Vikan - 12.10.1967, Blaðsíða 39

Það fyrsta sem Yvonne frétti,
þegar hún steig á land, var að
Charles væri kominn til Englands
Sú frétt blasti við henni á forsíðum
allra blaðanna:
„De Gaulle fyrirliði frjálsra
Frakka."
Eftir fleiri stunda angist tókst
Yvonne loks að hafa upp á síma-
númeri mannsins síns í London.
begar hann heyrði rödd hennar,
sagði de Gaulle ofur rólega: — Ó,
þú ert þá loksins komin. Það er
gott, vina mín, náðu í næstu lest
til London. Ég bíð bín á Padding-
ton stöðinni.
Eftir töluverðan flæking, fékk de
Gaulle fjölskyldan fastan bústað, í
litlu húsi ( Berkhamstead. Þanqað
kom hershöfðinginn til að vera með
fjölskyldu sinni um helgar, ef starf
hans leyfði það.
Philippe var einhversstaðar á
Norðursjónum, í herþjónustu á einu
af skipum Frjálsra Frakka. Elísa-
beth var í klausturskóla ( Shrops-
hire.
Yvonna og Marguerite, hin
trygga kennslukona, skiptu með sér
húsverkunum. Yvonne söng ekki
lengur, en hún var farin að sitja
langstundum við píanóið.
Charles, sem nú var hlaðinn á-
hyggjum á ný, þurfti sennilega að
berjast við bandamenn sína, ekki
síður en við óvinina, þoldi ekki
hljómlist konu sinnar:
— Hættu þessu, Yvonne, öskraði
hann, — ég þoli þetta ekki!
Þegar Bandamenn lentu í Norður-
Afríku, árið 1942, fluttust de
Gaulle hjónin til Algier. Þar kast-
aði Yvonne sér út ( velgerðarstarf-
semi, reyndi að hjálpa frönskum
fjölskyldum sem voru í útlegð, og
að sinna nauðstöddum börnum,
bæði frönskum og innfæddum.
Þegar hitinn varð óbærilegur,
fluttist fjölskyldan til Kabyliafjall-
anna og dvaldist þar í nokkrar vik-
ur, í skógarvarðarkofa.
Svo kom sumarið 1944, og
Frakkland varð frjálst. Nú gat fjöl-
skyldan loksins farið að hugsa um
að lifa í friði á La Boisserie.
En það átti nú ekki að verða
þannig. Charles var ekki búinn að
Ijúka skyldum slnum, og það liðu
tvö löng og erfið ár, þangað til
Yvonne gat hreiðrað um sig ( skóg-
inum sínum, og notið ilmsins úr
garðinum sínum, sem alltaf var
fullur af blómstrandi baunagrasi.
Svo var það í byrjun ársins 1946
að Charles fannst hann vera búinn
að fá nóg af þessum furðufiskum,
sem flutu upp á yfirborðið, eftir að
Frakkland varð frjálst, eins og froða
á sultupotti, og reyndu að hrifsa
til sín völd. Hann sagði upp starfi
sfnu.
Sumarið 1946, var yndislegasta
sumar sem komið hafði ( Colombey
í mörg ár. Baunablómin, sem plant-
að hafði verið út um vorið, voru
bæði fögur og angandi. Ilmur þeirra
blandaðist saman við þægilega lykt
af nýþvegnum þvotti og angan úr
sultupottum Yvonne. Það var nóg
að gera í húsinu, sem hafði verið
umhirðulaust, meðan á stríðinu
stóð.
Yvonne tók sannarlega til hönd-
unum, og hún var mjög hamingju-
söm, hún var loksins komin heim.
Colombeybúar muna eftir því,
þegar skömmtunin var sem verst,
á eftirstríðsárunum, að Madame de
Gaulle ók í gamla bílnum sínum
niður í þorpið, og stillti sér upp (
biðraðir við búðirnar, eins og hitt
fólkið.
Colombeybúar muna líka eftir
brosandi andliti hennar og einföldu
svörtu kápunni, sem hún var alltaf
í. Og þorpsbúar muna l(ka þegar
hún var að heimsækja Maríu, gömlu
konuna með barnssálina, sem al-
drei hafði þroskast, og færði henni
gjafir; poka með skömmtunar sæl-
gæti, eða hundrað franka seðil, eða
einfaldlega vönd af baunablómum.
— María er vinkona m(n, var
Yvonne vön að segja. — Hjarta
hennar er hreinna en hjörtu okk-
ar.. . .
„La Boisserie" endurómaði ekki
lengur glaðværar raddir barnanna.
Philippe var kyrr ( sjóhernum, á-
kveðinn ( að vinna frama á þeirri
braut; Elisabeth útskrifaðist frá Ox-
ford, og var nýgift de Boissieu,
höfuðsmanni.
Það var aðeins Anna eftir, Anna,
sem gladdi gömlu Maríu svo mikið.
En l(f Önnu var að fjara út.
Svo var það dag nokkurn, árið
1948, að óvenjuleg kyrrð hvíldi
yfir La Boisserie. Gluggatjöldin voru
dregin fyrir, vindutjöldin niður —
Anna de Gaulle var látin, eftir 20
ára þjáningar.
Hún var grafin í litla kirkjugarð-
inum ( Colombey. Næstum því allir
þorpsbúar fylgdu henni til hinzta
hvílustaðarins.
Eftir jarðarförina tóku de Gaulle
hjónin strax upp daglegar venjur á
Le Boisserie. Eftir messu á sunnu-
dögum stóðu Yvonne og Charles
hljóð við gröf dóttur sinnar í nokkr-
ar mínútur. Á gröfinni er einfaldur.
hvítur kross, og á hann er letrað:
„Anna de Gaulle, 1928—1948".
Svo lifnaði aftur yfir gamla hús-
inu. Nú voru það raddir barna-
barnanna, sem hljómuðu undir
sterkum röftum La Boisserie. Dag-
ar og ár liðu, og sorgin snerist (
gleði, einu sinni ennþá. Yvonne
var ánægð; hún hafði heimili sitt
og fjölskyldu, baunablómin og sult-
una sína.
Þá kom hið hræðilega vor, árið
1958. Uppreisn í Alslr, samsæri á
Korsiku og Frakkland sjálf á barmi
borgarstyrjaldar.
Einu sinni ennþá þurfti Frakk-
land á leiðtoga að hald, og einu
sinni ennþá sneru Frakkar sér til
mannsins, sem hélt uppi baráttu-
kjarki þeirra á árunum 1939—45,
en sem svo var afneitað af sama
fólkinu, sem hann barðist fyrir.
Og það var óhjákvæmilegt, Char-
les de Gaulle svaraði kalli föður-
landsins.
Kvöldið 18. ma(, rann svartur
breiðbíll út um hliðið á La Boisserie,
og ók á geysihraða í áttina til Par-
ísar.
Einu sinni ennþá hafði Yvonne
de Gaulle ekki haft tíma til að
setja niður í töskur sínar.
FORSETAFRÚIN.
Yvonne de Gaulle ákvað strax
! upphafi, að hin nýja staða henn-
ar, sem eiginkona forsetans, skyldi
ekki trufla fjölskyldulíf hennar, sem
hún mat svo mikils.
Hún renndi rannsóknaraugum yf-
ir Elysee höllina, þetta stóra 18.
aldar fyrirbrigði, á horninu á Fau-
bourg Saint-Honoré og Avenue de
Marigny, hinn opinbera aðseturs-
stað forseta Frakklands. Hún var
ekkert sérstaklega hrifin.
Hún hugsaði með sér, að það
væri hægt að gera þetta þægilegra
og heimilislegra. Það fyrsta sem
hún gerði, var að losa sig við hin
gömlu Lúðvíks XIV. húsgögn, og
fá sér þægilegri húsgögn, sem voru
meira í tízku þá.
Daginn sem maður hennar tók
formlega við forsetaembættinu í
Bourbon höllinni, mundi Yvonne allt
í einu eftir því að hún hafði lofað
Elísabeth, dóttur sinni að drekka
te hjá henni.
Hún læddist, án þess að nokkur
yrði hennar var, út um bakdyrnar,
náði í strætisvagn, og komst þannig
til dóftur sinnar.
Hún hefur alltaf verið með manni
sínum á ferðum hans erlendis, að
undanteknum einu eða tveim skipt-
um, þegar hann hefur aftekið það,
vegna þess að það voru hættuleg-
ar ferðir. Það var einu sinni, árið
1959, þá kom einn af þjónunum að
henni, þar sem hún var ( rólegheit-
um að þvo skyrtur manns s(ns, f
baðherberginu í sumarhöllinni ( Al-
s(r.
Napoleon sagði einu sinni:
„þeir sem fara snemma á fætur,
eiga allan heiminn". Bæði Charles
og Yvonne virðast fylgja þessari
reglu, því að þau fara alltaf á
fætur um sjöleytið á morgnanna.
Klukkan nákvæmlega 8.15, ekki
einni mínútu fyrr eða síðar, setjast
þau að morgunverðarborðinu. Morg-
unverðurinn er ósköp einfaldur,
brauðsnúðar með smjöri, og kaffi.
Það er sérstaklega Charles, sem
ber mikla virðingu fyrir stundvtsi,
og það hefur hann alltaf gert,
vasaúrið hans stöðvaði byssukúlu,
og bjargaði þannig l(fi hans, árið
1916.
Klukkan 9 er Charles kominn á
skrifstofu s(na, og þá byrjar dag-
urinn raunverulega fyrir Yvonne.
Fyrst af öllu kemur hún boðum sín-
um til yfirmatsveinsins, Monsieur
Tribier. Svo ræðir hún við Monsieur
Chabroux, sem er yfirmaður alls
þjónustufólksins. Það eru mjög fáir
af starfsfólkinu í Elysee, sem hafa
séð Madame de Gaulle. Hún vill
hafa það þannig.
Til þess að komast hjá því að
Hitastillitæki fyrir hitaveitu.
Mótorloki.
Góð stiórn
á hitakerfi yðar
er skilyrði fyrir
vellíðan fjöl-
skyldunna
Sjáifvirk hitastillitæki eru ómet-
anleg þægindi, sparar hitakostn-
að og borgar stofnkostnað á
stuttum tíma.
VIÐ 'OÐINSTORG
simi 10322
«•tbl VIKAN 39