Vikan - 24.10.1968, Blaðsíða 36

Philip Morris vekur athygli
á mest seldu
amerísku filtersigarettunni
í Evrópu.
Reynið pakka af Marlboro og þér sannreynið hvað kallað er
raunverulegur tóbakskeimur.
Keimur, réttur keimur. Fullþroskað fyrsta flokks tóbak gefur Marlboro
þennan góða keim. Er þetta ekki það sem þér leitið að í filtersigarettunni?
„FILTER“ • RÉTTUR KEIMUR • „FLIP TOP“ PAKKI.
hann börunum, sem voru fullar af
sandi. Svo hIjóp hann eftir skóflu,
kapoinn sló til hans fyrir klaufa-
skapinn. Jæ;a, éq var skammt frá
og só þegar hann mokaði upp í
börurnar, og ég só líka til Pani. Það
var heitt þennan dag og hún lá í
skugga við runna, geysilöng tung-
an lafði út úr henni. Sandurinn
hafði runnið út á jörðina, aðeins
fjórum metrum fró henni, en nokk-
uð hafði þó runnið lengra. Um leið
og Antek mokaði, þokaðist hann
nær henni, og tautaði nafn henn-
ar, en það vissi ég ekki fyrr en
síðar. Þegar hann kom að hættu-
línunni stökk Pani á fætur. Og þá
skeði það furðulega, hún urraði
ekki, og sýndi engin merki þess að
hún ætlaði að stökkva á hann, en
hún horfði fyrst á vörðinn, sem
var hennar vörður líka, og svo sneri
hún sér að Antek og virti hann fyr-
ir sér, án þess að gefa frá sér nokk-
urt hljóð. Eg horíði líka á vörðinn,
hann var spölkorn í burtu og hafði
ofan af fyrir sér með því að kasta
steinum í fugla. Þegar ég horfði
aftur á Pani, var Antek ekki meira
en þrjú skref frá henni. Auðvitað
stefndi hann sér í mikla hættu, en
þar sem allir voru í óðakappi að
vinna, var ekkert tekið eftir þessu.
Pani nerði ekki neitt, bar það ekki
við að urra. Þegar hann fjarlægðist
hana, lagðist hún aftur niður.
— Ætlarðu að halda því fram að
hún hafi þekkt hann, en ekki lótið
það í Ijós? sagði Hugh.
— Hvað annað? sagði Libby, og
henni var mikið niðri fyrir. — Það
er greinilegt.
— Mér finnst það ekki greinilegt.
Með glampa í dókkum augunum,
sagði Donat: — Þi' getur betur dreg;
ið ályktanir eftir andartak. Þetta
kvöld var Antek eins oq hann hefði
sótthita. Hann hafði fengið hug-
mynd, og ekkert gat hnikað henni
!il. Hann var ekki lengur í neinum
va'a um að Pani hafði borið kennsl
á hann, hann var líka viss um
margt fleira. hann var viss um að
Pani vissi að hún var líka fangi
Þióðverja, rétt eins og hann sjálfur.
..Mér er skipað að vinna við vega-
lagningu," sagði hann, ,,og hún er
líka fangi, sem á að standa vörð
fyrir þá. Við vitum bæði jafnvel að
við erum fangar." Donat þagnaði
snöggvast, brosti og hristi höfuðið.
— Ekkert gat fengið hann ofan af
því. Éq var ekki sá eini sem sagði
honum að enginn hundur gæti haft
svo rökrétta hugsun, hinir sögðu
það líka. Við vorum þarna nokkrir
í hópi, sem vorum orðnir góðir vin-
ir. Einn var bóndasonur, eins og
Antek, annar var prestur, og sá
þriðji var, já, það var nokkuð furðu-
legt, dýralækn'r Hann var sá okk-
ar sem sízt trúði á fullyrðingar
Anteks, sagði hann vera barnalega
trúaðan á hundinn. ,,Nei," sagði
Antek, „ég sá það í augum henn-
ar. Ég veit hvað hún vai að reyna
að segja mér." Jæ|a, næsta morg-
un kallaði Antek okkur saman.
Hann sagði: „Við Pani æílum að
flýja. Ég segi ykkur þetta svo þið
getið verið viðbúnir. Þegar ég
hleyp, gæti verið tækifæri fyrir
ykkur líka. Ég get ekki sagt ykkur
hvenær ég geri þetta. Hafið augun
hjá ykkur."
Donat þagnaði enn um stund,
strauk höfuðið og sötraði teið.
— Það þýddi ekkert að reyna að
fá hann ofan af þessu. Við bent-
um honum á að jafnvel þótt Pani
réðist ekki á hann myndu hinir
hundarnir gera það. Þessu svaraði
Antek með því að segja að hann
ætlaði sér að hafa eitthvert verk-
færi með sér oq að þau Pani gætu
ráð'ð við þé í sameiningu. Þeqar
dýralæknirmn sárbað hann um að
reyna Pani betur, sagðist hann vera
nevddur til að nota fyrsta tækifæri
sem byðist, — það gat verið að
Pani yrði flutt. Svo, þennan morg-
un, jafnvel þótt ég hefði ekki hug-
le;tt hvað ég myndi gera ef tæki-
færi til flótta kæmi, þá fór ég að
dæmi Anteks og stakk brauð-
skammtinum inn á mig i stað þess
að borða hann. Jæja, klukkurtund
eftir að vinna hófst, var ég búinn
að gefa upp alla von um að kom-
ast undan á flótta. Óvart varð ég
fyrir því að steinvala hrökk af
skóflunni minni í fótinn á einum
kapónum, og hann barði mig svo
harkalega í bakið að éq datt, og
þá hélt hann áfram að beria mig.
Þá fann ég að ég hafði enga krafta
til að hlaupa, það var rétt svo að
ég gat lyft skóflunni. Svolítið síð-
ar kom annað atvik fyrir, sem ég
hélt að myndi loka algerleqa fyrr
það að Antek reyndi flótta. Einn
fanganna, ég frétti síðar að h' :n
hafi verið með háan sí'tth't3, varð
óður. Hann óð í ótt’na þangað sem
Pani stóð, með skóflu í hend'nni.
Hún stökk upp, með hræðilegu
urri, en þá le'ð yfir manninn Það
er ómögulegt að seg:a hvað Pani
hefði gert, ef maður'nn he'ði dott-
ið í áttina til hennar, en ekki frá
henni, en ég hef trú á hv! að þá
hefði hún gert það sem hún hafði
verið þiálfuð til að nera. Þegar
Antek gekk framhjá mér, anda'-
tak: síðar, hvíslaði ég að honum:
„Reyndu ekki að flýja!" Hann svar-
aði engu, andlit hans var eins og
steinrunnið, og — nokkrum mínút-
um síðar hljóp hann.
Donat brosti, daufu brosi, og
sagði hlióðlega: — Nú skal ég
skýra svolítið fyrir ykkur hvernig
umhorfs var þarna hjá okkur. Vinna
okkar var í því fólgin að taka grjót
úr hæð, sem þarna var, og grjótið
var svo notað fyrir undirstöðu í
veginn. Við vorum dreifðir, líklega
um sjötíu og fimm metra, og einn
Sö-maður var fremstur í röðinni og
arinar aftastur. Hæðin var nokkuð
brött og alveg gróðurlaus, svo eng-
inn hundur var staðsettur þar. Hin-
um megin við okkur, 'iðeins þrjátíu
fetum fjær, var stir sólblómaakur.
36 VIKAN <2- tbl-