Vikan - 12.09.1968, Qupperneq 23

Hún var fegursta kona, sem ég
man eftir að hafa séð, og það var
auðveldara að horfa ó hana ef hún
sæti en ég stæði.
— Johnny!
— Þó það, sagði ég. — Ég sé
eftir, að ég skyldi segja þetta.
Hún lagði hart að sér að bæla
niður reiðina. — Ég sé eftir því líka.
Þú hefðir ekki átt að segja þetta,
Johnny.
2: STÚLKAN í NEÐANJARÐAR-
BRAUTINNI.
Morguninn eftir var dóttir mín,
Pollý, fjögurra ára, heillandi. Alísa
minntist ekkert á það, sem hafði
gerzt kvöldið áður, og sólin skein
á bláum himni. Þetta var upphafið
á fögrum, hlýjum vordegi. Pollý
var gagntekin af vísu, sem hún
hafði gert.
— Ég rak raf á kaf.
Þetta var ákaflega stutt, en hnit-
miðuð vísa og dóttir mín var ákaf-
lega stolt að vera höfundur henn-
ar, en það hafði engin áhrif á mat-
arlystina. Alísa bar á borðið blá-
berjapönnukökur með hunangi,
morgunverð, sem ég met mjög
mikils, og þegar Alan Harris, tólf
óra gamall nágranni okkar, kom til
að semja um slátt á þessum lófa-
stóra grasbletti okkar vikulega, og
að stinga upp beðið í garðinum,
var honum boðlð að taka þátt í
pönnukökuátinu. Pollý dáðist að
honum, merkileg uppgötvun hjá
fjögurra ára gömlu barni, en ekki
óvenjuleg.
— Ég rak raf á kaf, sagði hún.
— Hvað er það?
Hún lagði olnbogana upp á borð-
ið og hökuna í hendurnar og svalg
hann í sig með augunum. Þetta voru
stór, falleg og hungruð, blá augu,
full af skýlausri og blygðunarlausri
aðdáun og þrá. En það var ekki
nægilegt til að yfirskyggja matar-
lyst Alan Harris eða trufla hana.
Hann hélt áfram að troða upp í
sig bláberjapönnukökum, gegnvætt-
um í hunangi. Ég horfði á hann
með andstyggð. ÞvíKkur sigur hung-
urs yfir ást, virtist fráleitur hjá tólf
ára snáða. Ég komst að þeirri nið-
urstöðu, að dóttir mín væri alltof
gjöful á hjarta sitt.
— Það er vísa, sagði hún.
— Ysa? Gegnum pönnukökurnar
varð vísa að ýsu.
Framhald á bls. 30.
36. tbi. VIKAN 23