Vikan - 24.04.1968, Blaðsíða 15

ánægjunnar vegna, en bílvegur-
inn til þorpsins, umhverfis mýr-
ina, var drjúgum lengri og um
hábjartan daginn var þessi styttri
leið, ekki hættuleg. En á veit-
ingahúsinu var viðvörun til gest-
anna um að fara aldrei út í mýr-
ina í slæmu skyggni eða myrkri.
Það hafði hún heldur ekki í
hyggju að gera.
Veitingahúsið var í útjaðri
þorpsins og hún vonaðist til að
koma óséð inn, þar sem barinn
var venjulega tómur svona
snemma dags. En Jock, eins og
allir kölluðu hann. stóð bak við
borðið og talaði við Peter Con-
way og báðir störðu undrandi á
hana þegar hún haltraði í áttina
að stiganum.
— Hvað hefur komið fyrir,
ungfrú? Hafið þér lent í slysi?
— Já, það er hægt að segja
svo, sagði hún. — Ég hef svo
sannarlega þörf fyrir sjúss. Ég
ætla bara að fara upp og laga
mig svolítið til fyrst.
Hún gekk upp stigann og inn
í herbergið sitt, beint að spegl-
inum. Hún trúði vart sínum eig-
in augum. — Ég líl út eins og ég
hafi lent í slagsmálum, sagði hún
upphátt.
Hún var með alblóðuga rispu
á annarri kinni, uppþornaðan leir
á andlitinu og rautt hárið úfið,
tætt og óhreint og hvernig föt-
in litu út var hreint ólýsanlegt!
Hálftíma seinna hafði hún far-
ið í steypibað, klætt sig í rósrauð-
an léreftskjól og komið hárinu í
nokkurt lag. Reiðin ólgaði í henni
ennþá og þegar hún kom niður
á barinn og Joch hellti þegjandi
koníaki í glas handa henni, tók
hún þakklát við því.
— Hvað kom fyrir? spurði
hann aftur? — Þér lítið út eins
og þér hafið rekizt á tröll.
Og Peter Conway sagði: —
Ég hafði hugsað mér að stinga
upp á að við færum í bíltúr eftir
matinn. En þér viljið kannski
bíða þar til einhvern annan dag.
Hún hafði kynnzt Peter Con-
way kvöldið áður og vissi ekk-
ert um hann, nema að það var
notalegt að tala við hann og hann
leit þokkalega út og virtist þekkja
alla í þorpinu, og hún vildi
gjarnan, mjög gjarnan, kynnast
honum nánar.
— Ég hef ekkert á móti því,
sagði hún. — Ég vildi það samt
heldur á morgun. Ég hef lent í
svo andstyggilegu í dag, ég hef
aldrei komizt í annað eins upp-
nám á allri minni ævi!
— En hvað lcom fyrir? spurðu
þeir aftur, og allt í einu fann hún
að hún varð að tala um það, ann-
ars myndi hún ganga af göflun-
um.
Þeir sögðu ekki mikið meðan
hún var að segja frá, en veður-
bitið andlit Jock varð stöðugt al-
varlegra.
■—■ Mér datt ekki í hug að það
myndi geta gert neinn hræddan,
sagði hún að lokum. —• Ég vona
innilega að Lady Macfarlane
komist yfir það.
— Jahá. Hún hélt að þér vær-
uð Lísa, sagði Jock hægt. •—- Já,
ég hef svo sem heyrt að hún væri
orðin elliær en ég hélt að það
væri ekki svona illa komið fyrir
henni. Lísa var sonardóttir henn-
ar, sjáðu til. Það eru sjálfsagt
tíu ár síðan hún hvarf. Hún fór
í bólið eins og venjulega, eitt
kvöldið, en næsta morgun var
rúmið autt.
— Það var afar undarleg saga
og hræðilega sorgleg, sagði Pet-
er Conway.
— Gamla konan komst aldrei
yfir það. Hún fékk hjartaslag og
hefur verið hálfgerður aumingi
síðan.
— Það undarlegasta var að
barnsræningjarnir lélu aldrei
frá sér heyra, bætti Jock við. —
Macfarlane íjölskyldan er meðal
ríkasta fólksins í öllu Skotlandi,
svo allir héldu að sjálfsögðu að
það yrði farið fram á mikið
lausnarfé. En það kom ekkert
bréf, það var ekkert hringt. Ekki
neitt.
-— Ég fyrir mitt leyti held að
barnsræningjarnir hafi orðið
hræddir og drepið barnið þess í
stað. Því hefur Lady Macfarlane
aldrei viljað trúa. Ef maður ósk-
ar einhvers nægilega heitt getur
maður næstum farið að trúa á
hvað sem er, býst ég við.
Hann starði hugsi á hana. —
Það er sennilega hárið sem hef-
ur komið henni til að halda að
þér væruð Lísa. Hún var líka
rauðhærð. En fáið aftur í glasið.
Þér lítið út fyrir að þurfa þess,
ungfrú. Þér hafið víst orðið fyr-
ir álíka áfalli og Lady Macfar-
lane.
— Já, sjálfsagt. Ég hef aldrei
orðið fyrir eins svívirðilegri lít-
ilsvirðingu á allri minni ævi.
— Já, já — það er ekki auð-
velt að eiga við herra Fraser. Ég
vildi ekki eiga neitt óuppgert
við hann. Og sjálfsagt enginn hér
í Castleton. Hann hefur sjálf-
sagt haldið að þér væruð komn-
ar þangað af hreinni forvitni.
Fólk var eins og haldið illum
öndum eftir morðið — kom ak-
andi í bílum og ruddist inn í
garðinn. Þér vitið sjálfsagt að
það var hann sem drap Sir Jam-
es?
— Hvað ertu eiginlega að
segja?
Kona Jocks var komin fram á
barinn fyrir aftan hann.
— Þú veizt fullvel að hann
var sýknaður og ég vil ekki sjá
þig standa hérna og slá svona
löguðu fram.
— Hann var ekki sýknaður —
honum var bara sleppt vegna
skorts á sönnunargögnum.
— Herra Fraser er enginn
morðingi! Þar að auki hefurðu
engan tíma til að standa hér og
kjafta. Sérðu ekki að það eru
komnir gestir?
Það sást á brosi Jocks að hann
fór hjá sér um leið og hann yfir-
gaf þau til að sinna skyldustörf-
um sínum. Peter Conway leit á
Barböru og hló við.
—- Eins og þér heyrið eru
skiptar skoðanir um Rick Fraser.
Þekkið þér hann?
— Ég á heima í húsi sem er
eign þessarar eignar ■— ég hef
búið þar í fimm ár, svo ég þekki
þau nokkuð vel. Verst að ég
hafði ekki hugmynd um að þér
hefðuð áhuga fyrir The Towers.
Ég hefði áreiðanlega getað feng-
ið leyfi til þess að þér gætuð
farið inn í garðinn að vild yðar.
Ég hef alltaf hafl áhuga
fyrir gömlum höllum, sagði hún.
Heima í Nýja Sjálandi höfum
við ekkert slíkt. Þegar ég frétti
að óviðkomandi væri bannaður
aðgangur að þessu datt mér í
hug að nota aðrar leiðir.
En það dugar sjálfsagt ekki,
sagði hann og hló. — Þér reikn-
uðuð ekki með Rick Fraser.
Hefði það bara verið ég! En úr
því við erum að tala um það,
hafið þér kannske einhvern
áhuga fyrir gömlum, myndræn-
um kotum? Trébindingshúsum
með hálmþaki, eins og er á heim-
ili mínu til dæmis?
Hann var með sæblá augu og
mjög hvítar tennur og hann hafði
ekki augun af henni, duldi ekki
að hann hafði áhuga á henni og
fannst hún aðlaðandi með
skrámum og öllu saman. Mót
hennar með Rick Fraser hafði
komið henni til að finnast hún
bæði vera heimsk og Ijót og
greinileg aðdáun Peters Conways
var eins og smyrsl á sært stolt
hennar.
— Segið mér frá Rick Fraser,
sagði hún.
Eigið þér við morðið?
—- Haldið þér að hann hafi
verið sekur?
Hann fékk sér slurk úr öl-
krúsinni sinni og lagði hana frá
sér aftur.
Lady Macfarlane álítur það
að minnsta kosti ekki, sagði
hann í siaðinn fyrir að svara
spurningu hennar. - Það er
vegna hennar vitnisburðar sem
þeir urðu að sleppa honum.
— Segðu mér frá því.
■— Kvöldið áður en þetta gerð-
ist höfðu þeir Sir James og Rick
rifizt ofsalega. Sir James var
argur yfir því að Lady Macfar-
lane hafði látið Rick taka ábyrgð-
ina fyrir eigninni og Rick vildi
engan slettirekuskap. Staðreynd-
in var sú að hún virtist háðari
Rick en sínum eigin syni og það
hlýtur að hafa farið í taugarnar
á Sir James. Amma Ricks var
systir hennar og hann var alinn
upp á The Hall, eign fjölskyld-
unnar Forster, já, þér hafið sjálf-
sagt séð húsið, það er stærsta
höllin hér í grenndinni, fyrir ut-
an The Towers.
— Ég held ég viti hvar það er.
Er það ekki það sem stendur á
hæðinni ofan við vatnið?
— Jú, einmitt. Það er fallegt
þar. Og Rick á húsið ennþá, en
það er búið að selja jörðina. Þeg-
ar pabbi hans dó varð að selja
allt undan til að borga skuldirn-
ar. Lady Macfarlane keypii
megnið og þegar Rick var bú-
inn með skólann bauð hún hon-
um að taka að sér reksturinn á
eignum hennar. Og duglegur er
hann. Því verður ekki hægt að
neita.
— Ég get ímyndað mér það
vel, muldraði hún. — Þér sögð-
uð að hann og Sir James hafi
verið að rífast, þegar þetta gerð-
ist.
— Já, og tveim tímum seinna,
klukkan ellefu um kvöldið fannst
hann dáinn í bókaherberginu. ■—•
Myrtur með dolk, sem var notað-
ur fyrir pappírshníf. Öll fingra-
för voru þurrkuð af skaftinu;
einu fingraförin sem nokkurs
staðar fundust voru fingraför
Ricks. Og hann var sá eini sem
hafði noklcurn vinning af því að
Sir James léti lífið. Dobie hafði
heyrt Lady Macfarlane segja við
hann að hún óskaði þess að hann
væri sonur hennar, svo hún gæti
gert hann að aðalerfingja sínum.
— Svo hann er það sem sagt
núna?
■— Já, nú er það hann.
— En hvernig stóð á því að
hann var ekki sakfelldur?
Lady Macfarlane staðfesti fjar-
vistarsönnun hans. Og þótt allt
annað benti á móti honum urðu
þeir að sleppa honum. Nauðug-
ir, býst ég við, því það féll ekki
minnsti grunur á nokkum mann.
— En þjónustufólkið þá? —
Hafði það ekkert að segja. hvorki
með eða móti?
— Alls ekkert. Þetta er stórt
hús. Og Dobie sem er sú eina
sem hefur herbergi í þeim hluta
Framhald á bls. 44.
W.tbt. VIKAN 15