Vikan - 24.10.1968, Blaðsíða 16

Stundin var komin. Hann tók til fótanna,
og hljóp á æðislegum hraða mót frelsinu.
Ég heyrSi hann kalla „komdu Pani“, og
mér fannst blóðið storkna í æðum mér . . . .
Það var í London, ó síðastliðnu
ári, að ég fór með vinum mínum,
Hugh Stuart sálfræðingi og Libby
konunni hans, á hundasýningu. Þar
hittum við mann, Edmund Donat að
nafni. Hann var pólskur að ætt,
efnafræðingur við fyrirtækið sem
Libby vann við sem hraðritari. Þeg-
ar við vorum að fara bauð Libby
Donat að koma með okkur á ein-
hvern veitingastað til að drekka te.
Hann þáði boðið, feimnislega, en
með svo augljósri gleði, að það var
greinilegt að hann var mjög ein-
mana. Hann var hávaxinn, svolítið
lotinn í herðum, næstum sköllóttur,
andlitsdrættirnir skemmtilegir og
augun stór og dökk, en yfir andliti
hans var einhver heilsuleysisfölvi.
Mér fannst hann líta út fyrir að vera
rúmlega fimmtugur, og ég varð
undrandi, þegar ég heyrði að hann
væri tíu árum yngri. Síðan sagði
Libby okkur að hann hefði fengið
taugaveiki í síðari heimsstyrjöld-
inni. Hann var lengi í fangabúðum
Nasista, og fékk ennþá einhver
taugaveiklunarköst, afleiðingar af