Vikan - 08.05.1969, Blaðsíða 27

— Nú er kreppa hér. Lang-
ar þig þá ekki heim til Eng-
lands?
— Nei. Ég hef nóga vinnu
hér og kreppan kemur aðal-
lega fram í hækkuðum lífs-
nauðsynjum. Og það er eins
heima í Englandi. Ég reyni
að skreppa í heimsókn til
Leeds einu sinni á ári, þar
á ég foreldra, bróður og syst-
ur.
— Þú segist hafa nóga
vinnu hér. Hvað saumar þú
í Karnabæjarsaumastofu ?
Bítlaföt eingöngu?
— Nei, langt frá því. Nei,
einkum sauma ég hér á menn
sem fylgjast með tímanum og
vilja vera svolítið öðru vísi
en allir hinir, ofurlítið meira
„modern“. Ég fylgist með
því, sem gerist í fatatízkunni
um allan heim, til jiess að geta
alltaf verið með í ráðum um
tízkuna á hverjum tíma. Ef
til vill eru 80% viðskipta-
vinanna ungt fólk, en einnig
lcoma hingað menn, sem hafa
verið reglulegir viðskiptavin-
ir mínir i mörg ár. Nei, þvi
fer f'arri, að hingað komi
mest bítlar. Ég held heldur
ekki, að Bítlarnir. The Beat-
les, stjórni tízkunni lengur.
— Hvaðan stjórnast tízkan
núna?
— Ætli ég verði ekki að
segja: Frá Englandi.
Colin mátar föt á viðskiptavin.
— Þegar kúnni kemur til
þín og segir: Ég vil fá föt
sem eru svona, og svona, og
svona — saumarðu þá ná-
kvæmlega eftir því, eða breyt-
irðu þeim ögn til að koma
þinni persónulegu snertingu
að?
— Stundum koma menn
með teikningar, sem þeir hafa
gert sjálfir, og ómögulegt er
að fara eftir. Þá neyðist ég til
að stinga upp á vissum breyt-
ingum, til að hægt sé að gera
fötin. En þegar menn koma
Framhald á bls. 34.