Vikan - 12.10.1967, Side 48

-

' ' '
H
,
'; ■ ■ ' '

■ :■•;;;•
.
■ •:
.

Moin
vSU+umi>í
*
.
S: •/•;.•■
■
Einkaumboð fyrir OPAL TEXTILWERKE G. m. b. h. REINFELD.
Kr. Þorvaldsson & Co. Heildverzlun
Grettisgötu 6 — Simar 24730 og 24478
OPAL ER TÍZKUSOKKUR
OPAL ER VESTUR-ÞÝZK GÆÐAVARA
OPAL 20 DENIER
OPAL 30 DENIER
OPAL KREPSOKKAR
OPAL KREPSOKKAR 30 DENIER
OPAL KREPSOKKAR 60 DENIER
OPAL ER Á HAGSTÆÐU VERÐI
NOTIÐ AÐEINS BEZU
FÁANLEGU SOKKA
Þegar hann dó nokkrum órum
seinna, var engin kirkja í Holly-
wood nógu góð, og þá var stærsti
salurinn í Columbia-byggingunni
innréttaður.
Jarðarför þessa manns var fjöl-
menn, en sagt var, að þar hefði
ekki fallið eitt einasta tár. Og hinn
mikli háðfugl, Samuel Goldwyn,
sagði: — Menn koma til þessarar
jarðarfarar eingöngu til þess að
sannfærast um að Cohn sé örugg-
lega dauður.
í fyrsta skipti, sem Ekko minnt-
ist þess að hafa séð Marilyn Mon-
roe, var eftir þetta atvik með Harry
Cohn. Erlendir blaðamenn voru
vanir að kjósa árlega tíu efnileg-
ustu ungu leikkonurnar í Holly-
wood. Marilyn var ein af þeim,
sem varð fyrir valinu, en óljós grun-
ur lék á því, að það hefðu ekki
verið leikhæfileikar hennar, sem
ullu þessu, heldur miklu fremur
hatrið í garð Cohns.
Og það þurfti ekki að bíða lengi
eftir árangrinum. Fulltrúar frá Col-
umbia neituðu að vera viðstaddir
hátíðina, þar sem verðlaunin áttu
að afhendast, og lengi eftir þetta
voru erlendir blaðamenn í ónáð hjá
því fyrirtæki.
Ekko segir, að Marilyn hafi ver-
ið ógleymanleg ( veizlunni þetta
kvöld. Hún var í mjög flegnum kjól,
en virtist bæði feimin og hrædd.
Það varð að halda í hendina á
henni og segja við hana hughreyst-
andi orð, til þess að hún þyrði að
koma inn í veizlusalinn. Og svo
hló hún þessum heillandi hlátri,
með galopinn munn, þessum hlátri,
sem seinna átti eftir að sigra allan
heiminn.
Marilyn fékk svolitla auglýsingu
vegna þessara verðlauna. Frænk-
urnar Louella Parson og Hedda
Hopper, sem drottnuðu yfir þess
háttar blaðamennsku í Hollywood,
sýndu henni lítilsvirðingu. Það mátti
aldrei vera merkilegt, sem erlendir
blaðamenn voru fyrstir til að koma
auga á.
En kvikmyndaframleiðendur sáu
ennþá ekkert við Marilyn. Nánasti
vinur hennar þá hét Johnny Hyde,
bæklaður starfsmaður í kvikmynda-
veri. Hyde var að minnsta kosti
höfðinu lægri en hún, og menn
brostu, þegar þau sáust saman. En
Hyde gerði mikið fyrir Marilyn, og
þegar hann dó skömmu seinna,
hafði hann undirritað fyrir hana
samning við Fox. Blaðamennirnir
voru hins vegar hrifnir af henni,
og einn áhrifamikill blaðamaður
kom því til leiðar að hún fékk stórt
hlutverk hjá framleiðanda einum (
myndinni Clash by Night. Og þeg-
ar hann vildi fá hana léða, sögðu
framkvæmdastjórar Fox honum að
taka hana og flýta sér, hann mætti
fá hana fyrir það verð, sem þeir
þyrftu að borga henni. Þetta er
mjög sjaldgæft í Hollywood, því
þegar fyrirtækin lána leikara á
milli, verður venjulegast að borga
tvöfalt verð ef ekki meira. En hún
var álitin svo einskis nýt, að þeir
þóttust sleppa vel.
En myndin varð vinsæl. Og þó
er það ekki alveg rétt, því myndin
sjálf vakti enga athygli. En nú var
komin ný stjarna fram á sjónar-
sviðið, — Marilyn Monroe. Nú sner-
ist allt um hana, konuna, sem hafði
orðið að svelta nokkrum árum áð-
ur.
En þá var það sem þeir hjá Fox
vöknuðu af værum blundi, Og nú
fékk hún hlutverk tafarlaust. Það
var í myndinni Don't Bother to
Knock (Kærðu þig ekki um að
banka). Þetta var ekki ein af þeim
myndum sem verða eftirminnileg-
ar, og vinnan í sambandi við hana
var ekki sérlega upplífgandi, gat
sviðsfólkið hvíslað að blaðamönn-
unum. Það leit ekki út fyrir að
Marilyn ætlaði að standa sig eins
vel og í fyrri myndinni. Flestar
senurnar varð að taka aftur og
aftur. Það var erfitt að vinna með
henni, og hana skorti mjög æfingu.
En þegar upptaka myndarinnar
var svo sem hálfnuð, byrjuðu radd-
irnar í hornunum að suða um eltt-
hvað hneyksli. Þetta var þess eðl-
is, að framleiðendur, leikstjórar og
allir titlar sem nöfnum tjáir að
nefna lokuðu sig inni á skrifstofum
félagsins, og ræddu málin. Það sem
átti sér stað var það, að nektar-
myndir af Marilyn Monroe héngu
um þessar mundir í bakherbergi á
öðru hverju bílaverkstæði ( Holly-
wood. Fyrirtækið ætlaði fyrst að
reyna að þegja þetta mál ( hel, en
einhver kvenblaðamaður komst (
málið og sló þvf upp.
Nú streymdu blaðamenn að úr
öllum áttum til þess að spyrja
Marilyn um það, hvað væri hæft
í þessum sögusögnum. Hún var ekk-
ert að draga undan að þetta væri
allt saman satt og rétt. Hún fékk
50 dollara fyrir þetta, og Ijósmynd-
arinn seldi eina myndina til daga-
talsútgefanda fyrir 500 doilara. —
Hann margfaldaði upphæðina s(ð-
an, þegar almanakið kom á mark-
aðinn. — Ég var orðin örvæntingar-
full. Ég varð að fá peninga, sagði
hún. — Mér var alls staðar úthýst.
Af einhverju varð ég að lifa.
Hún var spurð að þvf, hvort
henni leiddist þetta, en hún hristi
höfuðið. Og norski blaðamaðurinn,
sem var viðstaddur þetta fann, að
þetta var ekki sama stúlkan og sú,
sem verið hafði í blaðamannaveizl-
unni. Þessi var ekki hrædd og feim-
ln . . .
— En voruð þér virkilega ekki (
48 VIKAN
41. tbl.