru þau bandarískir þegn- ar. Eitt er það, sem Bandaríkja- menn hafa í ekki minni mæli en aðrir, og það eru ýmsar hvim- leiðar skepnur, bæði spendýr, skordýr og skriðdýr. Maðurinn byrjaði snemma að finna leiðir til að losa sig við þessi óþæg- indi, og hér á bandarísku sýn- ingunni eru nokkrar fornar gildr- ur, sem Ameríkumenn hugsuðu upp og smíðuðu til þeirra nota. Hér er til dæmis músagildra, sem fljótt á litið virðist afar flókin smíð og hugvitsamleg. Ekki er glöggt að sjá, hvernig hún hefur unnið, en líkast er sem hún hafi safnað í sig reið- innar fjölda í einu. Músin gekk í hana upp eftir brú, sem snarað- ist yfir, þegar músin var komin ákveðið langt yfir miðju; um leið féll annar hluti músabrúar- innar á sinn stað til að lokka næstu mús. Flugugildrur eru hér margar, mest búnar til úr flösk- um og glerkútum með litlum götum á lokunum, sem flugurn- ar hafa átt að álpast inn um en eiga erfiðara með að komast út, ef ekki hefur þá verið eitthvað límkyns í ílátunum til að stöðva þær að eilífu. Kannski hafa flug- urnar líka bara sprungið úr hita ofan í þessu. Á þessari hæð má glöggt sjá. að Bandaríkjamenn eiga auðvelt með að skopast hóflega að sjálf- um sér og jafnvel birta sér ým- iss vandamál í léttu Ijósi gaman- seminnar. Ef til vill er sá eigin- leiki heilladrýgri en margt ann- að í fari þeirrar stóru þjóðar og líklegri til að fleyta henni yfir margháttaða erfiðleika. Spaug- semi þessi birtist meðal annars í léttum, einföldum skopteikn- ingum, sem hanga hér víða á veggjum, en ein þeirra er þó lang eftirtektarverðust. Það er teikning af húsmóður, sem situr í stól með hárþurrku um höfuð- ið og barkinn liggur í annan endann á ryksugunni. Við hinn endann stendur svo eiginmaður- inn með svuntu um sig miðjan og mundar sogbarka ryksugunn- ar. Þannig skýra Bandarikja- menn í léttum dúr fyrirbrigði, sem er töluvert vandamál hjá þeim víða: Konan er að verða aðeins puntudýr með ótakmark- aðan frítima, en karlinn verður ekki einasta að þræla fyrir dag- legu brauði þeirra, kjúklingum, hamborgurum og sjússum, held- ur verður hann líka að sjá um heimilisverkin að langmestu leyti. Frá þessari hæð verður helzt ekki komizt utan eina leið: Upp einhvern lengsta — ef ekki allengsta — rennistiga heimsins. Hann er nær 40 metrar á hæð og nær upp á efstu hæð. Þar kemur maður upp á háan pall hringlaga með háum handriðum í kring og veitir víst ekki af, því sé stiginn góði um 40 metr- ar, er varla minna en svo sem 55—60 metra fall hér ofan af pallinum þar sem hæst er og ofan á styttur frá Páskaey að falla. Yfir miðjum pallinum er stór, hringlaga hjálmur. Undir honum á maður að hafa það á tilfinn- ingunni, að maður sé í geimferð. Á innri brún hans er varpað í sífellu litmyndum af hinum ýmsu stigum geimferða og úr málmgjallandi hátölurum innan í honum glymja í sífellu fjar- skiptasamtöl aðlútandi geimferð- um. Hljóðið er svo gjallandi í hátölurunum að ekki verður greint nema orð og orð á stangli, en lítið sem ekkert samhengi, enda leiddist mér heldur undir þessu gjallarhorni og hafði enga tilfinningu því líka, að ég væri í geimferð. — Að myndunum slepptum, — sem er auðgert, því þær sjást afar illa — var þetta öllu líkara því að reyna að hlusta á íslenzka útvarpið aust- ur á fjörðum: Þá sjaldan að eitt- hvað heyrist, eru það óskiljan- leg hljóð. Innfæddir Ameríkan- ar voru afar hrifnir af þessu; til dæmis eru hér komin hjónin frá Texas, sem vildu ekki láta syngja fyrir sig um Missisippi og Mexí- kóflóann áðan; þau stara hér í leiðslu á ógreinilega bjarmana af litskuggamyndum innan á hjálm- brúninni og sýnast gagntekin. Þegar kemur undan hjálmin- um, verður fyrir manni hlutur, sem mér finnst ólíkt skemmti- legri, en það er geimfarið, sem hann Shephard fór upp í forð- um daga, það var fyrsta mann- aða geimflugið fr'á Bandaríkj- unum. Þetta er litil dós, líkt og trekt í laginu, og sést ekki inn í hana nema gegnum glugga á hliðinni. En þar má glöggt sjá, að Shephard hefur ekki haft mikið svigrúm. Annars staðar hér í kúlunni, á leiðinni niður, eru stólarnir, sem gerðir voru handa þessum fyrstu geimförum. Þeir eru allir smíðaðir eftir máli, hver stóll nákvæmlega handa sínum manni, og þá sér maður betur, að það er ekki ástæða til að vera með stór geimför, því stólarnir ná hálfa leið utan um geimfarana og þeir eru ólaðir ofan í þá, svo þeir hafa ekki mikla möguleika á að sprikla hvort sem er. Hér er líka ann- að geimfar, eins í laginu, en miklu stærra. Það hefur verið setl á loft og tekið niður aftur, það á að geta tekið þrjá, þegar því verður loks trúað fyrir lif- andi mönnum í geimferð. — Hér og þar um loftin eru svo alls konar tæki geimfluginu tilheyr- andi, eins og miðunarstöðvar, radar og annað þess háttar. Og efst í kúlunni, drjúgum hærra en efstu sýningarpallarnir, eru svo þrjár þandar, litsterkar fall- hlífar, en þeirra hlutur er kann- ski ekki hvað veigaminnstur í sambandi við mönnuð geimflug, þegar allt kemur til alls. Á heimssýningu, þar sem sýn- ingar hinna ýmsu landa og deilda eru byggðar upp á táknrænan hátt, freistast maður ósjálfrátt til að líta á það sem táknrænt fyrir bandarískan hugsunarhátt, að geimferðirnar skuli hæst sett- ar en tunglið sjálft aðeins fyrir 44 VIKAN 32-tbl-

x

Vikan

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.