Vikan - 25.07.1968, Blaðsíða 49

gaéttarsalurinn í Buckeburg í
'Sk Vestur-Þýzkalandi minnti
fullt svo mikið á skurðstofu. Á borði
þar lágu öll þau tæki, sem notuð
eru við botnlangauppskurð. Þar á
meðal var áhald, sem sjaldan er
notað við slíkar læknisaðgerðir,
eins konar hnífur eða spaði, sem
kallaður er elevatorium,- á íslenzku
gæti þetta kannski heitið lyftijárn.
Er það venjulega notað til að lyfta
beinhimnu eða rétta af beinhluta,
sem þrýstst hafa inn. En ( héraðs-
sjúkrahúsinu Rinteln an der Weser
var það notað þegar Evelyn Balac-
canu, fimmtán ára gömul skóla-
stúlka, gekk þar undir botnlanga-
uppskurð.
Þetta átti sér stað ellefta nóvem-
ber 1963. Við þetta tækifæri lenti
þetta tuttugu sentimetra langa járn-
áhald inn f kvið stúlkunnar og varð
þar eftir, þegar skurðurinn var
saumaður saman. Annar endi járns-
ins lá að nýrunum, og hver hreyf-
ing olli sjúklingnum óbærilegum
kvölum. Og þarna varð járnspað-
inn um kyrrt í tvö ár, tvo mánuði
og þrettán daga.
Útyfir tók loksins þegar Evelyn
var eitt sinn á leið ! skóla skammt
frá heimili sínu með járnbrautar-
lest. Titringurinn og skjálftinn í lest-
inni á ferð magnaði kvalirnar svo,
að hún missti alla stjórn á sér og
henti sér út um lestardyrnar. Þetta
gerðist nítjánda janúar 1966. Hún
slasaðist alvarlega, bæði höfuðkúpu-
og handleggsbrotnaði, en þetta
varð til þess að hún var aftur flutt á
Rinteln-sjúkrahús. Þar eð hún kvart-
aði óaflátanlega um verki í kviðn-
um, lét yfirlæknirinn, dr. Albert
Jonas, gegnumlýsa hana. Þá kom
járnið auðvitað í Ijós. Jonas lækn-
ir náði því auðvitað út, og sem bet-
ur fór hafði það ekki valdið stúlk-
unni neinum innvortis meiðslum.
Læknum þeim, sem hlut höfðu
átt að botnlangauppskurðinum, var
vitaskuld stefnt fyrir rétt. Þau voru
dr. Christa Feiber, fjörutíu og fimm
ára og gift, nú aðstoðarlæknir í
Vestfalíu, og dr. Heinrich Lanver,
þrjátíu og eins árs, aðstoðarlæknir
starfandi í Ruhrhéraði. Hann hafði
framkvæmt uppskurðinn, en dr.
Feiber hafði aðstoðað hann og haft
eftirlit með aðgerðinni.
Frú Feiber gat með engu móti
ímyndað sér, að járnið hefði kom-
izt inn í kvið stúlkunnar við upp-
skurðinn. Helzt datt henni í hug að
það hefði komizt þangað gegnum
leggöng stúlkunnar, það er að segja
við sjálfsþægingu. En rannsókn,
sem framkvæmd var á sjúklingnum
( kvennasjúkrahúsi háskólans (
Göttingen, tók af allan vafa í þvl
efni: útilokað var að járnið hefði
komizt inn ( stúlkuna þá leiðina.
Aðspurð hvort hún hefði ekki að
aðgerð lokinni athugað hvort öll
hlutaðeigandi tæki væru ekki til
staðar, svaraði dr. Feiber: Það er
verk hjúkrunarkonunnar, sem ann-
ast tækin, ekki mitt.
Téð hjúkrunarkona, sem Wilma
Framhald á næstu síðu.
Þessi mynd var tckin af Evelyn, með-
an hún var cnn mcö járnlð í kviðn-
um, þótt enginn hcfði hugmynd um
það. Hún !eið sárr.r þjáningar og varð
r.ð draga sig út úr öllu félagslífi.
l’i'ita tuttugu sentimetra langa járn-
áhald varð r.umingja stúlkan að ganga
með i yfir tvö ár. -M-
29. thi. YIKAN 49