Vikan - 24.10.1968, Blaðsíða 28

og nákvæmni. Það var takmark hans, að allar plötur
væru fáanlegar í verzlun hans. Ef viðskiptavinur kom
og bað um plötu, sem ekki var til, bauðst hann til að
útvega hana. Ilann pantaði þrjú eintök af hverri ein-
ustu plötu. Það var skoðun hans, að ef einn maður bað
um ákveðna plötu, þá væri líklegt, að fleiri mundu
hafa áhuga á að kaupa hana. Brian útbjó sérstakt kerfi
til þess að tryggt væri, að allar plötur, sem seldust
upp, yrðu pantaðar strax aftur.
„Eg hef aldrei séð neinn vinna eins mikið,“ segir móð-
ir hans. „Hann virtist í fyrsta skipti hafa tekið
sér fyrir hendur verkefni, sem hann hafði verulegan
áhuga á.“
Eftir tvö ár hafði verzlunin vaxið svo, að hún var nú
á tveimur hæðum og starfsfólki hafði fjölgað úr tveim-
ur í þrjátíu. Reksturinn hafði gengið svo vel, að ákveðið
var að stofna aðra hljómplötuverzlun í Whitechapel.
t ágúst 1961 státaði Brian af því, að í verzlunum hans
væri nú „bezta plötuúrval í allri Norðurálfu.“ Þetta
kom fram í viðtali við hann í hinu nýstofnaða blaði,
Mersey Beat. Brian var ekki sjálfur aðdáandi da'gur-
lagatónlistar. Eftirlætis tónskáld hans var Sibelius. En
hann var snjal! kaupsýslumaður; taldi, að blaðið ætti
framtíð fyrir sér og áleit, að það væri góður auglýsinga-
vettvangur. Um sama leyti hóf hann að skrifa fastan
dálk í blaðið, þar sem hann ræddi um nýjustu hljóm-
plöturnar, sem voru á markaðnum.
En brátt var svo komið, að Brian gat ekki séð, að
hann gæti eflt, fyrirtæki sitt öllu meira. Hann fylltist
aftur leiða og ófullnægju. Þar við bættist, að honum
gekk illa í einkalífi sínu. Af illri reynslu var hann orð-
inn sannfærður um, að kvenfólki geðjaðist alls ekki að
honum. Hann langaði til að taka sér fyrir hendur eitt-
hvað alveg nýtt verkefni, sem gæti svalað framkvæmda-
þrá hans og metnaðargirni.
Þannig' var ástatt fyrir Brian Epstein 28. október
1961, Hann var 27 ára gamall. Hann hafði verið mis-
heppnaður námsmaður, en snjall að selja Iiúsgögn; mis-
heppnaður hermaður, en klókur hljómplötusali; mis-
heppnaður leikari, en dugmikill kaupsýslumaður, sem
hafði á örskömmum tíma stofnað stórt og arðvænlegt
fyrirtæki.
Þá kom unglingur í verzlun hans og nefndi í fyrsta
skipti í hans eyru nafnið — Beatles.
Hið fullkomna kerfi Brians Epsteins kom ekki að
gagni í þessu tilviki. Hann varð að viðurkenna, að hann
hefði aldrei heyrt minnzt á Bítlana.
Þegar þetta var hafði nokkrum sinnum verið minnzt
á Bítlana í blaðinu Mersey Boat, en það hlýtur að
hafa farið fram hjá Brian. Hafa ber í huga, að hann
hafði ekki sjálfur neinn áhuga á ungliugahljómsveitum
og dægurlagatónlist. Hann leit á slík fyrirbæri eingöngu
sem nauðsynlegan þátt í starfi sínu. Auk þess var hann
hljómplötusali og þessar hljómsveitir í Liverpool höfðu
aldrei leikið inn á hljómplötur. Hann hafði því engan
áhuga á þeim.
Það var kjörorð verzhinar hans að allar hugsanlegar
plötur væru fáanlegar. Þess vegna var hann staðráð-
inn í að útvega þessa hljómplötu. Verzlunarstjóri hans
vissi það eitt um hana, að hún væri gefin út í Þýzka-
landi. ITann hringdi í allar áttir, en platan virtist ekki
hafa verið flutt inn til Englands.
„Líklega hefði ég hætt, við þetta, þegar hér var komið
sögu, ef ekki hel'ðu komið tvær stúlkur í búðina nokkru
síðar og' beðið líka um þessa sönm plötu. Þá spurði ég
sjálfan mig, hvernig á því stæði, að þrír unglingar
skyldu á skömmum tíma biðja um plötu með hljóm-
sveit, sem við könnuðumst ekki við.“
Hann spjallaði við stúlkurnar og spurði þær um
þessa Bítla. „O, þeir eru alveg æðislega næs,“ sögðu
stelpurnar. Þegar þær höfðu lýst þeim fyrir hönum,
mundi hann allt í einu, að hann hafði séð þá í búðinni
hjá sér. Þetta voru sóðalegir leðurjakkar, sem höfðu oft
hangið tímunum saman í búðinni og hlustað á plötur.
Brian hafði einu sinni geíizt upp á þeim og rekið þá út,.
Hann ákvað að fara sjálfur í Cavern-klúbbinn og fá
upplýsingar um plötuna frá Bítlunum sjálfum. Fyrst
þeir voru vinsælii- í Liverpool, gat verið snjallt að flytja
plötuna þeiri'a inn frá Þýzkalandi.
„Það var dimmt og loftlaust í kjallaranum,“ segir
Brian. „Eg dauðsá eftir að hafa álpazt þarna inn.
Hávaðinn var svo mikill, að mig verlcjaði í eyrun. En
þarna sá ég Bítlana í fyrsta sinn. Þeir voru skítugir
og illa klæddir. Og ekki var sviðsframkoma þeirra til
fyrirmyndar. Þeir reyktu, töluðu saman og meira að
segja átu, ámeðan þeir voru að spila.
En þrátt fyrir þetta voru þeir gæddir einhverjum
persónutöfrum. Það var eitthvað æsandi og óvenjulegt
við þá. Og þeir náðu algjörum tökum á áheyrendum
sínum.“
Brian tókst að ná andartak tali af Bítlunum og
spyrja þá um plötuna þeirra. George sagði, að fyrir-
tækið héti Polydor. Annars muna Bítlarnir lítið sem
ekkert eftir þessu fyrsta samtali sínu við Brian Epstein.
„Eg hafði fyrst og fremst áhuga á að selja hljóm-
plötur,“ segir Brian. „En ósjálfrátt hafði ég á fáum vik-
um farið oft í Cavern-klúbbinn. Auk þess hafði ég spurt
kunningja mína, plötuútgefendur og aðra, sem voru
kunnugir í heimi dægurlaganna, hvernig uinboðsmenn
hljómsveita störfuðu; hvers konar samninga þeir gerðu
við hljómsveitirnar. Eg tók mér einnig ferð á hendur
til London og ræddi við framkvæmdastjóra His hlasters
Voice varðandi þetta.
Síðast en ekki sízt setti ég mig í samband við Deuts-
eher Gramophone Companý og pantaði 209 eintök af
plötu Bítlanna „My Bonnie“.
Eg var orðinn svo hrifinn af Bítlunum, að ég var
sannfærður um, að ég mundi geta selt 200 stvkki af
plötunni þeirra, enda reyndist það rétt.
Eg talaði nokkrum sinnum við Bítlana í Cavern,
þegar hlé varð á leik þeirra. Loks gerði ég alvöru úr
því, sem hafði verið að brjótast í mér allan þennan tíma.
Eg bauð þeim að koma heim til mín og ræða við mig.
Fravihald í næsta blaði.
28 VIKAN 42- tbl-