Vikan - 04.04.1968, Page 44

NVTT FIÁ RAFHA

56 LÍTRA OFN
MEÐ LJÓSI,
yfir og undirihta
stýrt með hita-
stilli. Sérstakt
glóðarsteikar-
element (grill).
Klukka með
Timer.
___________________y
ógnvekiandi veik og óeðlilega viliasterk og hann varð að viður-
kenna að sá aei sem hann hélt að hann hefði á siálfum sér. var
algiörleea horfinn. Þrátt fvrir stoltið í sveigianlegum og brótt-
miklum huga hans. botnaði hann ekkert í sínum eigin kenndum.
Hann fann ekkert nema reiði og sársauka.
Honum fannst gersamlega órökrœnt að með bví að hafa orðið
að bola nauðgun hefði hún svikið hann óbætanlega. bví afbrvði-
semin og hin frumstæða eignarvitund höfðu svo hátt hið innra
með honum að bær kaffærðu rödd skynseminnar. Honum hraus
hugur við skynseminni einni og úr diúpi hiarta síns hrónaði hann:
— Gaztu ekki hagað bér sómasamlega og beðið eftir mér?
Og úr bví að örlögin höfðu lostið hann siálfan bungu höggi.
svo hann gat ekki varið hana. fannst honum að bað minnsta sem
hún hefði getað gert hefði verið að forðast allar bessar hættur.
Nú gerði hann sér fulla grein fyrir sínum beiska ósigri. Voe victis.
Og allt í einu skildi hann hvað kemur frumstæðum. afrískum
bióðflokkum tii að afskræma konur sínar með bví að benia varir
beirra vfir stóra kopardiska: bað var til bess að hver sá sigur-
vegari sem hrifi bær á brott með sér. fengi ekki annað í sinn hlut.
en hræðilega afskræmdar verur .......
Hún var o£ fögur, allt of heillandi og sérstaklega hættuleg,
begar hún var ekki að revna að vera neinum til geðs. begar augu
hennar, rödd og hegðun öll var barmafuil a£ þokka sem vall upp
eins og óbriótandi lind.
Það var daðrið í sinni verstu mynd og bað sem sízt varð staðizt!
— Fyrirgefðu herra minn.
Vinur hans. Jason kanteinn stóð frammi fyrir honum.
— Ég bankaði nokkrum sinnum, en hélt að bú værir úti við.
svo ég kom inn.
Þrátt íyrir ofsaiega reiði Rescators hafði hann orðið mikilt leið-
togi. vegna bess að hann lét reiðina aldrei á sér siá. Ekkert kom
nú upn um hina innri spennu hans. nema innri glóðin sem brann
í augunum, sem veniulega voru glaðleg eða tiáningarlaus. nú
voru bau giörbreytt. starandi og ógnbrungin.
Jason bekkti hann vel og skildi bessi merki. Hann gat sér til
að húsbóndi hans hefði margar gildar ástæður til að skipta bannig
skapi. Ekkert g’ekk vel um borð lengur. Það var iafnvel léttir af
bví að fá uppbot. með bví móti væri kannske hægt að koma hlut-
unum á rétt.an kiöl áður en allt keyrði um bverbak.
Jason benti fremur illskulega á stóru byrðina sem siómennirnir
í fylgd með honum höfðu sett á gólfið, og beir hurfu begar í stað.
Þetta var ótrúlegt safn af einu og ööru, sem vall þarna út úr gömlu
kamelullarteppi. Það voru óveniulegir demantar með ótrúlegum
lióma og beir glömpuðu barna við hliðina á veniulegum flösku-
töppum. Þarna voru frumstæðar gullhálsfestar. befiandi vatns-
flaska úr geitarskinni með ofurlítilli vatnslögg, sem hlaut að vera
orðin all fúl og eintak af Kóraninum. rakt og fitugt og við bessa
bók var ofurlítil skióða fest.
Joffre.y de Peyrac laut. tók upp skióðuna og opnaði hana. í
henni var miniagripur frá Mekka og armband úr gíraffahári með
tveimur verndargripum á: tveimur eiturtönnum úr skröltormi.
— Ég man eftir deginum í Ashanti, begar Abdullah drap slöng-
una sem álaði sig í áttina til mín, sagði hann hugsi. — Mér þætli
gaman að vita
— Já, sama segi ég, greip Jason fram i, þótt það væri ólíkt hon-
um að fremja þannig agabrot. — Svo við setjum þessa skjóðu á
bringu hans og saumum utan um hann skárstu laríana. í rökkur-
byrjun látum við hann svo síga í hafið, þótt ég viti, að hann hefði
heldur kosið að við jarðsettum hann ......... en það verður til að
róa trúbræður hans um borð, sem vænta þess að við meðhöndlum
hann eins og hund, úr því hann var hengdur.
Joffrey virti félaga sinn vandlega fyrir sér. Andlit hans var þreytu-
legt, svipurinn súr. Köld augun voru hörð eins og agat. Tíu ár
höfðu þeir siglt saman og hann var mjög háður þessum þrekvaxna,
fámáluga félaga sínum.
— Það er kurr meðal áhafnarinnar, sagði Jason. -— Ekki svo
mikið meðal hinna gömlu manna okkar frá Austurlöndum sem
hinna nýju, sérstaklega þeirra, sem við tókum um borð í Kanada
og á Spáni, til að fá fulla tölu i áhöfnina. Nú erum við um það
bil með sextíu menn um borð og það er ákaflega erfitt að halda
þessum ruslaralýð i skefjum, sérstaklega þegar hann veit ekki hvað
þú hugsar fyrir. Þeir kvarta undan því að hafa ekki dvalið eins lengi
i Cadiz og þeim hafði verið heitið og þeir hafa ekki fengið sinn hlut
af spánska gullinu sem maltnesku kaifarannir fundu þarnai hjá
Panama ....... Þeir segja að þú leyfir þeim ekki að gera hosur sín-
ar grænar fyrir kvenfólkinu um borð, en þú haldir rósinni i hópn-
um fyrir sjálfan þig.
Þessi þunga ásökun, sem Jason bar fram í fullri einlægni, gerði
það að verkurn, að Joffrey de Peyrac rak upp hlátur.
—■ En hún er rósin í hópnum, er það ekki Jason.
Hann vissi, að Jason yrði æfareiður yfir hlátri hans, því engum á
Jörðinni hafði nokkru sinni lánazt að fá Jason til að brosa.
— Er hún ekki sú fegursta? endurtók hann.
— Ég skal ekkert um það segja, hreytti hinn reiðilega út úr sér.
— Það, sem ég veit, er að það er sjálfur andskotinn á seyði á þessu
skipi og þú vilt ekki einu sinni sjá það, vegna þess að þú ert haldinn
þessari konu, Öll réttindi áskilin — Overa Mundi, París.
44 VIKAN 13-tbl-