Vikan - 06.06.1968, Side 48

FORMAT - OSTA - POLARIS INNRÉTTINGAR ÁSAMT NEFF RAFTÆKJUM,
COLSTON UPPÞVOTTAVÉLUM, GERA EDHÚSIÐ FULLKOMIÐ.
HÚS ©9 Skip Laugavegi 11 - Sími 21515
V______________________________________________________________________________________________________L_________________________/
væri allt einskonar vakandi draumur. Abigail hafði fundið hættuna
svo ákaflega um morguninn að hún vaknaði með örum hjartslætti.
Hún hafði sprottið á fætur meðan hún var enn í klóm martraðar
sinnar og þotið til Angeliaue.
Angelique hafði ekki sofið heldur því hún var svo aíst i skapi að
jafnvel óvildin, sem hún skynjaði frá sínum fyrrverandi félögum frá
La Rochelle, hafði ekki áhrif á hana. Hún var hjá þeirn fremur til
að verja þá en leita skjóls meðal þeirra. Hugsanir hennar hvörfkuðu
frá De Peyrac til þessa fólks, sem hún gat ekki varizt að finna til
ábyrgðartilfinningar gagnvart, og þegar hún laut yfir lítið og fölt
andiit Lauriers, hlúði að honum og reyndi að örva hann, beit barnið,
saman vörunum og spurði einskis, né heldur Séverine eða Martial.
Enn einu sinni þjáðust börnin, föst í flóknu neti árekstra hinna
fullorðnu.
Sannarlega hef ég ekki bjargað þeim frá fangelsi konungsins
til þess að sjá þau munaðarleysingja í þessum hluta heimsins.
Spurning Abigail kristallaði ótta Angelique. Hún stóð upp og dust-
aði vandlega krumpurnar úr kjólnum sínum. Lokaátökin voru í nánd
og hún varð að standa augliti til auglits við þau og nota alla sína orku
til að berjast móti örvæntingarholskeflunni, sem var í þann veginn
að hvolfast yfir þau.
Nokkrar hinna kvennanna höfðu staðið upp fyrir aftan Abigail,
konur Briage og Le Galls og fleiri konur sjómanna frá La Rochelle
og þar fyrir aftan konur borgaranna. Madame Mercelot, Madame
Manigault og dóttir hennar virtust allt í einu taka ákvörðun og viku
sér að Angelique með andlit sem voru hörð og ákveðin.
Þær tóku ekki þegar i stað til máls, en í augum þeirra allra stóð
sama spurningin, spurningin sem Abigail hafði orðað:
— Hvað gerir hann við þá?
— En af hverju ert þú i svona miklu uppnámi Abigail? spurði
Angelique og snéri sér að henni. Henni fannst ákaflega erfitt að
skilja þessi viðbrögð Abigaii. — Guði sé lof að faðir þinn og frændi
voru nógu vitrir til að láta ekki ílækjast í það, sem þeim var á móti
skapi, svo það kemur ekkert fyrir þá.
— En hvað um Gabriel Berne? spurði Abigail með átakanlegum
hreim. — Dame Angelique, ætlarðu að standa álengdar og horfa á
hann deyja og gera ekkert? Hefurðu gleymt Því að hann hefur
veitt þér skjól í þínu húsi og Það er vegna þín ....vegna þín.........
Það var eitthvað sem jaðraði við hatur i þeim æðisgengnu augum
sem störðu á Angelique. Alvarleg og blíð dagfarsgríma Abigail var nú
að bresta og Angelique skildi allt í einu hversvegna.
— Abigail, þú elskar hann? E'r það þessvegna?
Abigail rak upp hálfkæft óp og fól andlitið í höndum sér.
— Ójá, ég elska hann. Ég hef elskað hann í svo mörg, mörg ár.
Ég vil ekki að hann deyi, jafnvel þótt þú takir hann frá mér.
— Óttalegur kjáni get ég verið, hugsaði Angelique. Hún er vin-
kona mín, en samt vissi ég ekkert hvað var að gerast í hjarta henn-
ar, en Joffrey gerði sér grein fyrir því þegar i stað, um leið og hann
bar Abigail augum, fyrstu nóttina um borð i Gouldsboro. Hann sá í
augum hennar að hún var ástfangin af Maitre Berne.
Abigail leit upp. Tárin streymdu niður kinnar hennar.
— Dame Angelique, þú verður að gera eitthvað til að bjarga lífi
hans ...... Hvaða hávaði er þetta þarna uppi?
Svo bætti hún við, þegar hún gat ekki lengur haldið aftur af sí-
vaxandi kvíðanum:
Hlustaðu, hlustaðu á þetta fótatak og þessi hamarsslög.
Öll réttindi áslcilin — Opera Mundi, París.
48 VIKAN 22-tbI-