Vikan - 24.10.1968, Blaðsíða 41

en þeir framleiða einnig mikið
af sykri, tóbaki, sementi og
margvíslegri vefnaðarvéru. Þar
er einnig múrsteinaframleiðsla,
sögunarmyllur og niðursuðu-
verksmiðjur fyrir fisk. Eina
handiðnin, sem enn er við lýði í
Casablanca og gefur verulegan
arð, er teppagerð.
Ekki er mér alveg ljóst, hvern-
ig þeir veiða fiskinn í niður-
suðuverksmiðjurnar. Þeir hljóta
að róa sjóinn á, þótt okkur gæf-
ist ekki kostur á að sjá fiski-
höfnina þar. Aftur á móti var
krökkt af fólki á Anfaströnd-
inni þetta kvöld, þegar við ók-
um þar hjá, með veiðistengur að
reita fisk upp úr briminu. Og þó
nokkrir virtust hafa heppnina
með sér, því víða með strand-
götunni stóðu menn og héldu
fram fiskum í veg fyrir aðvíf-
andi bíla og vildu selja. Sumir
voru með litla fiska, aðrir mið-
lungs, en nokkrir með rígastór-
fiski; ekki þekkti ég heiti þeirra
fiska, enda ekki kunnugur af
eigin raun nema ýsu, lúðu og
þorski, ég spurði Steinunni úr
Eyjum hvaða sjávardýr menn-
irnir væru með, en hún kvað
þetta að minnsta kosti ekki al-
gengar fiskitegundir í Eyjum.
Lítt virðist íbúum þessara
slóða gefið að hafa taumhald á
skapi sínu. Á þessari stuttu öku-
ferð um borgina sáum við strák-
linga tvo heyja einvígi með
skyrpingum, mér sýndist leikur-
inn fólginn í að hitta með sem
stærstum klatta hvor á annars
andlit; þeir voru furðu hittnir,
pjakkarnir, og sýndust engir ný-
liðar í þessum leik. Annar hafði
þó sýnu betri aðstöðu því hann
var sitjandi á asnakerru föður
síns, en hinn hljóp á eftir, og
með því að kerran var pallhá,
varð hann að vega sig upp þegar
hann hafði safnað saman í nægi-
lega stórt skot. Faðir þess sem
á kerrunni sat lét þetta af-
skiptalaust nema hvað hann for-
mælti í sífellu og lét keyrið
ganga á asnanum, sem lagði
kollhúfur og fór sér í engu óðs-
lega. Á öðrum stað hafði móður
skipazt skap við dóttur sína á
að gizka fimm eða sex ára, hún
hélt í hár telpunnar með ann-
arri hendi og lét krepptan hnefa
hinnar handarinnar ganga á
þeirri litlu með geigvænlega há-
værum skömmum. Á þriðja stað
voru uppkomnir menn að slást
um lítinn tréstokk sem í vant-
aði botninn og annan gaflinn
fyrir utan lokið og mátti annar
betur, tókst að koma andstæð-
ingnum, sem hafði verið svo
svívirðilegur að spyrna fæti við
stokknum, í götuna; þar lét
hann fyrst hnefana ganga á
hausnum á honum en róaðist
síðan fyrir fortölur gamals þul-
ar sem hjá sat og kippti sér
hvergi upp, og endaði slagsmálin
með því að sparka duglega í sitj-
anda hins fallna.
Um kvöldið var okkur boðið
á mjög virðulegan stað í Casa-
blanca, sem heitir Rizzani. Þar
er matur hvað beztur 1 þeirri
borg og þar nýtur gesturinn
skemmtiatriða meðan hann
snæðir. Kvöldmatur er venju-
lega ekki fyrr en upp úr hálf-
níu í Marokkó og þarna lánað-
ist okkur að snæða kvöldmat
frá hálfníu til miðnættis. Gest-
gjafar okkar voru Martens SA-
BENA-forstjóri, formaður ferða-
málaráðs og fulltrúi ferðaskrif
stofunnar, nöfn þessara tveggja
síðarnefndu lærði ég aldrei, enda
áttum við ekkert tungumál sam-
eiginlegt og þeir undu glaðir við
að vera leiðinlegir allt kvöldið.
Ræddu mest saman sín á milli
og létu sem þeir sæju ekki þetta
Evrópupakk, þótt Martens
reyndi eftir getu að draga þá
inn í samræður með túlkun sinni.
Skemmtiatriðin voru í því
fólgin, að afrísk hljómsveit sat
á palli og lék afríska þjóðartón-
list, var þar leikið á lútu og
fiðlu og bumbur og litla hörpu.
Þessi lög voru mest sama stefið
upp aftur og aftur af mismun-
andi miklum styrk, ekki mjög
hávært. Síðan kom inn hópur
ungra stúlkna í þjóðbúningum.
Þær settust fyrir aftan spilar-
ana, og tóku að syngja með
þeim, ekki þótti mér það fagur
söngur, mest í kveinandi falsett-
um.
Svo komu dansatriðin. Fyrst
var að sjálfsögðu magadans, —
hann er mikil íþrótt og eins og
hún var sýnd þarna, fremur
menningarleg en blautleg, eins
og magadansinn vill oft verða,
þegar hann er sýndur slefandi
túristum í kynæsingarskyni. Éig
hef einu sinni eða tvisvar séð
þannig magadans og var því
ekki spenntur fyrir þessum, en
von bráðar var ég hættur að
snæða og farinn að horfa af al-
efli, því þetta var list. Tvær eða
þrjár dömur sýndu okkur þessa
íþrótt, hver annarri flinkari, en
síðan komu þjóðdansar með
þáttöku allt upp í sjö dansara.
Sumt voru táknrænir dansar en
annað tilbeiðsludansar, og vöktu
athygli vegna þess hve vel dans-
endurnir gerðu og hve gersam-
lega þeir virtust lifa sig inn í
dansinn.
Að lokum kom ein dansmær,
sem heillaði mig öðrum fremur.
Hún hafði ótrúlega vöðvastjórn,
það var eins og hver vöðvi í lík-
ama hennar gæti hreyft sig sjálf-
stætt og öðruvísi en hinir. Og
hún gerði það ótrúlega: Hún
dansaði með stóran bakka á
höfðinu, og á honum voru log-
andi kerti og full vatnsglös. Hún
hristist og skókst, vatt sér til og
stökk upp, iðaði og álaði, en
aldrei haggaðist bakkinn. Hún
sé í hnén og lagðist með efri
bolinn fram á gólfið en höfuð-
ið upp, síðan með herðarnar aft-
ur fyrir sig í gólf en höfuðið
DANISH
GOLF
Nýr stór! góctur
smávindill
Smávindill í réttri stærd, fullkominn smávindill, fram-
leiddur úr gædatóbaki. DANISH GOLF, nýr, stór!
Smávindill,sem ánægja er ad kynnast.DANISH GOLF
erframleiddur afstærstu tóbaksverksmidju Skandina-
viu, og hefir í mörg ár verid hinn leidandi danski
smávindill.
Kaupid í dag DANISH GOLF í þœgilega 3stk.pakkanum.
SCANDINAVIAN TOBACCO COMPANY
DENMARK
42. tbi. VIKAN 41