Vikan - 17.04.1969, Síða 45

öðrum löndum fremur bæta
mannskapinn og laga ögn þá úr-
kynjun, sem hér var orðin af
skyldleikahjónaböndum í fá-
menninu.
Það þarf að moka inn útlendu
fjármagni og fólki og gefa skít í
þótt einhverjir vilji fara héðan
til Suður-Afríku eða Ástralíu.
Það er út af fyrir sig gott og
blessað, að einhver forfaðir okk-
ar kann að hafa skrifað Njálu.
En hvaða stoð er í því, þegar
ekki er hægt að kosta nútíma
samgöngukerfi, sem er þó und-
irstöðuatriði. Og hvaða stoð er í
því, þegar við þurfum að búa
við úrelt og beinlínis lélegt
fræðslukerfi og þar að auki
lægstu laun, sem þekkjast í
nokkru siðmenntuðu þjóðfélagi
og hananú! ■*
Þegar landið fær mál
Framhald af bls. 19
II ■■■
Skipta ártöl máli? Ef til vill
í skráðri og staðfærðri heimilda-
sögu. En skyndimyndir mann-
legs lífs eiga sér sjaldan þau
tímatalmörk, að árdagur eða ár-
tal skipti þar megin máli.
Þar sem straumlétt bergvatns-
á fellur að ósi var forðum gott
að eiga ungur yndisstundir.
Köld, rangsnúin efnishyggja
gerði að engu þennan glaða leik.
Máttur fjármagnsins varð allt í
einu það vald, sem jafnt ugga-
fagur fiskur og tvifætt mann-
skepna varð að lúta.
Birtingurinn og bleikjan, sem
renna móti léttum straumi upp
í Skolakeldulækinn og fram í
fljót og strengi árinnar eru ekki
lengur í hættu fyrir leggjalöng-
um hestastrákum, sú tíð er löngu
liðin, nú eru þau framandi
gullprinsa gaman.
Árin líða, silungastöngin er að
verða forngripur eða öllu frem-
ur minjagripur, þó er alltaf í
undirvitundinni einhver þörf að
fá tækifæri til að endurvekja
þá gleði sem sambandið við líf
árinnar veitti.
í Húnaþingi eru fallvötn mörg,
sem í sækir fagur fiskur úr sjó.
Einhverntíma mun ég hafa lát-
ið orð að því liggja, að ég vildi
eiga þess kost að vera einn í hópi
þeirra hamingjusömu manna,
sem þar dvelljast daglangt.
Nokkrum sinnum tókst þetta, en
fljótlega varð mér ljóst að þarna
var ekki minn staður. — Of dýrt
stundargaman. — Og veiðistöng-
in fékk aftur að hvíla sig.
Á lágum ás milli Hóps og
Húnavatns stendur höfuðbólið
M1Ð3PRENTUN
Takið upp hina nýju aðferð og látið
prenta alls konar aðgöngumiða,
kontrolnúmer, tilkynningar, kvitt-
anir o. fl. á rúllupappír. Höfum fyr-
irliggjandi og útvegum með stuttum
fyrirvara ýmiss konar afgreiðslubox.
Leitið upplýsinga.
HILMIR hf
Skipholti 33 — Sími 35320.
Þingeyrar. Þar gerðust fyrr á
öldum sögufrægir atburðir og
þar hefur jafnan verið höfðingja
og helgisetur fyrst í kaþólskum
og síðar í Lúterskum sið. En þótt
yfir sögu Þingeyra sé víða ljómi
guðsdýrkunar og góðra siða, þá
hefur veraldargleði ekki ætíð
verið þar útlæg gjörr.
Skamtmt frá Þingeyrum,
nokkru vestar í ásnum hefur nú
risið annað stórbýli, sem að vísu
ber ekki jafnhátt í fyrri alda
sögu, en samtíð og framtíð mun
að nokkru geta. enda Ijós vottur
þeirrar iðju og athafna, sem víl-
lausir, íslenzkir góðbændur hafa
talið sitt metnaðarmál.
Einn mildan síðsumardag ligg-
ur leið mín að Leysingjastöðum,
þangað er engum krókur í Garðs-
horn, en í þetta skipti er erindið
sérstaks eðlis. Hjónin þar, Hall-
dór Jónsson og Oktavía Jónas-
dóttir, hafa gefið okkur feðgum
kost á þeim eftirsótta munaði að
leika okkur með veiðistöng á
bökkum Húnavatns. Eftir að hafa
notið þeirrar gestrisni og hins
glaða viðmóts, sem þessum hjón-
um er svo eiginleg, ókum við
niður með vatninu að þeim veiði-
stað, sem okkur er vísað til. Föl-
ir haustlitir setja svip á um-
hverfið. Engi, fjöll, móar og mel-
ur hafa afklæðzt skrúði sumars-
ins og frjó eru að falla í mold.
Spegilslétt vatnið glampar í skini
sólarinnar. Og svo byrjar veiði-
skapurinn. Innan skamms liggur
spriklandi bleikja við fætur unga
mannsins, en það virðist sem hún
hafi ekki áhuga fyrir agninu
mínu. Ég verð að sætta mig við
þetta og dreg mig því upp að
grónum rústum úr föllnu býli
Geirastaðabóndans, og með-
an sonur minn leikur sér við
vatnafiskinn, virði ég fyrir mér
hið sögufræga umhverfi, þar sem
saman fer fögur náttúrumynd og
sterka og svipmikil arfsögn
fornra hátta lífs og atburða. í
y
Þingeyraklaustri er talið að
skráðar hafi verið sagnir, sem
lifað höfðu á vörum þjóðarinnar
allt frá landnámsöld og fram til
þess tíma að menn urðu skrift-
lærðir.
Séra Jón Oddson, síðar prestur
að Kvíabekk í Ólafsfirði gerðist
22 ára gamall djákni í Þingeyra-
klaustri og þjónaði því með
ágætum í 14 ár. Hann varð
snemma sjóndapur svo að naum-
lega var hann bóklæs. Þann 19.
apríl 1795 kvænist hann þjón-
ustustúlku sinni úr Þingeyrar
klaustri, Þórdísi Jónsdóttur. Hún
var af „almúga-fólki“. Séra Jón
var gáfumaður, lærður vel og
kennimaður ágætur. Hann var
sagður mikill barnafræðari,
frómlundaður og fáskiptinn og
því sérstaklega vel látinn af
sóknarbörnum sínum. Lítið var
hann hneigður til búsýslu og
aurasafns. Hann var því alla tíð
fátækur. Á Kvíabekk var hann
prestur frá 1794—1808. Það orð
16. tbi. VIKAN 45