Vikan


Vikan - 10.08.1967, Page 49

Vikan - 10.08.1967, Page 49
(loftpúðaskipum), sem þeir kalla Sormovits, en í sýningarskápum í kring eru svo al-óskyldir hlutir sem þessar frægu, rússnesku brúður, sem upp á síðkastið hafa reynzt ágætis smygltæki, því eng- inn nennir að taka þær í sundur allt til innsta kjarna. Plastið ryður sér ákaft til rúms í flestum greinum iðnaðar og framleiðslu. Sovétríkin eru þar sízt annarra eftirbátar. Hér má sjá meðal annars skipsskrúfu með blöðum úr plasti; þvermálið er þrír metrar. Þetta lítur út fyrir að vera mjög sterkt. Eitt af því, sem Sovétmenn gera hér fallega, er myndaupp- stilling, sem nær í boga, svo að segja yfir þveran vestari hluta þessa salar. Annars vegar sýnast þetta vera háabstrakt myndir eða symból, en hins vegar reynast þetta hreinar ljósmyndir af ýmsu því, sem einkennandi má telja fyrir fiskveiðar, sjávarútveg og siglingar Sovétmanna. Á lágum borðum eru þeir svo með líkön af atómstöðvum, stöðvum til að vinna ferskt vatn úr sjó, jafnvel vel skipulögðum íbúðahverfum. Við höldum áfram að reika um sýninguna. Uppi á annarri hæð víkur sér að mér enskumælandi maður og segir: — Ég sé, að þú ert frá pressunni. Skilur þú allar þessar vélar? Ég varð að viður- kenna, að mér gengi það ekki nógu vel. Þá leit hann á mig hugsi og spurði: — Heldurðu, að mér gengi það nokkuð betur, ef ég fengi mér einn vodka? Uppi á þriðju hæð sjáum við aftur nokkuð tæknilegt, sem vek- ur áhugann. Það er litasjónvarp. Það er verið að varpa út sjón- varpssendingu frá tízkusýningu, sem á sér stað niðri á hæðinni fyrir neðan, og litirnir hér hjá Rússunum eru merkilega góðir. Sjónvarpið er skýrt og litirnir nærri sanni. Eins og annars stað- ar hér, þar sem eitthvað er sýnt á skermi, sitja Ameríkanamir eins og stjarfir og stara. Aðeins einn viðstaddra hefur notað sér þægilegan stól til að hvílast í með lokuð augu og kollinn rorr- andi ofan á bringu. Þetta er sjálf- sagt ekki Ameríkani. Uppi á þriðju hæð er ýmis- konar listiðnaður, vasar, útsaum- ur, tesett, brúður í þjóðbúning- um, freskómálverk, leirker, kryst- all, útskurður, og fleira, og yfir þessu hangir ýmislegt varðandi geimferðir. Hér er ekki mikið um skýringar, en þetta stóra þarna, silfurgljáandi og svart með öng- um út úr, nýtt og ónotað og hef- ur aldrei komið öðru vísi út í geiminn en hangandi hér neðan í spottum, þetta er greinilega rússneskt geimfar. Efsta hæðin er tileinkuð him- ingeimnum. Hér er önnur lítil kúla áþekk þeirri sem fyrr er lýst. Það er eftirlíking af hylk- inu, sem fyrsta gervitunglið var í. Þeir eru líka með tungl- ið eins og vinir þeirra vestan hafsins, öðru vísi gert þó, því þeir hafa hér gert líkan af bak- hlið tunglsins á lóðréttri plötu um það bil mannhæð í þvermál, þetta er líka mishæðótt eins og tunglmynd Bandaríkjamanna, með gígum og öðru eins og til heyrir. Við suma gígana eru skráð nöfn, hér er til dæmis Arkímedes, Kóperníkus og fleiri og fleiri. Hér á bakhlið tunglsins hefur einhver gert það, af skömmum sínum lík- ast til, að líma kattarauga með glæru límbandi. Á sömu hæð eru þeir líka með tvo hringlaga klefa, annan með panórama af tungl- inu en hinn af Venusi. Það eru biðraðir við þessa klefa, því hér á fólk að geta fyrirhafnarlítið notið þeirrar tilfinningar að þykja sem það sé í geimferð. Við fáum að skyggnast inn bakdyra- megin í Venusarklefann en það er ekki nóg til að fyllast geim- f erðatilf inningu, í flugvéladeildinni sjáum við meðal annars stóra Þyrlu, sem getur tekið og flogið með á palli milli hjólanna heilan strætisvagn, og það þótt meira væri. Hámarks- þungi, sem þyrla þessii getur flutt, er um 43 tonn, og báknið má vera þrír metrar á hæð. Með- alflughraði kvað vera 180 km á klst., en hámarkshraði 235 km/ klst. Hámarksvegalengdin er 250 km. Og hér er líka gríðarstór þota, Yljusin 144, með fellinefi svipað og Concord hljóðhverfan brezkfranska á að hafa. Yljusin 144 á líka að vera hljóðhverfa (supersonic). Að öðru leyti eru ekki miklar upplýsingar um hana. Á leiðinni niður aftur komum við í þann hluta listdeildarinnar, sem helgaður er myndlist. Hér er allt með öðrum svip en hjá Bandaríkjamönnunum, og ein- hvern veginn finnst mér þetta meiri listaverk í þeim skilningi, sem venjulega er lagður í það orð. Það fyrsta, sem við komum að, lítur einna helst út eins og mósaík með birtu í gegn. Þetta verk er eftir K. Morkunas og heitir „Sálmur til vinnunnar,“ gert úr lituðu og klofnu gleri. Þetta er sett framan á kassa með ljósum innan í, og verður ansi fallegt. Við fyrstu sýn virðist það full- komlega abstrakt, en við nán- ari skoðun má greina í því ýmis smáatriði, sem mynda heild, svo sem andlitsmyndir og fleira. Hér er líka bókasýning, en síðan taka við olíumálverk, gömul og ný; höfundanöfnin eru meðal annars Riloff, Nesteroff, Kromas, Ser- off, og fleiri og fleiri. Hér er gamaldags en þó ný- stárlegt málverk, sýnir ísfláka með kletta á báðar hendur, tré fremst á myndinni en sandur fyrir miðju niður að ísflákanum og þar staulast gömul kona og vindurinn feykir til pilsinu henn- ar. Undir klettinum lengst til vinstri er fólk á sleða. Það ó- venjulega við þetta fallega mál- verk hér er flugvél, sem kemur inn í myndina frá hægri, gul og rauð, með hvíta rák á eftir sér gegnum frosthimininn. Listamað- urinn heitir Nissky, og hann kall- ar myndina „Yfir snæinn.“ Skammt hér frá er höggmynd af stórum, vöðvamiklum manni, nöktum, með vélbyssu í annarri hendi en sleggju í hinni. Um lendar gengur hann út í eitt við grjótið, sem hann er höggvinn úr, og að aftan er kletturinn ó- mótaður. Andlitið er svipmikið, harðleitt og fráneygt, og kannski gáfulegra en von er til með svona vöðvabákn. Höfundurinn er Vuc- hecich, og verkið tileinkar hann orrustunni um Stalingrad. Það heitir „Á verði til dauðans.“ Um leið og við förum frá þess- ari deild, göngum við gegn um sal sem kynnir umheiminum heil- brigðiseftirlit í Sovétríkjunum, þeim hluta þess sem fjallar um heilsugæzlu mæðra og barna. Það er skýrt með ljósmyndum, sem lýst er í gegn um, en í kring eru táknrænar myndir af blómum og fiðrildum, gerðar með svörtum og hvítum strikum, afar fínleg- ar og fallega gerðar. Nú, þegar meira en vika er liðin frá því að ég gekk um rúss- neska skálann, get ég ekki rifjað upp mikla fræðslu um Sovét eða kallað að kynni mín hafi aukizt af þeim þjóðum þrátt fyrir hálf- an dag í skálanum stóra á Expó. Hins vegar minnist ég þess, hve margt var þar fallegt og fíngert, hve þar var notalegt inni, þrátt fyrir ýmiss konar tæknihluti sem leikmaður botnar lítið eða alls ekkert í. En skálinn sjálfur, gerð hans og arkítektúr, það er nokkuð, sem ekki gleymist svo glatt. Skál- inn er með þeim stærstu á sýn- ingunni, allar hliðar úr gleri. Þakið er með mjúkri sveigju og lægst í miðjunni. En það sem sérkennir skálann eru tveir vaff- laga bitar, sem ganga frá undir- stöðunni miðri og upp undir þak- ið að aftan og framan. Það eru þessir tveir bitar, sem halda hús- inu uppi, það hvílir eingöngu á þessum tveimur punktum, þar sem vöffin koma niður. Þetta er mikið mannvirki, bæði tækni- lega og hvað arkítekúr snertir, og mikil huggun að frétta eftir á að Rússar ætli að flytja skál- ann heim að Expó lokinni og að hann á að fá að standa þar. Rúss- neskir arkítektar teiknuðu skál- ann og eru höfundar að hugmynd- inni, en ítalskt verktakafyrirtæki var fengið til að annast uppsetn- ingu hans alla á Expó. Ekki verð- ur annað séð, en ítölunum hafi tekizt vel til og ætti smíðin held- ur að auka við hróður þeirra en hitt. Ég hef nú leitast við að gefa lesendum nokkra hugmynd um hallir risanna, Bandaríkjamanna og Rússa. Hvorug þeirra er þó í flokki þess allra bezta, sem skálar einstakra þjóða sýna á Expó. Líklega er enginn skáli fjölsóttari og að mörgu leyti for- vitnilegri en sá Tékkneski. Við komum að honum síðar, en í næstu grein ætlum við að bregða upp nokkrum myndum af fólkinu á Expó, gestunum. Það er sund- urleitur hópur og margvíslegur í öllu fasi, en án þessa hóps hefðu skálarnir einir orðið lítils virði, það er fyrst og fremst hin gífur- lega aðsókn að Expó ‘67 sem ger- ir það að verkum, að þessi heims- sýning er talin með þeim merk- ari, sem haldnar hafa verið. Og þriðja greinin — hún verð- ur um íslenzku deildina! UNGP1IU YNDISFRIÐ býður yður hií landsþekkta konfíkt fri N ö A. HVAR E R ÖRKIN HANS NOA? hal er allUf saml lelkurinn i henni Ynd- Isfríð okkar. Hún hcfur fallð örkina hans Nóa olnhvers siaðar i blafiinu og heitir fóðum verðlaunum handa þeim. sem eetur fundið örklna. Verðlaunin eru stór 'kon- íektkassl. fuliur af bexta konfekti, og framleiðandlnn er auðvlUfi Sælfsetisferð- in NAi. Nafn Heimlii ÖrklB tr á bli. Siðast er drefið var hlaut verðlaunin: Halla Pálsdóttir, Rauðagerði 26. Vinningaima má vitja í skrifstofu Vikunnar. 32. 32. tbi. vncAN 49

x

Vikan

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.