Vikan - 12.09.1968, Blaðsíða 43

E!NA BINDIÐ, SEM BÝÐUR YÐUR FJÖRA
NAUÐSYNLEGA KOSTI.
1. V-lögun sem er séjstaklega sniSin fyrir líkama ySar.
2. Mjúkt og þægilegt ! notkun.
3. „Biue Shield" plasthimnan sem gerir þaS rakaþétt og öruggt
á þrjó vegu.
4. Tekur sérstakiega vel í sig raka.
Modess
DÖMUBINDI
Frá Johnson & Johnson
víst ekkert að gera. En okkur-
leið ekkert sérstaklega vel á
leiðinni niður í móti, því að
hemlar bílsins voru ekki í of
góðu lagi. Og hefðu þeir brugð-
izt að ráði, hefði það þýtt nokk-
ur hundruð metra veltu. En þetta
slampaðist.
Varla getur heitið að nokkur
verzlun sjáist í Port-au-Prince
nema auvirðilegustu skranverzl-
anir. Bókabúð sá ég enga, enda
eru níu af hverjum tíu lands-
mönnum ólæsir, en í einni drasl-
búðinni sá ég rifrildi af svokall-
aðri handbók byltingarmanna
hins nýja Haiti, sem hefur þarna
svipað gildi og rauða kverið hans
Maós í Kína. f þessari bók er
meðal annars faðirvorið, eins og
þeir fara með það á Haiti, en
Duvalier hefur breytt því eins
og öðru og snúið því upp á sjálf-
an sig. í samræmi við það hefur
hann lagt niður kaþólska trú í
landinu, drepið presta hennar
eða rekið úr landi, en gert vúdú
að ríkistrú í staðinn með sjálf-
an sig sem æðsta prest. Vúdú er
eins konar blanda af kristni og
afrískum andatrúarbrögðum. — -
Faðirvorið hins nýja Haiti hljóð-
ar svo:
Læknir vor
þú sem verður í forsetahöll-
inni ævilangt
vegsamað sé þitt nafn
svo í nútíð sem í framtíð
verði þinn vilji
svo úti á landsbyggðinni sem
hér í Port-au-Prince
gef oss í dag vora nýju Haiti
og fyrirgefðu aldrei óvinum
föðurlandsins
þeirra skuldir
þeim sem daglega hrækja á
land vort
leið þá í freistni og lát illsku
þeirra verða þeim að grandi
frelsa þá ekki frá illu
Amen.
— Þetta er kjarnorkubæn.
Hvað geturðu fleira sagt mér um
ásttandið í landi þessu?
— Það er fátt annað um það
að segja en að eymdinni verður
varla með orðum lýst; líklega er
hún hvergi eða óvíða meiri.
Meðalaldur Haitimanna er þrjá-
tíu ár, og sagt er að tveir og
hálfur læknir sé á hver hundrað
þúsund manns. Það svarar til
þess að fimm læknar væru starf-
andi hér á landi. Sumir segja að
fólkinu þarna sé illa viðbjarg-
andi sökum þess hve latt það sé
og sljótt. Það kvað líta á vinn-
una sem böl og hafa að orðtaki
að væri hún eftirsóknarverð,
myndu þeir ríku tileinka sér
hana eins og annað.
— Það fer mikið orð af guðs-
þjónustum vúdúmanna. Sást þú
eina slíka?
— Að vísu. Þessar samkomur
fara fram undir beru lofti úti á
víðavangi. Prestur, sem getur
verið hvort sem er karl eða
kona, særir fram andana og nýt-
ur aðstoðar trumbuleikara og
söngfólks. Þegar hann telur ein-
hvern andann í námunda, lætur
hann drjúpa niður á milli fingra
sér sand eða maísmjöl og er þá
talið að andinn sé bundinn á
blettinum, sem mjölið fellur á.
Síðan hefur presturinn viðræð-
ur við andann. Leikurinn æsist
þeim mun meir sem lengra líð-
ur, fólkið í kring fellur í trans
og rekur upp nístandi óp og vein.
Trumburnar eru fyrst barðar
hægt og rólega og dansað jafn-
framt, en eftir því sem lengra
líður verður trumbuleikurinn
hraðari og dansinn einnig, þang-
að til dansmennirnir hníga nið-
ur froðufellandi. Eru þeir lengi
að jafna sig á eftir. Hljóðin, sem
þessu fylgja, eru ólýsanleg. Blóð-
fórn er stundum um hönd höfð
gegn þurrki, þá er fórnað kjúk-
lingi, en stærri fórnir munu ekki
þekkjast nú eins og kvað hafa
verið í gamla daga.
Vúdútrúarmenn tilbiðja að-
eins illa anda, þar eð þeir ganga
út frá því að hið illa hafi öllu
meiri áhrif í veröldinni en hið
góða, og lái þeim það hver sem
vill. Góðu andana telja þeir svo
pasturslitla að ekki borgi sig að
ómaka þá.
— Og þar með var ferðinni
um Vestur-Indíar lokið?
-— Já, frá Port-au-Prince var
farið til baka austur um haf. Á
leiðinni var komið við á Sao
Miguel, sem er stærst Asóreyja.
íbúar þar eru um hundrað og
sjötíu þúsund, en um þrjú
hundruð og fimmtíu þúsund á
öllum eyjunum. Þessar eyjar eru
portúgalskar eins og Madeira, en
velmegun virðist hér meiri.
Fólkið er hér líka glaðlegra og
frjálslegra. Á eyjunum eru hver-
ir og virk eldfjöll, og varð síð-
asta gosið 1957. Þá eru á Sao
Miguel tvö merkileg stöðuvötn,
aðskilin af mjóum granda. Það
furðulega við þau er að annað
er grænt en hitt blátt.
Landið er þarna holótt, og það
sem setur mikinn svip á það eru
grjótgarðar, sem bændur hafa
hlaðið kringum jarðarskika sína.
Þessir garðar eru fallega hlaðn-
ir og þeim vel við haldið.
Þannig lauk ferðasögu Guð-
mundar Guðbjartssonar. Að-
spurður kvaðst hann ekki hafa
ráðgert fleiri utanferðir í bráð,
og væri það þó óskandi, svo vel
sem hann kann að taka eftir
því, sem fyrir augu ber og segja
frá því á lifandi og skemmtileg-
an hátt.
dþ.
Rasputin...
Framhald af bls. 21.
„Hvers vegna ætti ég að fara
með yður,“ spurði ég. ,,Þá verða
hinar reiðar.“
„Hverjar verða reiðar?“ spurði
hgann undrandi.
„Allar dömurnar yðar. Þér
þekkið mig ekki neitt. Ég er yð-
ur ókunnug. Þær verða áreiðan-
lega mjög óánægðar."
„Þær voga sér það ekki. Þann-
ig er það ekki hjá mér,“ sagði
hann og sló hnefanum í borðið.
„Allar konur eru ánægðar hjá
mér. Náð mín nær til þeirra
allra. Ég bið þær að þvo fætur
mína og þær gera það og drekka
síðan vatnið á eftir. Hjá mér er
allt guðdómlegt: Hlýðni, náð
miskunn og kærleikur.“
DJÖFLADANS
Teffi segir einnig frá „djöfla-
dansi“ Rasputins:
„Hljómsveitin byrjaði að spila.
Rasputin spratt á fætur svo
snöggt, að hann velti stólnum
sínum um koll. Það var eins og
einhver hefði gefið honum skip-
un. Hann byrjaði að hoppa og
dansa og sparka fótunum út í
loftið. Skeggið flaksaðist til og
hann dansaði hring eftir hring.
Andlit hans var samanherpt og
spennt. Hann dansaði ekki í takt
við tónlistina, en dansaði engu
að síður hraðar og hraðar, eins
og honum væri ekki lengur sjálf-
rátt; eins og hann gæti ekki
stöðvað sig ...
36. tw. VIKAN 43