Vikan - 12.10.1967, Page 24

Morfil á fistiriaiin lam
Framhald af bls. 13.
forstjórinn hikaði eitthvað áð-
nr en hann svaraði, og Alstadt
skildi strax að það var engan
veginn auðvelt að þurfa að
segja frá því, þótt honum hefði
þótt einhver gesta sinna grun-
samlegur.
— Ég hef verið að velta þessu
fyrir mér, en ég get ekki bent
á neinn sérstakan, sagði for-
stjórinn loks.
Nokkrir gestir sátu í af-
greiðslusalnum og blöðuðu
óþreyjufullir í gömlum blöðum.
Lögregluþjónn, sem greinilega
var frá Lillehemmer, stóð við
afgreiðsluborðið, en sneri sér
strax við, þegar þeir komu inn.
— Þessa leið, sagði forstjór-
inn, og gekk á undan honum
upp tröppurnar. Líkið lá í sömu
stöðu og það hafði verið, eftir
að næturvörðurinn hafði ýtt
því um koll . . . Alstedt stóð
drykklanga stund og horfði á
það.
Annar sérfræðinganna kom
með brunaöxina. Á annarri hlið
skaftsins var axarblað, en á
hinni hliðinni var hamar. Það
þurfti ekki sérfræðing til þess
að sjá, til hvers hún hafði ný-
lega verið notuð, en samt fund-
ust ekki nýleg fingraför á henni.
Bremann forstjóri sagði, að eng-
inn hefði snert á öxinni, fyrr en
í nótt.
Alstedt rannsakaði varlega
vasa Krinners. Hann fann
sígarettuveski, munnstykki,
kveikjara og nokkra peninga-
seðla. Og í öðrum vasa fann
hann umslag. Hann tók það og
hristi. Bréfmiði féll úr því og
á gólfið. Hann setti upp hanzka
tók bréfið og breiddi úr því.
Hann las:
Þér eruð víst hrifnir af pen-
ingum konu yðar, ekki satt? En
það er ekkert vit í því, að þér
sitjið einir að þessu. Ég, t.d., vil
gjarnan fá eitthvað af þeim,
svo sem eins og 5000 kr. eða
svo. Viljið þér biðja konu yðar
að útfylla tékka, og hafa eina
línu auða, svo að ég geti fyllt
út mitt nafn, þegar ég fram-
vísa honum. Þér skuluð seinna
fá að vita, hvar þér eigið að
skilja tékkinn eftir. Ef þér gerið
þetta ekki, fær konan yðar að
vita um ástarsambönd yðar.
Það var auðvitað engin undir-
skrift, ekki einu sinni X eða
eitthvað í þá áttina.
— Óvenjulega heimskulegt,
sagði Alstedt.
— Hvað er þetta, spurði for-
stjórinn ákafur. — Hvað er
heimskulegt?
-— Æ, ég tók nú heldur mikið
upp í mig, svaraði Aistedt. —
Athugaðu, hvort það eru nokk-
ur nothæf fingraför á þessu,
bætti hann síðan við, sneri sér
að öðrum hjálparmanni sínum
og rétti honum umslagið og bréf-
miðann.
— Jæja, sagði hann svo og
sneri sér aftur að forstjóranum.
— Hvað gerðist hér á hótelinu
í gærkvöldi? Hefur eitthvað sér-
stakt átt sér stað, meðan þessir
gestir hafa verið hér.
— Ég hef talað við nokkra
gesti, sagði Bremann, og það
hefur sýslumaðurinn líka gert.
Lögregluþjónninn frá Lille-
hammer situr nú með þeim inni
í borðsalnum og tekur skýrslu.
Sérfræðingurinn kom í því
aftur með bréfið, og tiikynnti
Alstedt, að það væru engin
fingraför í því, nema hins látna.
Hins vegar sagði hann, að það
væri ilmvatnslykt af því.
Anstedt fékk svo að vita um
þann orðróm, sem hafði farði
af sambandi Krinners og leik-
konunnar. Hann bað um að fá
að tala við leikkonuna. Honum
var sagt að hún sæti í borðsaln-
um eða í reykslnum.
Alstedt gekk niður og heils-
ði sýslumanninum og lögreglu-
þjóninum frá Lillehammer, og lét
síðan kynna sig fyrir Rósu Lind.
Það var eins og leikkonan væri
hrædd.
— Ég vildi gjarnan fá að tala
við yður einsiega, sagði Alstedt,
— á herbergi yðar. Hún kink-
aði kolli og lagði af stað.
Herbergið var snyrtilegt og
þar var allt í röð og reglu. Al-
stedt tók upp umslagið og bréf-
ið. — Vilduð þér vera svo góð-
ar að lykta af þessu, sagði hann.
Alstedt fylgdist vel með því
að henni brá ekki við að sjá
bréfið, en henni brá, þegar hún
fann lyktina.
—• Þetta er sama ilmvatnsteg-
und og ég nota, hvíslaði hún
og horfði niður á snyrtiborðið.
— Einmitt það. En þekkið þér
þá þetta umslag og þetta bréf?
Hafið þér séð það fyrr?
— Nei, svaraði leikkonan.
Hún talaði lágt, en það hljóm-
aði sannfærandi.
— Þér vilduð ekki vera svo
vænar að skrifa nafnið yðar með
blokkskrift, spurði Alstedt. —
Gjarnan á þetta umslag.
Hún tók við umslaginu, — og
Alstedt til mikillar ánægju setti
hún nokkur fingraför á það í
leiðinni. Það var svo miklu
skemmtilegra, þegar slíkt kom
af sjálfu sér. Síðan tók hún sjálf-
blekung upp úr veskinu hjá sér.
Hún skrifaði nafnið sitt hægt og
örugglega. Hann leit á skriftina.
— Skrifið þér oft slíka skrift?
— Nei aldrei, — næstum aldr-
ei, hvíslaði hún hrædd.
Hún var frískleg. Alstedt
skildi Kinner vel, þegar hann
hugsaði um lýsingarnar á frú
Kinner.
— Takk fyrir, þetta er nóg,
— í bili, sagði hann og kvaddi.
Forstjórinn beið fyrir utan.
— Getið þér sagt mér, hvar
ég get fundið frú Kinner? spurði
Alstedt.
— Hún hefur fengið taugaá-
fall og er uppi á herbergi sínu
og neitar að tala við nokkurn
mann.
— Ég þarf að tala við hana,
sagði Alstedt stuttlega.
Frú Kinner lá á legubekk og
horfði upp í loftið. Hún anzaði
ekki bankinu, en Alstedt gekk
engu að .síður inn í herbergið,
og forstiórinn á hæla honum.
— Frú Kinner, sagði Bre-
mann, — Alstedt yfirlögreglu-
þjónn vill tala við yður.
Þá sneri hún höfðinu að þeim
og leit á þá tómum augum. Á
borðinu við hliðina á henni var
sódavatnsflaska, kúlupenni og
nokkrar töflur. Hún virtist vera
talsvert þung, en forstjórinn
hafði sagt að hún væri góð á
skíðum. Hún horfði nú fast á
Alstedt, og augnalok hennar titr-
uðu.
— Hafið þér nokkra peninga
á yður? spurði Alstedt.
— Nei, svaraði hún, og reis á
fætur. — Ég er vön að borga
með tékkum.
— Já, einmitt það, sagði bá
Alstedt. — En þér vitið, frú
Krinner, að ef maður yðar hefði
beðið yður um þúsund króna á-
vísun, og sagt, að það ætti ekki
að gefa hann út á neinn sérstak-
an, þá hefðuð bæði þér og hann
getað fengið að vita í bankan-
um, hver hefði leyst tékkann út,
eftir að hann hefði verið útfyllt-
ur.
— Já, auðvitað, sagði hún
dáuflega, og leit á Alstedt. —
En hann hafði hreina samvizku,
og þess vegna bað hann mig
ekki um peningana til þess að
borga fiárkúgaranum.
— Hvaða fjárkúgara?
—- Þessum, sem skrifaði bréfið,
sagði hún ákveðið, en skildi á
sama augnabliki, að hún hafði
talað af sér.
— Það eru aðeins ég og
fingrafarasérfræðingurinn sem
vitum hvað stendur í bréfinu.
Ég tók það úr vasa Krinners,
sagði Alstedt og lagði áherzlu á
hvert orð.
— Hann... hann fór svo illa
með mig... ég var eins og fífl
framan í öllu fólkinu. Hann var
skepna ... Hann átti þetta skil-
ið... æpti hún allt í einu upp.
— Hún er verzlunarkona og
á að vita allt um ávísanir. Það
var sérstaklega heimskulegt að
biðja um tékka, sem, ekki var
stílaður á neinn sérstakan. Og
enginn, — ekki einu sinni leik-
kona, — myndi setja ilmvatnið
sitt á kúgunarbréf. Hins vegar
gæti afbrýðisöm eiginkona
gjarnan notað ilmvatn ástkonu
eiginmannsins og keppinautar
síns sem undirskrift undir slík
bréf. Á þessu hóteli er lítill
vandi að komast inn á herbergi
annarra gesta, því það er venju-
lega ólæst. Og enn eitt atriði
var það. að undir venjulegum
kringumstæðum drepur fjárkúg-
ari ekki þann sem hann vill
kúga. Hann vonast eftir að fá
peningana, og í versta falli kem-
ur hann upp um það, sem var
grundvöllur kúgunarinnar, í
þessu tilfelii framhjáhald, sagði
Alstedt við Bremann forstjóra
og Eriksen lögregluþjón, þegar
þeir sátu að snæðingi skömmu
áður en flugvélin átti að leggja
af stað til Osló.
— Ég verð að kannast við, að
sambandið milli gestanna hefur
verið sérstaklega frjálslegt hér
á hótelinu, sagði Bremann og
brosti. — Það verður víst á hvers
manns vörum innan skamms.
— Það var gott að lögreglu-
þjónarnir snertu ekki á neinu,
áður en þeir komu frá Osló,
sagði hann við Eriksen. — Yfir-
lögregluþjónar eiga það nefni-
lega til að verða talsvert sár-
ir, þegar embættismenn standa
upp frá skrifborðunum og leysa
vandamálin.
— Já, yfirlögreglumenn hafa
líka þau sérréttindi að mega
vera svolítið sárir, sagði Al-
stedt, og bað um aðeins meira
af reyktum lax. — Reyktur lax
er það bezta, sem ég fæ, •—• og
staða yfirlögreglumannsins jafn-
ast ekki á við slíkt sælgæti. En
staða lögreglumannsins, gerir
hún það?
☆
24 VIKAN «■ tbI'